Hier had een andere column kunnen staan, maar de tijd die ik kwijt was met het lezen van het enorm lange interview in HP/de Tijd met Thierry Baudet (Blendle link, €) ging over in peinzen over iets anders – de babyboomer – en daarna in een afspraak die ik buiten de deur had met een leeftijdgenoot (ander mens, zelfde worsteling). Ik weet het, de babyboomer is een generalisatie, maar zoals Baudet zegt in het interview: ‘elke algemene uitspraak over de werkelijkheid is altijd een generalisatie. Het is nooit absoluut. Het is meestal.’
Ik ga het hier dus niet hebben over élke babyboomer (wel absoluut iedere 60-plusser met een VARA-gids abonnement of kaartje voor de Rode Hoed). Maar meestal dus – is er in de media maar ook daarbuiten een wonderlijke give and take aan de gang tussen babyboomers en grofweg alles wat tussen 1970 en 1990 is geboren. Ik, Baudet, die leeftijdgenoot van zojuist, collega’s en anderen die ik ken. ‘Ik ben benieuwd hoe je over tien jaar op mij terugblikt’, zegt Baudet aan het einde van de twee gesprekken die hij had met de levensgenieter, (relatief jonge) babyboomer en journalist Tom Kellerhuis: ’Misschien zijn we dan wel vrienden en ben ik lid van je beweging’. Misschien.
Kellerhuis ken ik van het laatste interview dat hij deed met Joost Zwagerman, vlak voor zijn dood, wat ik mooi vond, en ook hier is het net of ik er bij zit, dus geen kritiek daar. Maar ik werd tussen de serieuze antwoorden over politiek, het zomerse gevoel van de setting en het ‘je wordt niet echt persoonlijk he?’ vooral afgeleid door iets anders, namelijk een geforceerde ‘ik ga jou niet verneuken’ houding van de interviewer, wat ook een soort verneuken is, maar dan anders. Ik zal het uitleggen.
Baudet is zichzelf (“Als ik mezelf terugzie denk ik heel vaak: mijn god, wat is dit goed”) en Kellerhuis ook (“Op tafel twee grote witte wijnglazen, en een superieure fles Weissburgunder, Spätlese trocken 2005 in een Bocksbeutel”) maar ondanks (of misschien wel dankzij) dat natuurlijke verloop van alles was daar die gunfactor van de babyboomgeneratie. De factor die overblijft als babyboomers niet ronduit respect eisen voor hun rol als peacekeeper. Ook als je hun kind niet bent.
Wanneer mogen wij nou eens? Wanneer offeren jullie ons eens op aan de wereld zodat wij er zelf wat van kunnen maken? Met jullie baantjes overal in de media, de grijze koppen op de buis, in de politiek, de Pechtolds, de Buma’s, de Maarten van Rossems. Zelfs Rutte is een babyboomer geworden om er tussen de passen. En tja, Jesse Klaver kunnen jullie hebben, en domme jonge grietjes als (tv-)publiek, hoe meer hoe beter, maar nooit eens mensen zoals jullie zelf ooit waren, ambitieus en tegendraads. Jullie zitten nu in jullie afbetaalde huizen onze ambities te smoren. Om vervolgens vaderlijk te gaan doen, zoals Kellerhuis: je ziet er moe uit, gaat het wel? ‘Je roept af en toe wel rare dingen. (…) Jij denkt dat meningen feiten zijn? Dat vind ik dus gevaarlijk’. Er mogen geen nieuwe feiten komen, wij hebben daar veertig jaar geleden al over besloten. Gewoon meedoen in onze oude dag graag.
Het is al absurd dat een gekozen politicus gewoon ‘je’ wordt genoemd door een culinair journalist, hoe afgesproken, Hollands en vriendschappelijk dat ook bedoeld is. Er komt behalve scepsis en wat vaderlijkheid niets voor terug, zien jullie? Baudet is 34 jaar, gepromoveerd, heeft een partij uit de brakke grond gestampt – en is toevallig pedanter dan goed voor hem is, maar wat maakt dat jullie? Helemaal niks.
Wanneer mogen wij eens gaan bepalen hoe we het hier gaan doen? Wanneer worden wij eens volwassen en staan tegen de éminence grise op? Ja, jullie hebben de vrede bewaard al die tijd maar nu jullie willen jullie onze generatie ook met het schuldgevoel van het verlies van die vrede gaan opzadelen. Jullie cirkel is dan rond, die van ons onbereikbaar.
Wie iemand iets gunt heeft blijkbaar het bezit, maar wij willen het hebben. Die wereld. Om het jullie te gunnen.
