Hiep hiep hoera. RTL Nieuws heeft een nieuwe chef politiek gevonden. Niemand minder dan voormalig woordvoerder van het ministerie van VWS, Stephan Koole. U heeft misschien november jongstleden van Stephan Koole gehoord, toen hij een interview met de staatssecretaris Van Rijn uit het Algemeen Dagblad poogde te censureren. Een interview waarin werd verteld hoe de pis bij van Rijn’s moeder langs de enkels liep in het verzorgingstehuis.
Dat interview vond Koole, zelf voormalig AD-journalist, niet tof. Als woordvoerder hoefde Koole natuurlijk geen rekening te houden met journalistieke ethiek: zo word je als journalist geacht om geen misbruik te maken van je positie of berichtgeving te beïnvloeden, bevorderen of tegen te gaan.
Maar dat was toen, en nu is nu. Koole werd op een goede dag wakker en besloot pardoes weer onafhankelijk journalist te worden bij RTL Nieuws. Je zuster op een houtvlot.
Het is van de gekke dat RTL Nieuws blijkbaar fungeert als draaideur voor journalisten die woordvoerder worden, of woordvoerders die weer journalist worden. Liep eerst voormalig chef politiek, Kees Berghuis, over om de CDA-striae der bestuurlijke arrogantie bij de VVD-fractie glad te kletsen, valt nu Stephan Koole de twijfelachtige eer ten deel.
Adjunct-hoofdredacteur Pieter Klein kent Koole overigens nog uit zijn eigen Algemeen Dagblad-dagen, proefde zelf ook even aan voorlichtersschap bij het ministerie van Financiën en liep vervolgens weer terug naar RTL Nieuws. Waarom is dit een probleem? Het is toch hartstikke dolletjes om mensen aan boord te hebben die de ‘Haagse mores’ kennen, weten waar politici precies afpilsen op het ’t Plein en een kekke klappers vol Haagse lijntjes hebben?
Dat is juist precies het probleem. Woordvoerders en journalisten zijn twee totaal verschillende diersoorten. Woordvoerders willen graag aardig gevonden worden, journalisten zijn zo nu en dan aardig in ruil voor wat informatie. Woordvoerders hebben er een dagtaak aan om ervoor te zorgen, om met Bob Woordward te spreken, dat journalisten niet weten wat ze niet weten. Dat voorkomt tenslotte vervelende vragen.
Journalistiek is voor de meesten een roeping. Dat kan niet anders: het wordt verdomd slecht (en vaak te laat) betaald, opdrachtgevers behandelen je niet zelden als shit, de mensen die je probeert te benaderen voor een artikel eveneens en daarnaast is jouw laptopscherm vaak het enige licht dat in jouw straat nog brandt als je weer eens ’s nachts aan een longread pielt.
Daarnaast is de kans is groot dat je jouw paar spaarzame vrije uren in de kroeg doorbrengt met collega’s, en zo niet ben je volslagen vreemdelingen aan het uitleggen dat de media heus niet wordt gecontroleerd door zionisten.
Uiteraard is dit niet het slag Stephan Koole of Kees Berghuis. Zij komen écht niet voor minder dan 5000 euro per maand uit hun mandje, en als ze in de kroeg staan – pilsen ze af met hun vrindjes uit hun netwerk. Of nou ja, in Nieuwspoort want RTL-collega Jos Heymans zat hier tenslotte in het bestuur.
Is dit een zonde? Dat ex-woordvoerders nou eenmaal een netwerk hebben? Ja. Het netwerk is namelijk geschoeid op to-taal andere voorwaarden en verwachtingen. Zodra mannen hun carrière lang worden betaald om populair en likeable te zijn, hoe kunnen wij dan van ze verwachten dat ze onafhankelijk zijn? Dat ze geen fuck geven dat ze niet op het volgende Nieuwspoort-borreltje mogen komen, zodra zij vinden dat er stront aan de democratische verantwoordingsknikker kleeft?
Stephan Koole heeft in ieder geval al bewezen dat zijn loyaliteit waarschijnlijk te koop is: hij deinst er immers niet voor terug om even wat ouwe collegaatjes te bellen (in dit geval Algemeen Dagblad) om een intens ondemocratische censuuractie te ondernemen. Tot zover de intrinsieke drive om de lezer te informeren, en tot zover enig democratisch besef.
De redactie van RTL Nieuws zit zo vuistdiep in het Haagse, dat ze totaal zonder scrupules zijn. Op zich is dat laatste vaak een fijne karaktertrek van journalisten, mits deze scrupules richting de macht zijn – in plaats van de burgers die zij behoren te bedienen.
