De opstand tegen seksuele dwang en intimidatie voltrekt zich langs de wegen van een klassieke revolutie. #MeToo benoemt onderdrukkers en onderdrukten, er is een opstand en een afrekening. Essentieel om een revolutie te overleven is op tijd aan de juiste kant te staan. Ook nu weer melden de grootste opportunisten zich als eerste.
Zoals de Franse boeren en burgers de macht van de adel en de kerk zat waren, de Russen de praktijken van de tsaar niet langer pikten en de mensen in Oost-Europa het durfden op te nemen tegen de communisten, zo verenigen nu de bepotelden aller landen zich.
Wereldwijd moet het om miljoenen misbruikte vrouwen en mannen gaan. Het lot van de meeste slachtoffers zal buiten de hashtag om verborgen blijven, maar de voorhoede zoekt de openbaarheid en de confrontatie.
De voorhoede is de groep die man en paard durft te noemen en zegt op te komen voor lotgenoten in de hoop dat ook zij de stap naar de hashtag zullen maken.
Een revolutie heeft doorgaans een lange aanloop waarin woede en moed verzameld worden. De MeToo-revolutie is daar geen uitzondering op.
U denkt misschien dat deze revolte geen Bastille, Winterpaleis of Berlijnse Muur kent. Maar wat er hier aan gruzelementen gaat zijn reusachtige carrières en reputaties van marmer. Het omvallen ervan maakt al weken een donderend geluid.
Ook de onderdrukkers hebben overeenkomsten met die uit eerdere revoluties. De hashtag richt zich op mannen met macht en aanzien. De onaantastbaren, de Eerste Stand, zo u wilt.
Invloedrijke filmproducenten, gevierde acteurs, beroemde televisiemannen, theatermannen, moraalridders en zelfs oud-presidenten. De gradaties van hun misdragingen verschillen van smsjes en het aanraken van een knie tot aanranding en verkrachting. Maar de schandpaal is voor allemaal.
Het echte wangedrag verklaart de opstand; de mensen die daarvan getuigen verdienen support. Toch zien we ook deze revolutie ontsporen. Daarover zijn al eerder verstandige dingen gezegd: de beschuldigingen zijn openbare executies waar geen rechter aan te pas komt. Ook dat is revolutie.
Medeverantwoordelijk daarvoor zijn de mensen en instanties die zich in alle haast ontdoen van degenen aan de schandpaal.
De snelheid waarmee Netflix afscheid nam van acteur Kevin Spacey verraadde de paniek. Niet zijn seksuele opdringerigheid en ongevraagde handtastelijkheden van al die jaren deed Netflix de banden verbreken, maar het openbaarmaken ervan.
Na Netflix wilde ING niet achterblijven. Nog geen rechter heeft er naar gekeken, maar voor de acteur is inmiddels nergens plaats meer.
Die zelfde haast zien we bij de Belgische omroep VRT en het ontslag van kwismaster Bart de Pauw. Na een aantal (anonieme) klachten was er geen tijd meer voor een gesprek met De Pauw zelf. Na 30 jaar was daar het gat van de deur.
De MeToo-revolte maakt schoon schip. Iedereen die zijn positie misbruikt om anderen z’n seksuele wensen op te leggen is gewaarschuwd. Dat is goed.
Maar revoluties zitten vol bloedvergieten en zijn nooit zorgvuldig. Die zorgvuldigheid wordt maar al te gretig ingeruild voor lijfsbehoud. Dat is misschien begrijpelijk, maar het deugt van geen kant.
