De Muur van Mussert dreigt met de grond gelijk gemaakt te worden. Politiek gezien geen groot gemis, historisch gezien echter wel. Het is het enige ‘schuldige’ bouwwerk dat ons land rijk is. Dat moeten we koesteren. Het is als de gouden zegelring die je hebt geërfd van je opa -foeilelijk, en je draagt hem nooit- maar dat betekent niet dat je hem bij het oud vuil gooit.
De Muur van Mussert was een onderdeel van Het Nationaal Tehuis. Het moest een plek worden waar het Nationaal-Socialisme in al zijn glorie zou worden gevierd. De praktijk bleek weerbarstiger dan de theorie. Door een gebrek aan geld en, vreemd genoeg, door de inval van de Duitsers, is er van deze plannen weinig terechtgekomen. Er stonden her en der wel wat barakken maar de grandeur die de NSB voor deze plek voor ogen had is nooit tot stand gekomen.
Wat wel tot stand is gekomen is de Muur van Mussert. Een onmiskenbaar nationaalsocialistisch bouwwerk. Megalomanie gecombineerd met op Romeinse en Griekse architectuur geënte edelkitsch. Een tastbare herinnering van een failliete ideologie. Een niet onbelangrijk onderdeel van onze geschiedenis.
En nu wil een campinghouder van een camping waar vooral Polen gehuisvest zijn de Muur afbreken. De Muur staat op de grond van zijn camping in Ede en hij is het ding liever kwijt dan rijk. De gemeente vindt het ook allemaal prima. Zij trekken hun handen van het bouwwerk af en wassen hun handen in onschuld. Te laf om een visie te formuleren.
En zo kan het zomaar gebeuren dat een tastbare, zwarte pagina van onze recente geschiedenis steen voor steen wordt afgebroken. Alsof het allemaal nooit heeft plaatsgevonden. Alsof niet juist in Nederland een zeer levendige nationaalsocialistische beweging bestond. Alsof de toekomst rooskleuriger wordt door het ongewenste verleden uit te gummen.
