Pr-dame van de Rooms-Katholieke Kerk Mariska de Haas riep op Twitter: “Wil iedereen die gedwongen is door de kerk (rk, protestant, geref.) om te trouwen en kinderen te krijgen, nu opstaan #absurd”. Zulke gevallen bestaan niet in haar wereldbeeld. Natuurlijk behoeft het geen betoog dat door toedoen van de Rooms-Katholieke Kerk talloos veel vrouwen ongewild moeder zijn geworden en dat er vele, vele homoseksuelen uit angst voor hel en verdoemenis schijnhuwelijken aangingen. Maar misschien dat vier vrouwen die opstaan en hun verhaal vertellen, meer indruk maken dan een kille statistiek of een naamloze massa geïndoctrineerden in ontwikkelingslanden.
Magdalene Asylums
Vier vrouwen die vertellen over hun tijd in de Magdalene Asylums in Ierland. Tienduizenden vrouwen was eenzelfde lot beschoren als deze vier, en velen van hen durven het niet: opstaan. Zeker 133 kúnnen het niet meer: hun lichamen werden gevonden op terreinen van de Magdalenen, naamloos begraven. De Magdalenen waren vernoemd naar Maria Magdalena, de hoer die tot inkeer kwam en vergeving voor haar zonden kreeg van Jezus. De populatie in de opvanghuizen bestond uit ongehuwd zwangere meisjes, meisjes die het slachtoffer waren van seksueel misbruik, ‘opstandige’ meisjes of meisjes die niets anders op hun geweten hadden dan ‘te mooi’ zijn. Opsluiting zou ze een verdere afdwaling van het smalle pad van deugdzaamheid besparen, zo was het idee.
In de praktijk waren de opvanghuizen het toneel van een terreurregime door nonnen, priesters en niet-geestelijke medewerkers. De meisjes werden geslagen, verkracht, geïntimideerd, vernederd en tewerkgesteld. De Rooms-Katholieke Kerk is en was diepgeworteld in de Ierse politiek, de tehuizen waren gesloten bolwerken, betaalden geen belasting, stonden onder geen enkele controle en weigerden een administratie bij te houden van hun ‘pupillen’. Wie er leefde, wie er stierf, maar ook wie er geboren werd: niemand die het weet.
‘In zonde’
En er werden kinderen geboren, ‘in zonde’, zoals dat heette. Werden meisjes eerst gedwongen moeder, als het kind eenmaal geboren was werden ze gedwongen het af te staan. Waarna ze zo snel mogelijk weer aan de slag moesten in de wasserijen, want het werk dat er gedaan werd om hun zonden weg te wassen was letterlijk: wassen. Opdrachtgevers, de Ierse overheid was de grootste, betaalden een loon voor de wasvrouwen, maar de meisjes en vrouwen zagen hier geen cent van terug. Alles verdween in de diepe zakken van de moederkerk. Deze dwangarbeid, waarin vrouwen tegen hun wil en voor onbepaalde tijd werden vastgehouden, werd mede gefaciliteerd door de achterlijke denktrant zoals je die in delen van de moslimwereld ook ziet: een ‘zondige’ vrouw was een schande voor de hele familie.
In dit door de Rooms-Katholieke Kerk vergiftigde klimaat van blinde gezagsgetrouwheid, politieke belangenverstrengeling, schuld en schaamte werden heel veel vrouwen ongewenst moeder. Kijk naar deze vrouwen die het na jaren eindelijk durfden: opstaan. Een gedateerd verhaal? Ouwe koeien uit de sloot halen? Het laatste Magdalenentehuis sloot in 1996. Willen al die vrouwen die het na kunnen vertellen opstaan? Opstaan en hun mond opendoen?
