Hoge bomen én arbiters in het betaald voetbal vangen veel wind. Om me tot die laatste categorie te beperken: wat een ongelofelijke klotebaan hebben scheidsrechters toch. Werkelijk elke arbitrale actie maakt kans om negatief te worden uitvergroot. Als het erg meezit, voelt slechts één van de twee trainers zich genaaid. Maar meestal hebben ze allebei wel wat te zeiken over ‘dubieuze beslissingen’ van de leidsman. En dat dan elke wedstrijd opnieuw. Week in. Week uit. Je moet wel erg van zelfkastijding houden om een fluit in je mond te nemen. Als scheidsrechter.
Onder impulsen van de gewelddadige dood van hobbygrensrechter Richard Nieuwenhuizen beloofden voetballers en hun trainers om alle arbitrale beslissingen zonder protest te aanvaarden. RESPECT voor de scheidsrechter werd plots met hoofdletters geschreven. Amper twee maanden later blijkt hoe ongelofelijk onnatuurlijk die beoogde attitude is. Wat voorbeelden dan maar.
Na de gisteren door AZ van Feyenoord met 3-1 verloren wedstrijd betichtte AZ-trainer Gertjan Verbeek arbiter Bas Nijhuis van Kuipvrees. En Nijhuis zou niet de enige arbiter zijn die, door Kuipvrees bevangen, warrig floot. Lees: de bezoekende tegenpartij benadeelt. Met respect tonen voor de arbiter heeft dit natuurlijk niets meer te maken. Verbeek toont zich gewoon een slecht verliezer. En offert de arbiter om zijn pestbui te kanaliseren.
Ook Vitesse-voetballer, naar mijn hart, Theo Janssen toonde weinig respect. Niet voor zijn (enge) PSV-opponent Kevin Strootman. Anders was Theo niet expres bovenop de enkel van Strootman geland. En niet voor arbiter Pol van Boekel die Janssen volkomen terecht op een rode kaart voor dit vergrijp trakteerde. Om zijn ‘onvrede’ te etaleren, prikte Janssen met zijn neus bijna de huig van Van Boekel lek. Dus ben ik benieuwd naar de extra straf die de KNVB Theo Janssen voor dit wangedrag oplegt.
Nu hoor ik sommige lezers van dit epistel al brommen: maar Theo Janssen was terecht pisnijdig op Pol van Boekel. Het was namelijk niet de bedoeling van Theo om een legpuzzel van de enkel van Kevin Strootman te maken. Theo voelde zich genaaid door het theaterstukje van Strootman. En die woede reageerde hij af op de arbiter. Die daar intuinde.
Tegen deze lezers zou ik willen zeggen: ik heb de bewuste overtreding nu 22 keer in de herhaling bekeken. En ik kom 22 keer tot een andere mening. Dus waar haalt wie dan ook het recht vandaan om een arbiter publiekelijk aan de schandpaal te nagelen? Wie dát weet, mag het zeggen.
Authentiek taalknutselaar Ton Broekhuisen is tekstschrijver/journalist/ghostwriter. Maar vooral columnist (onder meer vele jaren voor Metro) en blogger.
