Het Stedelijk Museum in Amsterdam is verworden tot een ordinaire geldmachine voor rijke verzamelaars. Het NRC had er afgelopen zaterdag en vrijdag ruim vier papieren pagina’s voor nodig om duidelijk te maken welke belangenverstrengelingen zich afspelen in de Amsterdamse badkuip. De opeenstapeling van fouten en omissies lijkt amateuristisch, maar is juist een uitgekiende strategie om de kunstverzamelingen van de superrijken nog verder in waarde te doen toenemen.
Terwijl Nederland zich druk maakt om criminelen die via lokale politieke partijen invloed willen uitoefenen op wetgeving is iets soortgelijks in de museale wereld al aan de gang. Het Stedelijk Museum in Amsterdam is een speelbal geworden van superverzamelaars. Zonder enige gene opereert directrice Beatrix Ruf als een volleerd zetbaas voor investeerders in kunst. Haar zakelijk netwerk bepaalt welke kunst wordt getoond en welke kunst wordt gekocht. Exposities worden afgestemd met collecties van ‘vrienden van het Stedelijk’. Het is werkelijk ontluisterend hoe het museum alleen nog maar tot doel heeft om de kunstenaars uit de stallen van Rufs vriendenkring tot ‘museale kunstenaars’ te bombarderen.
En voor de kunstleek: een museaal kunstenaar betekent een duur kunstenaar. Een expositie in een museum van naam zorgt voor enorme opdrijving van de prijzen van deze kunstenaar. En nog mooier is het als werk uit jouw verzameling daadwerkelijk aan de museummuren heeft gehangen. Dat is voor elke liefhebber en kunstkoper een heilige graal. En dus Kaching voor de verzamelaar van het eerste uur die dat werk heeft aangekocht. En dus zijn er steenrijke verzamelaars die zonder blikken of blozen honderden kunstwerken kopen van een jonge kunstenaar omdat ze weten dat het Stedelijk op niet al te lange termijn een expositie gaat organiseren van de kunstenaar. En zo bestaat er handelen met voorkennis op grote schaal.
Niets minder dan maffiapraktijken.
