Ik dacht dat het een pastiche was. De klacht van twee moeders (in de damesbijlage van de Volkskrant van afgelopen weekend, Blendle-link) dat hun peuters geen boterham willen die in zes stukjes is gesneden, maar in vier, en dat ze dan niet de nieuwe boterham die gevierendeeld is willen eten, MAAR NATUURLIJK DE OUDE!
Dat diezelfde peuters per se, maar dan ook per se, hun loopfietsje mee willen naar de supermarkt en vervolgens dat fietsje dan perse, maar dan ook per se, niet meer zelf willen terugslepen, waardoor hun moeder met een volle boodschappentas in de hand, een gillend kind om hun nek plus een loopfietsje rond de enkel de wanhoop nabij is.
En dan moet het allerergste nog komen – ik vond het echt grappig gedaan – : dat die moeders niet rustig met een vriendin kunnen appen of een verse cappuccino kunnen drinken of uitslapen, omdat er een peuter is die het onmiddellijk op een krijsen zet, speelgoed en servies door de kamer smijt, de boel onder de pap gooit en net zo lang zeurt om een iPad todat-ie hem krijgt.
ROFLOL! Maar het bleek allemaal reuzeserieus. De moeders in kwestie bestaan echt, ze hebben echt zulke ‘monsters‘ (hun term) van kinderen en engelen (mijn term) van mannen – wie durft er nog te zeggen dat er tegenwoordig veel te snel wordt gescheiden? Daar zitten ze dan, in hun bovenmodale Amsterdamse pandjes, waar ze de ene na de andere seks- en slapeloze nacht doorbrengen en zich met hangen en wurgen en huilend op de fiets naar hun parttime baantje slepen. Beklagenswaardige schepsels zijn ze, deze goed opgeleide vrouwen zonder geldzorgen, met gezonde kinderen en een man die zich uit de naad werkt om zijn gezin te onderhouden.
Afijn. In de grond hoeven deze moeders maar één ding te leren: duidelijke grenzen stellen (en gejengel niet belonen, want dan krijg je méér gejengel. Da’s logisch, he). Eet jij je in zessen gesneden boterham niet op? Dan eet je toch lekker niks. Wil jij je loopfietsje mee? Daar komt niets van in. En nu gaat mama even appen (vroeger was dat: ‘En nu gaat mama even de krant lezen’; de tijden zijn veranderd), en mag je weer wat zeggen als de grote wijzer hier staat en de kleine daar.
Maar ja, aan het geklaag over hun tot op het bot verruïneerde levens te zien, hebben deze moeders zelf ook niet geleerd dat niet alles wat je wilt à la minute gerealiseerd kan worden, en dat je leuke dingen uitstellen gewoon moet oefenen. Leren omgaan met ‘nee’ en met ’nu (nog) niet’ is heel gezond – en niet alleen voor kinderen.
