In de vroege ochtend, op weg naar Den Haag Centraal, wordt even voorbij Leiden mijn trein vaak ingehaald door de trein naar Hollands Spoor. Aanvankelijk gaat die trein vrij snel, maar geleidelijk steeds langzamer. Achter soortgelijke raampjes als de mijne zie ik andere mensen zitten, weggezonken in gedachten. Levens die langs elkaar heen scheren, maar elkaar niet raken. Iedereen heeft vroeg het huis verlaten en is op weg naar het werk. Thuis hebben we afscheid genomen van onze geliefden, straks zullen we onze collega’s begroeten, maar nu zijn we even alleen met onszelf. De reistijd is een tussentijd: we zijn al wel vertrokken, maar nog niet aangekomen. De kranten heb ik thuis al gelezen, de stukken bewaar ik voor straks. Journalisten moeten ook even wachten, bellen in een volle trein is voor een politicus niet handig. De ochtendtrein is druk, maar toch ook rustig.
Elke dag trekt hetzelfde landschap voorbij, maar telkens toch een beetje anders. Een bollenveld dat in bloei raakt, een broedende vogel die is verdwenen. Of het licht dat opeens heel anders schijnt. De filosoof die zei dat schoonheid zit in kleine variaties, nam ongetwijfeld vaak de trein. Dan wordt het beeld even onderbroken, door de trein naar Hollands Spoor. Een enkeling aan de overkant staart eveneens naar buiten. We schrikken als onze ogen elkaar raken, even wordt de illusie verbroken dat we hier in de trein alleen met onszelf zitten. Daarna volgt een glimlach en een gevoel van solidariteit. Ik weet niet of de andere trein vaart mindert, of de onze sneller gaat rijden, maar altijd komt er een moment van omslag. Een ogenblik rijden de treinen samen op, totdat onze trein die andere weer langzaam voorbij gaat. In een mechanische dans, in de choreografie van de dienstregeling.
Deze reistijd is je eigen tijd, opeengepakt tussen al die anderen zit je toch even helemaal alleen. Een mooi moment om een column te schrijven, over alle drukte in de Tweede Kamer. Of om gewoon even na te denken, iets waar je aan het Binnenhof zo weinig aan toekomt. Altijd is daar gedoe, altijd moet je direct reageren, altijd moet je een mening hebben. Laatst vroeg ik een journalist om de dag erop terug te bellen, omdat ik nog even over een probleem wilde nadenken. Waarop de goede man uitriep dat dit de volgende dag toch geen nieuws meer zou zijn. Vreemd is het wel, dat we zulke belangrijke beslissingen moeten nemen, maar onszelf zo weinig tijd gunnen om daar goed over na te denken. Behalve in de ochtendtrein naar Den Haag. De politiek begint later pas, nadat ik in Den Haag Centraal uit de trein ben gestapt. Maar nu nog niet, nu heb ik nog even tijd om na te denken.
Ronald van Raak schreef eerder over politieke modes, politieke spelletjes en het creëren van nepnieuws.
