‘Alles in de wereld gaat om seks behalve seks – seks gaat om macht’
-Oscar Wilde
Seksistische reclame moet helemaal in de ban, vindt de gemeentelijke ‘rood-rood-groen’ coalitie in Berlijn. In 2014 kwam er in de wijken Kreuzberg-Friedrichshain voor gemeentelijke billboards al een verbod op afbeeldingen waarop “sexy geklede vrouwen lachen zonder reden”. Als het aan ‘die Linke’ en ‘die Grünen’ ligt komt er ook een breder verbod. “De stadsdeelkantoren moeten reclame uitsluiten die het volk degradeert op grond van hun geslacht, seksuele geaardheid of seksuele voorkeur”. De gemeentelijke SPD vindt alles best, want noodlijdend, en de landelijke regering staat ook al te trappelen om het voorbeeld te volgen. Een jury moet straks gaan beslissen over welke reclame nog mag en welke niet. Als het doorgaat zal in 2019 elke reclameposter in Berlijn een reflectie zijn van mensen die de seksuele macht van vrouwen een doorn in het oog is.
Wat er aan de hand lijkt, is dat er op het hoge podium van de liberale rechtstaat een pathetisch toneelstukje ‘vrouwenrechten’ wordt opgevoerd, het zoveelste, om af te leiden van de echte degradatie die hier gaande is, die van het Duitse (en Europese) volk tot een vreugdeloos, gehoorzaam collectief, dat hand in hand met islam en EU moet voortmarcheren. Het is niet vrouwonvriendelijkheid die hun interesseert – niets juichen ze meer toe dan de hijab – maar het verhullen van hun werkelijke politieke bedoelingen die inmiddels van alles kunnen zijn behalve wat ze beweren.
Waar het hart vol van is, loopt de mond van over. Spreken over ‘degradatie van het volk’ is in de context van een discussie over schaars geklede vrouwen in reclames totaal off key, en eerder projectie, communisme in uitvoering, wil tot macht. Zo ook hier: “Als vrouwen mooi, maar op hetzelfde moment als zwak, hysterisch, dom, handelingsonbekwaam, naïef, en emotioneel worden geïllustreerd dan moet een reclame weg”. Dat mooie masker met daaronder niets dan naïeve zwakte lijkt mij eerder een beschrijving van de ziel van politiek links, niet de geestestoestand van een vrouw in een blije bikini, die trouwens gewoon dom mag zijn. Mannen daarentegen moeten altijd dom zijn in de buurt van vrouwen zie ik altijd in tv-reclames, maar daar hoor je niemand over.
In het Stasi- of DDR museum bij mij om de hoek zou je zo langs dit nieuwsbericht over reclamecensuur kunnen lopen, met foto’s erbij van de armzalige types die hun haat jegens schoonheid, vrouwelijkheid en vrije markt verder opstoken tot wetten en regeltjes. Maar in het museum kun je het nog plaatsen, in de tijd, de methodes, de hele vergissing ervan. Zoals we konden zien toen de muur viel, een euforie die nog steeds nazingt in de bruisende delen van de stad.
Dit is niet meer te plaatsen. Los van het gebrek aan historisch besef bij links is de vrolijkheid waarmee juist afbreuk wordt gedaan aan de prima positie van de Westerse vrouw, met haar rechten, haar toegang tot onderwijs en haar vrije partnerkeuze misselijkmakend. De politieke smokkelroutes van rancuneus links lopen tegenwoordig doodleuk, bijna sadistisch, via uitgerekend de hard bevochten verworvenheden van een vrije samenleving, dat als een lopend buffet fungeert voor het verder inperken van die vrijheid. “Vrouwen moeten vrij zijn” (wat ze al waren) en vervolgens “wij beslissen hoe”. Dit ‘links’, dat in de Verenigde Staten zelfs nog ‘liberal’ heet, heeft met vrijheid en gelijkheid natuurlijk niets meer te maken, laat staan met de aanpak van seksisme, wat het vellen van een waardeoordeel is op grond van iemands geslacht, precies wat zij doen door vrije, commerciële expressie langs hun morele meetlat te leggen.
Voor mijn ogen zie ik nu steeds Cindy, Kate, Claudia, Heidi, Marilyn, elk decennium zijn eigen soort borsten – de komst van de push-up bh, de Calvin Klein borstkastjes, elke vrouw haar eigen unique selling point, de rode Revlon lippen, de tropische naaktheid van Fa, Demi Moore van vroeger, zwanger op de cover, de mysterieuze Daryl Hannah die overal haar kleren leek te verliezen, Halle Berry als James Bond-girl, inmiddels waarschijnlijk allemaal het toppunt van ‘seksisme’. En deze vast ook: ik fietste als veertienjarige een lente lang langs bushokjes vol met borsten van de ‘domme, naïeve’ Pamela Anderson in H&M bikini, tenminste als ze niet alweer waren gejat. Julia Roberts met haar lieslaarzen aan de balie van een hotel ging van hoer naar geliefde. Dat was toen nog een sprookje. De vrouw als lustobject, de vrouw als icoon, kwetsbaar en naakt – maar altijd in charge. Nu moeten we weer Victoriaans zijn van links, langs de pastoor om de roklengte te meten, alles is op zijn kop gezet.
Een Duitser reageerde onder het nieuwsbericht:
“Mijn God! – Zijn ze dan de hele hippiebeweging vergeten, de musical Hair met al dat naakt op het podium? Wat is er van het principe Summerhill geworden? Waar is de seksuele bevrijding heen? Emancipatie? Zelfbewustzijn? Wie bij de aanblik van een mooie en weinig geklede vrouw meteen ‘seksistische reclame’ roept, heeft dat allemaal gemist. Die zielige vernauwde blik door de pastoor zijn bril getuigt niet van een verlichte houding, maar van een zure moraal die de vrije blik op al het mooie verneveld en met oudbakken taboes vervangt.”
