Kun je het een dichter kwalijk nemen dat hij een dichter is? Lijkt me niet. Kun je het een dichter kwalijk nemen dat hij van aandacht en een feestje houdt? Ook niet. De meeste dichters – en ik spreek hier als semi-ingewijde in de dichterswereld – zijn nu eenmaal dol op aandacht en feestjes. Het leidt ze niet alleen af van hun doorgaans getroebleerde gedachtewereld: elk poëziefeestje, hoe beduimeld de setting ook is, plaatst de optredende dichters en/of dichteressen in een licht erotiserende schijnwerper, waarvan de gevolgen eerst aan de bar en later, eventueel, in een bed worden geconsumeerd – en opnieuw spreek ik (voor het bargedeelte althans) uit eigen ervaring. Mijn uitgever gaat nog een stapje verder als hij zegt dat je zonder een aanzienlijke stijging in seks-appeal en aantallen flirts als dichter geheid op dood spoor zit.
Fascistisch gezwel
Dit gezegd zijnde, verbaas ik me over de cerebrale bochten waarin onze ‘Dichter des Vaderlands’, Ramsey Nasr, zich steeds wringt om zijn promotietocht naar China te verdedigen. Als ik hem goed begrijp heeft hij daar met zijn optredens, lezersgesprekken en ontmoetingen met heuse dissidenten, ondanks een innerlijk afpelproces, per saldo nuttige werken verricht voor de Chinese mensenrechtensituatie en het hele Chinese volk. Net zoals hij in Nederland, maar dan een heel stuk minder scrupuleus, denkt nuttige werken te verrichten door de PVV als fascistisch gezwel neer te zetten en Wilders als een nieuwe Hitler. Wat een tragische omweg, denk ik dan, om te verbergen, Ramsey, dat er hormonen door je lichaam suizen en je van feestjes houdt. Steeds weer nieuwe feestjes. Of het nu NRC-feestjes, kunstenaarsfeestjes, bibliotheekfeestjes of Chinese dictatuursfeestjes zijn: zolang jij gevraagd wordt en jij je het cadeau van het feestje kunt wanen, zul je opdraven en de bestelde rol vervullen. Ik neem je dat niet kwalijk. Je bent immers dichter? Des Vaderlands, nog wel! En dichters zijn op zoek naar troost en verzachting. Wie weet zelfs (maar wel daarna) naar nut en relevantie. Het zijn net mensen, dichters…
Daverend boekenfestijn
Het enige wat ik van je wil weten, Ramsey: waarom ontkent een dichter dat hij dichter is? Waarom vertel je, naast die hele vertoning van verbondenheid met het Chinese volk bla-bla-bla, niet gewoon eerlijk dat je een stijve krijgt om als Dichter des Vaderlands voor zo’n prestigieuze delegatie naar China gevraagd te worden? En dat het ene (politiek engagement) met het ander (geilheid) indringend te maken heeft? Of schaam je je voor je libido? Heb je op het gymnasium geleerd dat je over je geslachtsdrift en je (geestelijke én lichamelijke) orgasmen alleen in ordentelijke strofen of rijmschema’s mag praten? Of zal ik het nu, namens jou, zelf maar even doen? En zeggen dat jouw deftige ontvangst in het machtigste land ter wereld je op voorhand al zó opgewonden deed raken dat thuis blijven of een speldje dragen gewoonweg nooit een optie voor je is geweest? Het zou in één klap verklaren waarom je de Chinese partijpotentaten omzichtig en met de meest delicate handschoentjes hebt aangepakt en de democratisch gekozen PVV zonder enige bedenking op je poëtische hakblok hebt gelegd. (Elke keer als je de PVV afranselt, neemt de eensgezindheid in jouw doelgroep trouwens de vormen aan van een Chinees jaknikkerscongres. ) De ene partij had je voor een daverend boekenfestijn uitgenodigd, de andere, hoe democratisch ook, wil nog geen keelklank van je horen als ze een ton tóe zouden krijgen! Chill, Ramsey… Iemand die feestjes en zijn pik achterna loopt kon toch nog steeds een goed mens zijn? Daar hoef je mij in acht pagina’s Vrij Nederland heus niet van te overtuigen. Of waren die acht pagina’s morele masturbatie eigenlijk ook weer een feestje dat je niet wilde missen?
Domineesoordeel
Het gaat mij, tot slot, niet om een domineesoordeel over je China-reis. Bespaar me nóg meer dominees! Het gaat mij erom het plaatje wat eerlijker, completer en inzichtelijker (en minder calvinistisch) te maken, zodat ijdelheid en zelfbevlekking als vliegwiel van gebeurtenissen hun logische plek krijgen toebedeeld.
CC-Foto: ‘timetrax23‘
Hans van Willigenburg is naast journalist zelf dichter. Hij publiceerde twee bundels bij De Contrabas en zijn werk werd diverse malen opgenomen in bloemlezingen. Zijn laatste gedicht heet ‘Eind- dan wel tussenbalans van mijn geestesleven’ en verscheen op www.krakatau.nl
