Heel soms is er een nieuwsverhaal waarbij de neiging opkomt, om het nog even niet te lezen. Uit vrees voor wat er staat. De verklaring van de ouders van Anne Faber deze week was zo’n verhaal. Een glimp van de hel waarin zij leven sinds de dag dat Anne verdween.
De angst, de zoektocht, de adrenaline, het schuldgevoel over een uurtje slaap. Verder zoeken, de onzekerheid, de vrees die uitkomt, de verschrikkelijke details en het besef dat de feiten maar niet kan bijbenen.
Het Pieter Baan Centrum is er inmiddels achter dat dader Michael Panhuis de kenmerken heeft van een psychopaat. Het Openbaar Ministerie eist 28 jaar cel met dwangverpleging. De samenleving moet zo lang als mogelijk tegen Michael Panhuis worden beschermd.
Die conclusie werd al ‘ns eerder getrokken. Door een rechter in 2011 en hij had gelijk. Maar het hof oordeelde anders en trok vijf jaar van zijn straf af in hoger beroep. De voorzitter van het hof wilde bovendien van geen dwangverpleging weten. Het verhaal is bekend.
En zo kwam Michael Panhuis te vroeg terecht in de open inrichting in Den Dolder. Daar ging het fouten stapelen verder. Drugsgebruik, een relatie met een begeleidster en het fatale proefverlof.
Volkskrant-columniste Heleen Mees neemt het op voor het gerechtshof. Volgens Mees klopte het besluit tot strafvermindering. Gezien zijn toen ‘jonge leeftijd, zijn bescheiden strafblad en de cocaïneverslaving’ die Michael Panhuis van de remmen haalde. Mees pleit voor handhaving van het huidige strafsysteem en vindt dat iedereen ‘een nieuwe kans verdient, als het even kan‘.
Bij Michael Panhuis kon het niet. Anne Faber en haar familie betalen de prijs voor deze rechtsgang en voor de beoordelingsfouten, die blijkbaar geen correctie verdragen. Dat deugt van geen kanten. Het systeem is rijp voor de sloop.
Anne komt er niet door terug, maar haar dood zou een grondige evaluatie moeten afdwingen van het besluit van het hof, de gang van zaken in de kliniek en het hele systeem van behandeling en proefverlof.
Maar waar de redenering van Mees nog te volgen is met argumenten over de keuzes van het hof, raak ik het spoor bijster in een krankzinnig gesprek op Radio 1 over deze zaak.
In het programma Nieuws & Co oppert psychiater Glenn Helberg dat we de moord en verkrachting door Michael Panhuis juist níet als een psychiatrisch geval moeten zien. Het zijn volgens deze man uitingen van een breder maatschappelijk probleem: seksisme. Michael Panhuis staat niet alleen, alle mannen zijn hiertoe in staat.
“We doen in Nederland alsof vrouwen dezelfde rechten hebben, maar ook in Nederland weten we, dat we nog heel veel moeten doen aan de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw.” Aldus Helberg, die ook in de huidige opvoeding van jongetjes het gevaar ziet van nieuwe Michael Panhuisjes.
Ik wens de hele Nederlandse samenleving toe dat deze Helberg nooit werkzaam wordt bij het Pieter Baan Centrum. En hoewel hij als lijstduwer van de politieke partij Bij1 nog wel eens onverstandige dingen heeft gezegd over ‘de Joodse lobby’, valt er van Glenn Helberg waarschijnlijk nog best een politicus te bakken.
Presentator Lara Rense was ook wel klaar met Michael Panhuis en Anne Faber en gaf Helberg nog maar een voorzet: “Hoe bereiken we, dat er meer vanuit gelijkheid wordt gedacht, Glenn?”
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
