Er zijn van die vragen waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou stellen. Zoals deze: hoeveel beter af zijn we met een politie-eenheid die het fatsoen in media gaat handhaven?
In zijn – vast goedbedoelde – column van gisteren bepleit Volkskrant-columnist Jean-Pierre Geelen een fatsoenspolitie voor ‘rechtse media’. Een halfslachtige suggestie, als je het mij vraagt. Want er is veel meer aan de hand.
Aanleiding voor het pleidooi van Geelen was een foute grap van Gordon op RTL4 over het meisje van Nulde, een harteloos stuk van Powned over een verdronken Syrische jongen, de ondragelijke lichtheid van omroep WNL en een wekelijkse podcast van hoofdredacteur Bert Brussen van The Post Online (TPO) en mijzelf.
Gevoelsmatig zijn de foute grap van Gordon en de lichtheid van WNL misschien meer iets voor de smaakpolitie. Grappenmakers hebben zo hun eigen humor. Freek de Jonge is het lachen al jaren geleden vergaan, maar als ik mij goed herinner waren zijn harde grappen destijds niet besteed aan het publiek van Andre van Duin en vice versa.
Een kwestie van smaak is ook het door Geelen verfoeide tv-programma Goedemorgen Nederland van WNL. Híj kan er niet naar kijken, maar meer dan 300 duizend andere Nederlanders wel. En graag en iedere ochtend.
Blijft over: het harteloze stuk van Powned en de podcast van TPO. Het lastige van een fatsoenspolitie is de taakstelling. Want over welk fatsoen hebben we het eigenlijk?
Voordat het offline gehaald werd, heb ik het Powned-stuk over de Syrische jongen in het zwembad nog kunnen lezen. De auteur ging inderdaad geheel voorbij aan het leed dat het drama voor de jongen en zijn familie heeft betekend en altijd zal betekenen. Geen gevoel voor verhoudingen en zonder enige empathie. Zwaar onder de maat, maar welke boete schrijf je als fatsoenspolitie?
Wat zich naar aanleiding van het artikel vervolgens op Twitter afspeelde mag de agenten ook niet ontgaan. Het fatsoen aan je kant is geenszins een belemmering om je onfatsoenlijk te gedragen.
Zo werd de overleden Syrische jongen door een NPO-journalist gretig misbruikt voor een persoonlijke afrekening. Zijn mikpunten hadden dan niets met het Powned-artikel te maken, maar daar wist de journalist met goed fatsoen wel raad mee. Zonder onderzoek, zonder bewijs, lukraak beschuldigen. Het leed m’n reet.
Tot slot een podcast als steen des aanstoots. Het genre is in opkomst en er zijn prachtige exemplaren in omloop. Die van ons behoort misschien niet tot die catergorie, maar we leren elke week. “Oeverloos” noemt JP Geelen de inhoud. Geen probleem, beluister ‘m vooral niet.
Wat ik inmiddels wel een probleem vind, is het klakkeloos overtikken van onwaarheden over de inhoud van de podcast. Ooit beweerde Trouw-columniste Seada Nourhussen dat ik in een aflevering gegniffeld zou hebben over het gebruik van het woord ‘negerin’.
Het bleek het startschot voor een lastercampagne, die mij niet onberoerd heeft gelaten. Maar leerzaam was het ook. Ik zag niet alleen dat onwaarheden eindeloos gedeeld kunnen worden, maar ook dat het verbale geweld onder de vlag van het fatsoen geen grenzen kent.
Ook hoofdcommissaris Geelen praat liever een ander na, dan dat hij de moeite neemt zelf te onderzoeken wat er is gezegd. Dat kun je lui noemen, maar als u dat onfatsoenlijk noemt, mag dat van mij ook.
Ik zou Jean-Pierre Geelen en Seada Nourhussen willen vragen aan te geven waar er in de bewuste podcast wordt gegniffeld om de term ‘negerin’. Rectificaties moeten doorgaans worden afgedwongen, maar ik ga er vooralsnog vanuit dat jullie genoeg fatsoen hebben dit zelf recht te zetten.
Ik begrijp best dat een fatsoenspolitie voor ‘rechtse media’ voorkomt in de dromen van sommige linkse mensen. Maar onfatsoen is zowaar geen exclusief ‘rechts’ verschijnsel. Misschien kan een dergelijke politie voor iederéén nog mee in de onderhandelingen over een nieuw kabinet.
Mee op patrouille met de fatsoensagenten, droom er alvast maar van. Van de stilte online, in de kranten, het theater en op straat. Overal.
