Voordat ik mijn wekelijkse social mediacolumn schrijf speur ik altijd kort het internet af om uit te vinden of er meer is gezegd over het onderwerp dat ik wil behandelen. In de regel is dat niet het geval. Of dat nou ligt aan mijn grenzeloze creativiteit, gebrekkige zoekkwaliteiten of de marginaliteit van mijn onderwerpkeuze weet ik niet. Deze week, toen ik besloot te gaan schrijven over mensen die complimenten gericht aan hen retweeten, was dat anders. Er zijn heel wat kilobytes geslachtofferd voor gereutel over het retweeten van complimenten.
Van bekende Nederlanders tot aan zelfverklaarde social mediagoeroes. Iedereen heeft een mening over complimenten retweeten.
De teneur is negatief. Het retweeten van complimenten over je eigen creatie of gelijk wordt in Nederland gezien als een sneue bezigheid. Een meelijwekkende daad van narcistische persoonlijkheden met een groot minderwaardigheidscomplex. Een droevige hang naar het echoën van maximaal 140 tekens die jouw bestaan op aarde te lijken rechtvaardigen. Complimenten retweeten is voor mensen die tijdens het masturberen hun eigen naam schreeuwen, las ik.
Schouderklopjes delen met de rest van de wereld: Dat doe je niet, zo luidt de communis opinio.
Natuurlijk lijkt het een beetje maf. Iemand die een aan hem gericht compliment herhaalt. Alsof de ober in een restaurant keihard door de zaak schreeuwt dat het zijn gasten uitstekend gesmaakt heeft. Toch is het in de ‘echte’ wereld niet ongebruikelijk. Theaterproducten maken in reclames gebruik van citaten uit positieve recensies. Het achterste van een boek staat doorgaans vol met de veren die de schrijver ontving. Waarom mag dat online niet? Waarom moet een compliment iets blijven tussen ontvanger en zender?
Een misvatting is vaak dat zelffeliciterende retweets voortkomen uit arrogantie. Dat retweeters zeggen “kijk mij eens een fantastisch persoon zijn”. Onzin! Zulke retweets weerspiegelen slechts de intense blijheid die iemand voelt als hij in zijn werk erkend wordt. We willen iemand vermaken, iets leren of verrassen. Als je daar in slaagt mag dat succes gedeeld worden.
Een voetbalploeg houdt immers ook alleen een kampioensschaal omhoog als er supporters zijn. De schooltas gaat alleen aan de vlaggenstok als ook anderen het kunnen zien. Presteren zonder publiek wil niemand. Nooit niet. Vroeger presteerden we voor een plek in het hiernamaals, nu voor de medemens.
Zelffeliciterende retweets zijn niet sneu, maar juist precies wat we nodig hebben in crisistijd. We hebben een schrijnend gebrek aan (zelf)vertrouwen in deze tijd. De economie, de banken, de verdediging van het Nederlands elftal, politici en Lance Armstrong. We vertrouwen niets of niemand meer.
Laat ons daarom vertrouwen uiten in elkaars talenten. Laat ons zelfvertrouwen een boost krijgen door ontvangen loftuitingen te delen. Wat is er nou makkelijker dan vertrouwen en optimisme met een klik te delen en te vermenigvuldigen. Vertrouwen, lef en bravoure kunnen ons uit de crisis helpen. Borst vooruit en de hoofdjes boven het maaiveld. We leven in een land waar voetballers na het scoren van twee werelddoelpunten moeten zeggen “dat het om het teamresultaat gaat.” Bullshit.
Vertel het eerlijke verhaal. Vertel dat je tegen ieder meisje over je schitterende doelpunten zult verhalen en dat je in je droom het stadion nog honderd keer hoort ontploffen.
Weg met de wegcijfercultuur! Bescheidenheid siert niet de mens, nee, . Voor ieder talent dat de lange weg naar de top probeert te beklimmen is het belangrijk om zelfvertrouwen te tanken door kleine successen te delen.
Zelffeliciterende retweets zijn niets anders dan onschuldige digitale doping waardoor we ons even op de goede weg wanen in zware tijden.
