Er overleed dit weekend een meisje aan kanker. Veel mensen leefden mee met haar ziekbed via het blog en de tweets van haar vader, en nadat het kind bezweek kwam er een stroom condoleances op gang. Begrijpelijk, een kind, jouw kind, te zien sterven moet het ergste zijn dat een mens kan meemaken. Daarna begon een actie om van het meisje een zogenaamd Trending Topic te maken, oftewel, een veelbesproken onderwerp op Twitter. Het zou ‘een grote wens’ van het meisje zijn. Of ‘haar laatste wens.’ Of ‘haar grootste wens’. Ik heb allerlei varianten voorbij zien komen. Men twitterde zich een ongeluk, riep anderen op dit ook te doen en de hype was compleet.
Voor de mensen die mij niet kennen: ik twitter ook. En veel. En niet zachtzinnig. De hype begon me te irriteren. Hoe afschuwelijk het lot ook is van het arme meisje, en hoewel ik me geen begin van een voorstelling kan maken van het peilloze verdriet van de ouders, familie en vrienden, waarom zijn al die wildvreemden zo opzichtig bezig om goed te doen? Waarom niet gewoon condoleances gemaakt, of beter nog, een gift aan KiKa gestuurd, in stilte? Waarom hoor je NIEMAND over de honderdduizenden kinderen die as we speak doodhongeren in Somalië? Dus ik plaatste een tweet waarin ik mijn afschuw uitte over de, in mijn ogen, onsmakelijke hype. Een tamelijk botte, directe tweet, want ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is nietwaar.
Leunstoelmedeleven
Niks aan het handje, tot zo ver. Er is een grote actie gaande op Twitter waar veel mensen aan meedoen. Dat mag. En ik vind daar iets van. Dat mag ook. Maar de stroom verontwaardigden meldde zich al snel. Ik zou harteloos zijn. Mijn werkgever moest maar ingelicht worden, dan zou ik vast mijn baan verliezen. Ik moest ‘meer respect’ hebben. Raar wel, want ik had immers geen onvertogen woord over het meisje of het getroffen gezin gezegd?
De meute die met hooivorken en fakkels mijn timeline binnenstroomde was boos. Boos omdat ik hun gratuite leunstoelmedeleven aankaartte, of omdat ze gewoon niet slim genoeg zijn om het onderscheid te maken tussen kritiek op een verschijnsel (het trending topic maken van het meisje) en de zaak zelf (het tragische sterven van het meisje)? Een beetje van beide, denk ik, hoewel het voor de discussie natuurlijk feitelijk niet uitmaakt. Zelfs al had ik het gebrek aan goede smaak gehad om iets lelijks over dat meisje te zeggen, dan nog mág dat gewoon in Nederland, ongestraft.
