Of ik kon uitleggen wat ik onder een “man” versta, vroeg iemand mij gisteren. Het ging over het bericht dat Jezus in een bisdom in Zweden onzijdig was verklaard om de transseksuele kerkbezoekers tegemoet te komen. Ik schreef: Jezus was een man, punt. Dat was dan míjn mening blijkbaar.
Over de mannelijkheid van Jezus zou ik ook een column kunnen schrijven, maar dan wordt dat deel van de huidige vervalsing van de werkelijkheid. Die zich mede laat vervormen door de suggestie dat er iets te discussiëren valt over het geslacht van Jezus, het bestaan van ‘de man’ – dat met die vraag ‘wat versta jij daaronder?’ gereduceerd wordt tot surrealistisch gesteggel daarover. Voor je het weet (en reken maar) laat mijn antwoord toch nog ruimte voor het idee van een transgender heelal.
Ik wil geen mening hebben over de werkelijkheid, maar me aansluiten bij ervaring en best evidence. Ik wil niet in de verleiding vallen, zoals velen, om maar niet ‘te zeggen wat is’ (naar journalist Rudolf Augstein) omdat de werkelijkheid kwetsend is. Als de werkelijkheid kwetsend is, dan is dat maar zo.
Is een stoel nog een stoel, een stuk kaas een stuk kaas? De deconstructie van de werkelijkheid die nu overal gaande is, is niet voor niets. De realiteit bevalt politici, media en activisten niet meer zo, dus dan maar met de kracht van ons groepsdenken een fantasiewereld bouwen, is de gedachte. Vanzelfsprekendheden verdwijnen.
Maar wie falsificeert zonder feitelijke basis, als een moordenaar van de realiteit, moet wel steeds alibi’s geven voor waarom iets ineens anders is. Jezus is een stuk kaas omdat het dan ‘inclusiever, diverser, minder kwetsend, anti-racistisch of tolerant’ is, zeg maar. De fantasie is leidend.
Tijdens de culturele revolutie in China ging het net zo. De beoogd opvolger van massamoordenaar Mao Zedong, Lin Biao, riep naar de studenten:
“Doe afstand van de vier oude dingen: oude gedachten, oude cultuur, oude gebruiken en oude gewoonten. Het denken van Mao Zedong moet regeren en de geest transformeren, totdat de kracht van de geest materie transformeert!”
Mao is onder ons. Er zijn nu zestig genders: inclusief. De witte filosoof moet verdwijnen: diverser. Verbod op islamkritiek: minder kwetsend. Wit privilege: anti-racistisch. Censuur op internet: tolerant. Weg met dat man/vrouw denken, het idee van landsgrenzen, traditie en Verlichting. Oude gedachten!
De moderne dwaallichten beledigen me niet eens, ze irriteren zich slechts een weg door het politieke medialandschap. Met borderline meisjes als Anne Fleur Dekker die op oudejaarsavond op de radio mag vertellen over ‘wat zij voor het feminisme betekent.’ Met nieuws over ‘Rapper Boef’ die blijkbaar een rolmodel was – gezien de kritiek op zijn ‘hoeren’ (hadden we echt anders verwacht?) en nu geboycot moet worden omdat valse voorstellingen niet gewoon vanzelf weggaan.
Dan de praatprogramma’s die ‘de gewone Nederlander’ als een exotisch verschijnsel opvoeren. Als een politicus een appartement cadeau krijgt is dat ‘privé’. Iedereen weet dat het niet klopt, maar de ontkenning regeert tóch.
De manier waarop de vervormde werkelijkheid met propaganda en newspeak aan ons wordt opgedrongen is een langzame, pijnlijke hersendood (als je niet uitkijkt). Op een gegeven moment verstaat niemand elkaar nog, omdat niets meer iets betekent.
Zie dit alles, de gevolgen van ‘niet zeggen wat is’ – hier nagespeeld in ‘Ein Tisch ist en Tisch‘ (2009) van de Zwitserse schrijver Peter Bichsel.
Ein Tisch ist ein Tisch (Kurzfilm) from Remo Rauscher on Vimeo.
