“Ronald, dat TPO waar jij voor schrijft, dat is toch ontzettend rechts?” Jazeker, maar toch schrijf ik al jaren op deze site. Omdat de redactie me dat heeft gevraagd en ik het erg leuk vind om te doen. Elke week schrijf ik een column, vandaag alweer voor de 250e keer. Als politicus doe ik in alle media mijn verhaal, van De Volkskrant tot De Telegraaf, van NOS tot RTL en van Joop tot TPO. Dat begon in mei 2013, met een column over de slechte positie van de journalisten van NRC Handelsblad, die ik het voorbeeld voorhield van de schoonmakers, die zich juist hadden georganiseerd en wel durfden te strijden voor hun belangen. Bas Paternotte vroeg of ik vaker een column wilde schrijven en dat ben ik blijven doen. In deze column kan ik een inkijkje geven in de politieke keuken en schrijven over de opmerkelijke rol van de media en de vaak taaie strijd om dingen voor elkaar te krijgen. Ik kan schrijven over de politieke actualiteit, maar die ook in een historisch perspectief plaatsen. En over de bijzondere geschiedenis van het Binnenhof. Ik kan schrijven tegen het kapitaal en over socialisten. Ik kan uiting geven aan mijn politieke ergernissen. En mensen informeren over politieke zaken die mij bezighouden. Maar ik kan ook schrijven over filosofie en geschiedenis, over toneel en literatuur, over religie en poëzie en over musea en muziek.
Eigenlijk heb ik altijd geschreven, al dertig jaar. Dat begon op de middelbare school, op het Sint Odulphuslyceum in Tilburg. In de Pit, één van de oudste schoolbladen van ons land, waarin we op GeenStijl-achtige wijze alles en iedereen op de korrel namen. Daarna ben ik blijven schrijven, in mijn studietijd en voor mijn werk. In chique bladen (Filosofie Magazine) en populaire bladen (weekblad Story). Van Socialisme & Democratie tot Liberaal Reveil en van Geschiedenis van de wijsbegeerte in Nederland tot Tijdschrift voor Nederlandse Kerkgeschiedenis. Maar het liefst schrijf ik columns voor digitale media, al is het maar omdat die ook via de sociale media worden verspreid en zo altijd terecht komen bij mensen die zich echt voor een onderwerp interesseren. Ik vind het leuk om te doen, maar daarmee is het nog geen hobby. Schrijven is voor mij ook onderdeel van mijn politieke werk. Op deze manier kan ik iets laten zien van de keuzes die ik in de politiek moet maken. Partijen hebben een beginselprogramma, waarin je kunt zien hoe zij aankijken tegen de mens en de wereld. Maar in die programma’s staat niets over de twijfels en de problemen, de worsteling en de verwondering waar iedere politicus elke dag mee te maken heeft. In een column kun je mensen daar meer deelgenoot van maken.
We hebben nog nooit toegang gehad tot zoveel media, maar dat heeft er niet altijd toe geleid dat mensen zich ook breder zijn gaan informeren. We zoeken ook graag bevestiging voor onze opvattingen, in wat een ‘bubbel’ wordt genoemd. Als politicus heb ik daar echter niet zoveel aan, omdat ik altijd in debat moet met mensen met andere opvattingen. Als ik TPO lees, is er vaak veel dat me ergert. Sommige stukken bevallen me helemaal niet, soms maakt iets me zelfs boos – maar dat is niet uniek voor TPO, dat geldt voor alle media. Maar soms zijn er ook bijdragen die me aan het denken zetten en nieuwe inzichten geven – evengoed als in sommige andere media. Op deze site kan ik bovendien altijd mijn eigen inzichten kwijt, de redactie heeft nog nooit een bijdrage van mij geweigerd. Het is niet alleen de vraag waarom ik schrijf voor een rechtse site als TPO, het is ook de vraag waarom TPO een socialist als mij aan het woord laat. Daarover zal bij de redactie toch ook heus wel eens een klacht komen? Toch doen ze het, al vier jaar lang, vandaag alweer voor de 250e keer. Ik snap het dat mensen soms vragen hebben over dit experiment, maar als het aan mij ligt gaan we nog even door. In onze democratie moeten we altijd met elkaar blijven spreken. En blijven schrijven. Tegen de bubbel.
De columns van Ronald van Raak kunt u hier teruglezen.
