Indonesiërs hebben geen zak met de waarheid. Tenminste niet als die waarheid onaangenaam is. Meisjes zijn ook nooit hoer. Ze hebben gewoon heel erg veel vriendjes en ze krijgen hooguit wat kinderen van onduidelijke vaders, maar hoertjes zijn het zeker niet. Iedereen lacht altijd naar je. Want als je naar iemand lacht kan het nooit onaangenaam worden.
Op de radio klinkt een liedje met als refrein: “Boy, let me love you, let me love longtime.” Deze klassieke zin uit Full Metal Jacket doet het heel aardig op de smaak noch kraak hebbende eurotrash housebeat die er onder gecomponeerd is. In de hoek van Café Memories zitten wat onduidelijke toeristen met 0,6-literflessen Bintang de hitte van zich af te drinken. Bintang is van Heineken. De fabriek is ooit door Heineken gesticht, maar werd in 1957 genationaliseerd. Tien jaar later was de fabriek failliet en werd gekocht door, jawel, Heineken. Sindsdien is het management wit en westers. En de bierfabriek doet het prima in de toch steeds meer Islamitisch wordende archipel. Alleen in Atjeh zal de verkoop wel vrijwel nihil zijn, want sharia.
Meisjes die geen hoertjes zijn
Aan een grote tafel in het midden zitten vijf Duitsers gezellig te schreeuwen. Er is geen cliché of je komt het hier tegen. Aan een soort barretje aan de straatkant zitten vier meisjes die dus geen hoertjes zijn. Ze lachen naar elkaar en eigenlijk naar iedereen, want ze zijn blij, denk ik. Het is zondag en dus rustig. Of het is rustig ondanks dat het zondag is. Weet ik veel. Ik ben hier net.
Chinees schrift is verboden in Indonesië
Het oude Hollandsche centrum van Jakarta heet tegenwoordig Kota. Op zich is het natuurlijk prima dat de Indonesiërs hun eigen land hebben teruggeclaimd, maar het is jammer dat ze er zo’n puinhoop van maken. Zo nu en dan eens een likje verf is toch niet te veel gevraagd? Wat eens een gave chique wijk was, is een snel vervallende vuilnisbelt geworden. In de grachten die wij Hollanders er natuurlijk hebben aangelegd moet een soort bruingrijze drab voor water doorgaan. De lucht ervan is niet te harden en op sommige plekken borrelt het vocht uit zichzelf. Er tegenaan ligt de Chinese wijk. Deze Chinese wijk is lastig te herkennen, want Chinees schrift is verboden in Indonesië. Indonesiërs hebben een haat-onverschilligheidsverhouding met de Chinezen. Prima dat ze er zijn, maar als zich een willekeurige crisis voordoet dan worden ze uitgeroeid.
Aan het oude plein van Kota ligt Café Batavia. Het is gevestigd in zo’n beetje het enige pand dat gerenoveerd is. Binnen hangt een fijne interbellumachtige sfeer en de muren hangen vol zwart-witfoto’s van muzikale helden. Het is de enige leefbare plek die resteert van het oude Batavia en het gerucht gaat dat het eens op de New York Times’ Best Cafes of the World-lijst heeft gestaan. Dat maakt het tamelijk surreëel dat op de cocktaillijst fijne namen als Blow Job, Vibrator en Slippery Nipple prijken.
Fotograaf Maarten Brante trekt met enige tegenzin door Indonesië en doet daarvan verslag op DeJaap. Meer beeld op zijn website: maartenbrante.com.
