Opnieuw staat een Armeens gezin op het punt het land uitgezet te worden. Na negen jaar is het opeens vandaag of morgen. Er zijn drie kinderen in het spel. De oudste dochter heet Hayarpi en is tweedejaars student econometrie. Zij doet vrijwilligerswerk en spreek de Nederlandse taal foutloos.
Tot drie keer toe heeft de rechter gezegd dat ze mogen blijven. Maar de overheid procedeerde door en kreeg in hoger beroep de uitzetting voor elkaar.
In dezelfde week arresteerde een zwaarbewapende eenheid zeven terreurverdachten in hun Arnhemse rijtjeshuizen en werden in Hattem twee Syrische mannen opgepakt wegens schietoefeningen in het bos. Voor wie slechte plannen heeft is er plaats, wie Nederland omarmt moet weg.
Het verhaal van Hayarpi lijkt op dat van de Armeense tieners Howick en Lili. Kinderen die met hun ouder(s) naar Nederland kwamen en een jarenlange asielprocedure doorliepen. Ondertussen gingen ze naar school en werd dit land hun thuis. De rechter oordeelt uiteindelijk dat het land van hun ouders veilig genoeg is en dat het gezin terug moet.
Zo zijn er nog 400 kinderen en de roep om een nieuw kinderpardon klinkt. Dat maakt bij dit kabinet weinig kans. Regels zijn regels.
Staatssecretaris Mark Harbers heeft op die regels al een keer een uitzondering gemaakt. Met nieuwe uitzonderingen houd je het draagvlak voor het asielbeleid niet in stand, zo heet het. En dus ‘moet je soms hard zijn’, zou de premier zeggen.
Maar wie kan mij het draagvlak aanwijzen voor het uitwijzen van een voorbeeldig geïntegreerde studente econometrie?
De bereidheid om migranten op te vangen brokkelt juist af aan de andere kant van het draagvlak. Aan de kant waar migranten zich afsluiten voor de samenleving, waar mensen de taal niet leren en de rest van hun leven slijten in afzondering en de Nederlandse bijstand.
De grootste schade aan het draagvlak veroorzaken migranten die zich van deze samenleving afkeren. Die de normen, waarden en wetten afwijzen, waarmee er in dit land redelijk succesvol wordt samengeleefd.
Religieuze extremisten die kritiek op hun geloof als een oorlogsverklaring beschouwen. En die de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen en de acceptatie van homoseksualiteit als een gevaar zien voor het leven dat zij hebben meegebracht uit het land van herkomst.
Het zijn asielmigranten die in het gunstigste geval leven in een parallelle samenleving waarin predikers de dienst uitmaken en oproepen tot genitale verminking. In het ongunstigste geval kiezen zij voor dood en verderf. Zoals de vorige week opgepakte Hardi N., de in Irak geboren leider van een terreurclub uit Arnhem.
Deskundigen wijzen erop dat immigranten de komende decennia voor de bevolkingsgroei gaan zorgen. Migranten zullen dus in toenemende mate deze samenleving vorm gaan geven. In het debat over gecontroleerde migratie zijn niet alleen de aantallen van belang (hoe druk wordt het?), maar zouden we ons ook moeten afvragen: wíe gaan Nederland straks vorm geven?
Zijn dat migranten – zoals Hayarpi – die zich hier op hun plek voelen en een aanwinst voor de samenleving zijn? Of zijn het de mensen die niet meedoen en afdalen in rancune en haat naar de samenleving die hen heeft opgevangen.
Het draait bij een verblijfsvergunning nu allemaal om het gevaar dat iemand loopt in eigen land. Maar het wordt hoog tijd om ook het Nederlands belang te wegen: is iemand een gevaar of juist een aanwinst voor de samenleving?
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
