In mijn vorige column noemde ik Arjen Lubach onomwonden een fascist. Ik houd nu eenmaal van helder communiceren. Als ik kijk hoe vaak die column op sociale media is gedeeld mag ik het een succesvolle opinie noemen. Toch bereikte mij ook minder positieve berichten. Zo werd mijn management overstelpt met doodsbedreigingen. Een hard gelag voor mijn toch al zwaar onderbetaalde medewerkers.
Ook waren er meer serieuze reacties. Mensen met het hart op de juiste plaats, die mij wilden overtuigen van de goede bedoelingen van Arjen Lubach. Lieve wereldverbeteraars die schreven dat Lubach met zijn item over het salafisme weliswaar zwaar over de schreef was gegaan maar dat ik hem niet zomaar als fascist mocht neerzetten. Ze wilden dat ik met hem een kopje thee zou gaan drinken om hem er van te overtuigen dat hij voortaan een meer positieve toon moest aanslaan over het salafisme. Met een flinke knuffel en een veganistische taartje was Lubach misschien wel te overtuigen dat hij voortaan elke minderheid alleen nog maar met fluwelen handschoentjes mocht aanpakken.
Door deze meningen ben ik toch enigszins gaan twijfelen aan mijn stelling dat Lubach een fascist is. Als zelfs mijn eerlijke, oprechte en verheven mede-socialisten vinden dat Lubach wellicht wel een racist is maar absoluut geen fascist, is dat uiteraard een reden om mijn standpunt nog eens onder de loep te nemen.
En dus heb ik afgelopen zondag met een onbevooroordeelde blik gekeken naar de laatste aflevering van zondag met Lubach. Zou ik misschien te snel hebben geoordeeld? Kan het zijn dat mijn scherpe observeringsvermogen mij in de steek heeft gelaten? Zou het zo kunnen zijn dat ik niet feilloos ben? Moest ik mijn scherpe pen maar eens aan de wilgen hangen? Moest ik u, mijn dierbaar publiek, de rug toekeren? Voor het eerst in mijn leven een fout toegeven?
U kunt zich vast voorstellen dat het zweet mij in de bilnaad stond toen ik Zondag met Lubach inschakelde. Maar dat duurde niet lang. Wat mij direct opviel was de dictie van Lubach. Die lijkt verdomd veel op de dictie van Rudolf Hess. En die perfect gepedicuurde nageltjes lijken als twee druppel water op de poppennageltjes van Joseph Goebbels. En wie had, exact zoals Lubach, altijd zijn hoofd een beetje scheef? Precies, Joseph Mengele. En als u dan ook nog weet Arjen Lubach geboren is als Pieter-Jan Narschaarmandal maar dit net als de heer Schricklgruber aanpaste omdat het niet echt de naam is van een groot leider, neem ik aan dat ook u genoeg weet. Mijn analyse was en blijft, spot on!
