Toeval kun je het nauwelijks noemen. De ophef rond het boek Fire and Fury over Donald Trump viel bijna logisch samen met de officieuze lancering van Oprah Winfrey als zijn uitdager voor de verkiezingen in 2020. In het boek – en de besprekingen ervan – wordt Trump nog maar eens afgeschreven als ongeschikt, maar er is nu ten minste ook iemand die hem electoraal kan verslaan. Gevonden tijdens de uitreiking van de Golden Globes.
De kansen voor Oprah lijken mij aanzienlijk, maar zij heeft nog niets toegezegd en Trump is nog niet weg. En dat is maar goed ook.
Het optreden van Oprah hield het ergens tussen dat van een redder in nood en de openbaring van de verlosser. Voor de verliezers van de laatste verkiezingen kan de campagne voor de volgende niet vroeg genoeg beginnen. Journalisten, celebrities en veel kijkers waren er snel uit: hier staat de nieuwe president van de Verenigde Staten.
Mijn inschatting is dat het vertrek van Trump nog steeds drie jaar of langer (!) op zich laat wachten. Alle enthousiasme over Oprah ten spijt. Speciaal aanklager Robert Mueller ontbreekt het nog altijd aan bewijs voor een samenzwering en het lijkt me sterk dat dat er na acht maanden vruchteloos zoeken alsnog gaat komen.
Neemt niet weg dat de media de verhalen over collusion met de Russen zullen blijven brengen. Net als de vragen over zijn geestelijke gesteldheid, de verhalen over obstructie van de rechtsgang en die over zijn vermeende vrouwonvriendelijke en racistische inborst.
Onderwerpen die elkaar blijven afwisselen. Steeds opnieuw, als in een carrousel, gaande gehouden door Amerikaanse nieuwsorganisaties die er kranten en advertenties mee verkopen. Door de makers van een populaire podcast al wel de Trump rotation genoemd.
Natuurlijk is er van alles op de man aan te merken. Op zijn style wellicht of op zijn karakter, voor zover we daar kijk op hebben. En verder gruwt u mogelijk van zijn uitspraken en anders wel van zijn beleid. Kranten, televisie- en radio-uren, websites, tweets en boeken worden er in hoog tempo mee gevuld. Om eens een understatement te gebruiken: aan kritiek op Trump is geen gebrek.
De vrijblijvende analyses over wat zich zoal afspeelt in het Witte Huis, de karakterschetsen, alle psychologie van de koude grond, het geroep om afzettingsprocedures en de verontwaardiging over zijn tweets, ik heb het allemaal al honderdduizend keer gehoord en gezien en het verveelt me te pletter. Daarom het mooiste van Trump tot nu toe.
Ten eerste heeft Trump de Amerikanen behoed voor de pedanterie van vier jaar Clinton. Driehonderdvijftig pagina’s schrijven over het verliezen van verkiezingen en niet uitkomen bij jezelf. Dat zegt veel over de hoogmoed waarmee Clinton de Verenigde Staten zou bestieren.
Ook voor Europa is het een zegen dat Clinton geen aanvoerder van de NAVO geworden is. Haar onbeheerste vijandigheid jegens Poetin had ons continent er niet veiliger op gemaakt.
Trump houdt de NAVO bij de les. Niet gehinderd door diplomatieke beleefdheden maakt hij de Europese landen duidelijk wat de consequenties zijn van hun geleun op de Verenigde Staten. Wat Bush en Obama al jaren dwars zat, maakt Trump in orde: afspraken nakomen en betalen voor je veiligheid.
Ook heeft zijn steun aan de Koerden en de Iraakse strijdkrachten belangrijk bijgedragen aan de vernietiging van ISIS. Obama had zich zo goed als terug getrokken uit het Midden-Oosten en het is maar helemaal de vraag of Clinton dat had teruggedraaid.
Je kunt het getweet over ‘mijn rooie knop is groter dan de jouwe’ onwaardig en kinderachtig vinden, Trump deelt wel met de hele wereld een belangrijke boodschap aan het adres van een roekeloze dictator. Een dictator die van zijn vader heeft meegekregen dat je kunt uitgroeien tot een kernmacht, omdat er van Amerikaanse presidenten niets te vrezen valt.
Nog zo’n hoofdpijndossier: de illegale immigratie. Keer op keer hebben Amerikaanse politici van links tot rechts de problemen rond illegale immigratie aangekaart en beterschap beloofd. Versterking van de grens met Mexico bleef een belofte. De (gedeeltelijke) muur van Trump is niks meer dan boter bij de vis. Illegale grensoverschrijdingen stoppen niet vanzelf. Europa?
Verder kan ik nog de goed draaiende economie noemen. Met z’n lage werkloosheid en het grote vertrouwen onder consumenten en beleggers. Maar er is nog een andere verdienste van Trump.
Het allermooiste wat deze president gedaan heeft, is miljoenen Amerikanen er weer bij betrekken. Zij die er niet meer toe deden. De mensen die genegeerd werden door politici en media, door de progressieve goegemeente. Afgeschreven als de ‘morrende zielige meute’, de deplorables, zoals Clinton ze noemde.
Deze mensen zijn steeds minder de bijkomende schade van vrijhandelsafspraken, omdat hun president tegen alles in kiest voor hún banen. Even waren de media benieuwd wie die deplorables waren, maar dat is al weer lang geleden.
Zij zien ook dat de nieuwskanalen en kranten terug zijn bij de geruchten over samenzwering en de mentale geschiktheid van hun held. Een held die al die mediamensen trotseert, die de gênante reprimandes en het narcisme uit Hollywood zo goed als negeert, die soms terug schiet als de horde moraalridders het schelden niet kan laten en die met vrij veel tegenwind zijn beloften probeert na te komen.
Het is een taaie man van 71, die Trump. Hij zit het establishment dwars, hij doet iets goed. Maar Trump is nog niet klaar.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
