Er zijn programma’s die op papier ijzersterk lijken maar in de praktijk erg tegenvallen. De Avondetappe is bij uitstek zo’n programma. Op papier is het programma nog net zo sterk als pakweg tien jaar geleden. Maar in de praktijk wil het maar niet sprankelen.Het programma was namelijk op het uitgezakte lijf van Mart Smeets geschreven. Het tijdstip en de entourage van het programma vraagt om iemand die al weet wat de tekst op zijn grafsteen zal zijn. Iemand die begrijpt dat de rode wijn die aan tafel wordt geschonken belangrijker is dan de gasten. Een dromerige eind-tune belangrijker dan de interviews. Sfeer boven inhoud.
Maar als er moet worden doorgeschakeld moet er wel parate kennis zijn. Kennis die is opgebouwd door veertig jaar lang onderdeel te zijn van de Tour. Waardoor je, indien mogelijk, op alle niveaus kunt meepraten. Gasten op het rechte pad zetten als ze teveel uitweiden.Een perfecte rol voor een anchorman op leeftijd.De Avondetappe met Mart Smeets werd slechts onverteerbaar als er vrouwen aan tafel aanschoven. Handenwrijvend, kwijlend en schmierend was Mart dan op zijn onuitstaanbaarst.
Maar toch had ik nog liever een schmierende Mart Smeets dan de opgeruimde Dionne de Graaf. Bij Dionne heb je continue het idee dat ze pubers interviewt die later als ze groot zijn ook heel graag wielrenner of wielrenster willen worden.Dionne buigt dan een stukje voorover en zegt: ‘maar weet je wel dat wielrennen heel gevaarlijk kan zijn? Je kunt heel hard vallen! Zomaar op het boze bolletje.’ Aan tafel zie je allemaal wit weggetrokken gezichtjes. Vechtend tegen de traantjes drinken ze zwijgend hun ranja leeg.
