Een half jaar geleden besloot ik om een taboe binnen te stappen, figuurlijk én letterlijk. Ik ergerde me al een tijdje kapot aan de heksenjacht op Martijn en besloot uit protest daartegen lid te worden. Dat werd me niet in dank afgenomen. Ik kreeg een stortvloed aan kritiek over me heen. Veel meer dan ik vooraf had gedacht. Misschien is het naïef, maar ik meende oprecht dat ik kon uitleggen waarom ik lid was geworden. Vrijheid van meningsuiting. Vrijheid van vereniging. Het belang van een aanspreekpunt. Et cetera. Helaas, bij het woord pedofiel krijgt vrijwel iedereen tegenwoordig een waas voor ogen en schuim op de mond; praten is dan niet mogelijk. Sterker nog, met elk woord dat ik zeg groeit de schuim…
Ik kreeg ook de nodige adhesiebetuigingen, zeker, vooral van kinderpsychiaters en hulpverleners, maar het overgrote deel van de reacties was ronduit negatief, agressief zelfs. Voor een deel afkomstig uit de kring rondom de bekende Nederlander Henk Bres en zijn kameraden van Ado Den Haag. Ik moet gemarteld, verkracht en vooral vermoord worden. En als ik het zou aandurven om mijn gezicht in ‘hun’ Den Haag te laten zien, dan… (hier ben ik!) En dat alles omdat ik pleit voor een genuanceerd geluid rondom pedofilie, vooral ook om kindermisbruik te voorkomen.
Debat op 2
Klagen wil ik niet, de mannen van Martijn hebben het pas echt moeilijk. Ze worden uitgekotst door de maatschappij, of ze een strafblad hebben of niet. Het volk heeft zijn oordeel klaar en niemand mag daar aan tornen. Ze hebben gelijk. Punt. Pedofielen moeten dood, of op zijn minst gecastreerd. En de politiek huilt mee. Sterker nog, parlementsleden stellen graag een zeepkist ter beschikking waarop de boze burgers hun gehoor kunnen toeblaffen.
Een typerend voorbeeld. Onlangs was ik te gast in het televisieprogramma Debat op 2. Tegenover mij zat een verbitterde pedojager, dat is tegenwoordig een gerespecteerd beroep. De vrouw bleef maar roepen dat pedofielen ongedierte zijn dat vernietigd moet worden. Naast haar zat CDA-Tweede Kamer-lid Pieter Omtzigt, met een uitgestreken gezicht. Hij reageerde niet op de fascistische uitspraak, ook niet toen ik hem daar nadrukkelijk om verzocht, meerdere keren… Vervolgens opperde ik dat het wellicht een goed idee was om pedofielen een gele P op te naaien en in een kamp te stoppen. De pedojager werd helemaal enthousiast. Opnieuw vroeg ik Tweede Kamer-lid en zelfverklaard christen Pieter Omtzigt om te reageren. Stilte. Een oorverdovende stilte.
Het typeert de politiek. Meehuilen met het volk, een oog op de actuele peilingen gericht, de zakdoek theatraal in de aanslag. Gevaarlijke kitsch.
Pedohaters
Afgelopen weken twitterde Pieter Omtzigt er lustig op los. Regelmatig had hij het over de ‘slachtoffers’ van Martijn. Welke slachtoffers zou hij bedoelen? Het OM heeft immers geen strafbare feiten geconstateerd. Pure stemmingmakerij.
Zoals gezegd stapte ik ook letterlijk het taboe binnen. Ik nam deel aan vergaderingen, stemde mee over het nieuwe bestuur en praatte één op één met verschillende leden. Ik heb de mannen van Martijn redelijk goed leren kennen. Geen ongedierte, geen onbaatzuchtige kinderverkrachters, maar betrokken, idealistische mensen. Mannen die openstaan voor dialoog. Mannen ook die begaan zijn met mensen, ook met hun tegenstanders. Ik heb Marthijn Uittenbogaard verschillende keren horen zeggen dat het hem spijt dat de buurtbewoners last hebben van zijn aanwezigheid. Voor de goede orde, hij heeft het over de mensen uit zijn wijk die zijn ruiten ingooien, in groepjes voor zijn woning posteren en dreigementen uiten. Met díe mensen wil hij rekening houden. Marthijn heeft zoals u weet geen strafblad.
Ondanks dat ik sympathiseer met Vereniging Martijn voel ik mij genoodzaakt om te stoppen met mijn actieve betrokkenheid. De in goedkoop frituurvet gedrenkte pijlen van de pedohaters raken meer en meer mijn familieleden. Daar kan en wil ik geen verantwoordelijkheid voor dragen.
Het is triest dat je in Nederland blijkbaar niet kunt opkomen voor een controversiële mening zonder dat daar een volksgericht aan te pas komt. Dat zie ik als een nederlaag. Voor mezelf, voor de democratie.
Snappertje
Ik verwacht overigens dat het OM de zaak verliest. Een vereniging via het civiel recht proberen te verbieden omdat die in strijd is met ‘de openbare orde en goede zeden’ is niet alleen sprinten op glad ijs, maar ook zagen aan de pijlers van de democratie. Een minderheid moet niet aangeklaagd, maar juist beschermd worden.
Komt het tot een vrijspraak, zoals ik verwacht, dan dreigt er een gevaar. De kans is groot dat het volk, daartoe aangemoedigd door de aandacht van de populistische pers en dito politiek, dat het volk zich geroepen voelt om zelf voor rechter te gaan spelen. Ik moet er niet aan denken. De afbeeldingen van galgen die enkele hatemails sieren, kunnen dan zomaar realiteit worden…
Twee weken geleden gaf ik een lezing in de gevangenis van Dordrecht. De cipier waarschuwde me vooraf: bij sommigen werkt het snappertje niet zo goed…
Misschien moeten ook de pers en politiek daar eens rekening mee gaan houden.
[Ter afsluiting van de persconferentie droeg A.H.J. Dautzenberg het gedicht Een jongen van Gerard Reve voor. Hij verrichte daarbij dezelfde handelingen als Reve tijdens zijn laatste publieke optreden tijdens Crossing Border 1998 in Den Haag. Vervolgens maakte Dautzenberg ruzie met topjournaliste Jojanneke van PowNews (en HP/De Tijd), nadat haar ‘team’ tijdens een televisie-interview probeerde om Marthijn om te duwen, zodat hij kwaad zou worden. Uiteraard werd diens slaande beweging uitgezonden.]
Dit is de verklaring die A.H.J. Dautzenberg voorlas op een persconferentie afgelopen 2 maart te Den Haag.
Comments zijn preventief uitgeschakeld wegens te weinig moderators en te veel ervaring met zekere op internet bij haters en dreigers bepaald populaire topics. Reacties kunt u in de vorm van een onderbouwd opinie-artikel achterlaten in de mailbox van de redactie. Maar u kunt natuurlijk ook terecht op de site van de auteur zelf.
