Mijn twee zonen hebben al enige jaren hun rijbewijs – de jongste vanaf dat hij net zeventien was – en rijden uitstekend. Beter dan ik. Ik heb meer ervaring, maar ben vaak wat verstrooid en afwezig en wil op de weg nog wel eens aan een ietwat penibele situatie ontsnappen. Toch hebben ze mij nodig als chauffeur als we op Ibiza zijn. Wie jonger is dan drieëntwintig wordt daar namelijk als huurder van een auto geweigerd. Waarom dat onrecht bestaat? Om de statistieken.
Er zijn principes, er zijn onrechtvaardigheden, er is discriminatoir onrecht en er zijn cijfers. Statistieken vellen geen oordelen en hebben geen emoties. Het zijn harde kale waarheden die gebruikt worden door bedrijven die zoveel mogelijk winst willen maken en zo min mogelijk brokken.
Als ik als uiterlijk zeer West-Europese man door de douane ga, word ik zelden goed gecontroleerd. Het zijn wat plichtplegingen die mij te beurt vallen, wat achteloze rituelen met onduidelijke scanners en slordig fouillerende handen. Heeft de man achter mij een Noord-Afrikaans uiterlijk, dan gaat het vaak onmiddellijk heel anders. Hij wordt uit de rij gehaald, moet wachten, zijn paspoort wordt bestudeerd, zijn handbagage wordt doorgespit, er worden hem vragen gesteld, noem maar op.
Ik ken de man niet, weet niet wat hij doet in het dagelijks leven, stel me bijvoorbeeld voor dat hij een befaamd cardioloog is die tientallen mensen het leven heeft gered en verplaats mij daarmee in de vernedering die hij zal ervaren. Waarom ik niet en hij wel? Pijnlijk voor hem.
Mannen, jonge mannen, jonge mannen in jurken, jonge mannen in jurken met een baard en geen snor, hoe verder je komt in deze reeks, hoe heftiger je zal worden aangepakt. Aan de grens, maar nu ook op straat, bij voetbalwedstrijden, in de Efteling en in het uitgaansleven. Harde selectieve controle.
Hoezeer ik ook meeleef met de man die al dan niet cardioloog is en alle anderen in al die andere situaties, het verschijnsel is begrijpelijk, logisch en onvermijdelijk. Het is een kwestie van tijd en geld en er moeten keuzes worden gemaakt.
Zou ik tot die groep behoren, ik hoop dat ik het zelfrespect en de trots zou hebben de procedure niet persoonlijk te nemen en de behandeling gelaten of misschien zelfs met een grote glimlach te ondergaan. Omdat ik het er mee eens zou zijn, hoe vervelend het allemaal ook voor mij is. De douanier is niet mijn vijand, net zoals de politieman dat niet is of de ziekenbroeder. Het zijn mensen die zo goed mogelijk hun werk proberen te doen. Ik moet ze dankbaar zijn.
Omdat ook ik zoveel mogelijk in vrede en veiligheid wil leven.
De grote groep van Islamieten is van essentieel belang op dit moment. Zij hebben het in hun macht om het tij te keren. Als zij de realiteit van de statistiek accepteren of die misschien zelfs omarmen kan er een enorme sprong gemaakt worden in reputatie en aanzien.
En kom niet aan met dat zij geen kansen krijgen in onze maatschappij en er daarom niet aan willen meewerken. Vermoedelijk is onze volgende minister-president een man die in Marokko is geboren en ook nog een flink stuk getogen.
Dus kansen zijn er volop.
