De Rolling Stones waren afgelopen weekeinde voor de 38e keer in Nederland. Een onvergetelijk avond. Het verval van de rockiconen is nu echt ingezet. Mick Jagger heeft zijn stem, het podium en de fans nog volledig onder controle maar voor Keith Richards is controle over zijn gitaar al een schier onmogelijke taak.
De Johan Cruyff Arena schudde op haar grondvesten toen de eerste klanken van Sympathy for the Devil werden ingezet. Het begin van een legendarische avond. Legendarischer dan menigeen had gehoopt. Vadertje tijd heeft de afgelopen jaren onbarmhartig hard toegeslagen. Niet eerder maakten de oude rockers zo’n rommelige indruk; op het chaotisceh af. Vooral Keith Richards maakte er een potje van. Zijn gitaar leek een geheel eigen willetje te hebben. Een a-muzikaal willetje. Richards lachte zich een breuk om zijn eigen fouten. Alle 86 keren. Wat op zich natuurlijk wel weer hartstikke rock & roll is. Hij stak tijdens het concert ook hele monologen af tegen Ron Wood en Charlie Watts. Het maakte de anarchie compleet.
Daartegenover stond een messcherpe Mick Jagger. Uitstekend bij stem en zijn heupen wiegen nog als grootmoeders schommelstoel. Zijn charisma en enthousiasme zorgden doorlopend voor een kolkende Arena. Het ambitieniveau van Jagger en Richards is omgekeerd evenredig. Richards laat zich nog eenmaal optillen door alle adoratie. Voor hem lijkt deze tour een cadeautje aan hemzelf. Op zijn doorleefde kop, die nu nog erger verlopen is dan de kop die het programma Spitting Image ooit van hem maakte, zit een voortdurende grimas. Aandoenlijk maar toch wat magertjes voor een kaartje dat minimaal 100 euro kostte. Jagger daarentegen, wil het publiek optillen. Het is zijn eer te na om een optreden af te raffelen. Hij doet zijn uiterste best om zijn beste performance ooit neer te zetten. In zijn eentje zorgt hij er voor dat een optreden van de Rolling Stones meer is dan een nostalgisch uitje. En als klap op de vuurpijl laat hij zien dat een 73e jarige man gewoon nog een naveltruitje kan dragen.
Betekent dit dat ik spijt heb van mijn peperdure kaartje? Absoluut niet! De Rolling Stones zijn samen met Elvis en de Beatles de Mozart, Bach en Beethoven van de popmuziek. Een bezoek aan hun graf is al de moeite waard. Dit optreden dus zeker. In stilte hoop ik dat ik ze nog vaak in hun huidige samenstelling kan zien. Ik denk dat het ijdele hoop is.
Het nummer ‘Time is on my side’ werd, zeer toepasselijk, zaterdag niet gespeeld.
