Het was de eerste vraag die Terzake me stelde in de uitzending woensdagavond: schamen de Britten zich niet voor het zoveelste seksschandaal in hun land? Zijn ze niet bang voor hun imago in het buitenland nu blijkt dat in het Noord-Engele Rotherham jarenlang 1400 kinderen misbruikt zijn, terwijl de plaatselijke autoriteiten de andere kant op keken? Het was, met de affaire Dutroux in het achterhoofd, een logische vraag. Maar geen relevante. Want nee, wat ze in het buitenland denken over het Verenigd Koninkrijk, daar liggen de Britten niet wakker van. De Engelsen hebben zich goed geïsoleerd tegen buitenlandse reputatieschade. Ze kijken gewoon niet verder dan de krijtrotsen. God is een Engelsman. Londen is internationaal de meest gezaghebbende stad. Het is een privilege om in het Verenigd Koninkrijk te wonen.
Tenzij, concludeerde ook gisteren weer een rapport, tenzij je jong bent. Britse kinderen behoren tot de ongelukkigsten ter wereld. In 2007 zette een onderzoeksrapport van Unicef het welzijn van Britse kinderen op de 21ste en laagste plaats. (Nederlandse waren trouwens het gelukkigst). De organisatie NSPCC, die de belangen van kinderen behartigt, schat dat 20 procent van Britse kinderen ‘ernstig mishandeld’ wordt en 5 procent seksueel misbruikt.
Vroeger, toen ik pas in Londen woonde, moest ik er om lachen. Om de kinderen die onder het afdak van de kroeg in de regen op hun ouders wachtten die voor a quick pint naar binnen geglipt waren. Jongeren onder de achttien mochten de pub niet in. Honden waren natuurlijk meer dan welkom. Er was, leek het, geen beter symbool van hoe Britten over kinderen dachten. Natuurlijk is er de afgelopen dertig jaar het een en ander veranderd. Pubs zijn eetcafé’s geworden waar alle leeftijden naar binnen mogen. Maar dankzij de donaties van de Britse bevolking is de Dierenbescherming nog steeds vele malen groter dan de (vrijwillige) Kinderbeschermingsorganisatie.
In heel Groot Brittannië worden duizenden jongeren seksueel misbruikt en verhandeld. Soms door witte Britten die alleen opereren, denk aan Jimmy Savile, soms door taxichauffeurs van Pakistaanse afkomst die in bendes te werk gaan. Wat ze gemeen hebben is dat de slachtoffers doorgaans uit de minst bevoorrechte milieus komen. Seksmisbruik is klasse-bepaald. Meisjes van 12 die in kindertehuizen wonen, drugs gebruiken en een grote bek hebben, worden niet gezien als kinderen. Ze zijn beschadigde goederen. White trash volgens de misbruikers, prostituees volgens de politie. Als ze met vijf mannen per dag naar bed gaan doen ze dat omdat ze daarin hebben toegestemd. Als ze met benzine worden overgoten, bedreigd worden met een pistool en gedwongen worden te kijken naar een groepsverkrachting, dan hebben ze erom gevraagd. Of het is een uitzonderlijk geval. Tienermeiden zijn nooit de slachtoffers, ze zijn doorgaans de schuldigen.
In Rotherham repten sinds 2002 drie onderzoeksrapporten van ongewenste zwangerschappen, zelfmoordpogingen, heroinegebruik en zelfbeschadiging van die jongeren. De rapporten werden naar de sociale dienst, politie en gemeenteraadsleden gestuurd. Na zestien jaar lang zijn plicht grandioos verzuimd te hebben, stapte de burgervader van Rotherham bij publicatie van het vierde rapport begin deze week op. De andere stadsbestuurders, politiechefs en welzijnsmanagers die op Nero-esque wijze hun bevoegdheden negeerden, zijn op hun post blijven zitten. En Rotherham is niet uniek. Het is, volgens dr. Helen Becket die zich aan de universiteit van Bedfordshire specialiseert in kindermisbruik, het tipje van de ijsberg.
