Vroeger als tiener keek ik wel eens Dr. Phil, toen dat nog leuk was (voordat hij zijn eigen talkshow kreeg en debielen misbruikte voor kijkcijfers, maar daar gaat het nu niet om). Mannen en vrouwen hadden dan ruzie. Hij ging ze helpen met hun relatie. Een vrouw vertelde een keer dat haar man helemaal niks deed in huis. ‘Jawel hoor’ zei de man, ‘ik laat elke avond de hond uit’. Zij zei van niet, hij zei van wel, enzovoort. Dr. Phil: ‘It’s not about the dog.’ Het ging niet om de hond, maar dat ze langs elkaar heen leefden. Bij mij thuis is ‘not about the dog’ al jaren een running gag. Er wordt geklaagd maar bedoeld wordt vaak iets anders, dus voor de dag ermee.
Ontelbaar veel maatschappelijke issues en problemen om ons heen gaan allang niet meer over of om de hond. Wie hoe vaak de hond uitlaat is slechts dankbaar gekibbel voor mensen die de relatie allang de rug hebben toegekeerd, en er met een ander vandoor zijn – kortom de boel besodemieteren. Dingen die niet om de hond gaan zijn bijvoorbeeld:
‘Racisme’: De hond bestaat wel maar daar gaat het niet meer om. Racisme-roepers bedoelen dat alle witte mensen slecht zijn, ook als ze goed zijn, een vrolijke tv-show maken, zoals Friends of ‘te veel hun best doen om geen racist te zijn’. Het gaat, net als bij Zwarte Piet, niet over het probleem van racisme oplossen maar over de praktijk van het opmeten van afstand tot de Onderdrukker. Hoe verder je af staat van die onderdrukker: de witte, heteroseksuele, christelijke man, hoe meer schuldpunten je scoort volgens de identeits-politici. Identiteitspolitiek is een relatie. Anti-racisme is racisme.
‘Inclusiviteit’: gaat ook niet om de hond. Wat ‘diversity officers’ bedoelen als ze het over een ‘inclusief leerklimaat’ of een ‘inclusieve samenleving’ hebben, is dat er met dwang ruimte gemaakt moet worden voor de wil van de eenling (opnieuw het liefst degene die het verst afstaat van de witte, heteroseksuele man) die een ‘gemarginaliseerde groep’ vertegenwoordigt. Ook, of juist, als uit feiten blijkt dat die enkeling of groep evenveel kansen krijgt (maar wellicht niet benut) en dat er al lang zwarte, bruine en regenboogkleurige bh’s in de winkelrekken hangen. Inclusief betekent in werkelijkheid een samenleving exclusief mensen die doorzien dat dit niet om de hond gaat.
‘Feminisme’: Anne Fleur Dekker, Gloria Wekker en vrouwenartsen nomineren voor de Joke Smit-prijs gaat niet over feminisme, die hond is al lang ingeslapen. Dit feminisme, waarin ‘gender sensitieve zorg verlenen’ ineens een heroïsche daad is, is eén groot misbaksel waarin feiten over verschillen tussen man en vrouw, arbeidsparticipatie van vrouwen, salaris en belangstelling voor politieke functies (niet) worden veracht. Het gaat over het neerhalen van mannen en dappere weiger-feministen als verdrijving van de verveling in een verder betekenisloos bestaan. Bewijs hiervoor is de totaal treurige bijdrage van mannelijke feministen aan dit debat – wat dus niet om de hond gaat.
‘Empathie’: Zodra dat woord valt weet je dat het niet om de hond gaat. Maar dat we dwars door onze empathie-burnout heen moeten voelen wat haaks staat op feiten, gezond verstand en de behartiging van onze eigen belangen (en die van onze kinderen). Dat laatste – voor onze naasten zorgen – is niet empatisch volgens partijen als Groen Links, D66 en andere cultuur-masochisten. Begrip opbrengen voor het vernielen van een joods restaurant is bijvoorbeeld wel empatisch. Aldus D66, justitie en de agenten die de dader aanmoedigden. Als er empathie verlangd wordt door politici en linkse media: it’s likely not about the dog.
‘Haat’: bestrijding van haat als probleem gaat over bestrijding van andersdenkenden. Dus niet over de hond. Zo’n 10.000 nieuwe medewerkers gaan nu Youtube scannen op ‘haat’, zoals al gebeurt op Facebook en Twitter. Links kan er maar niet mee voor de dag komen: de erkenning van de angst dat het morele verlies echt wordt. Dat zou het echte keukentafel gesprek moeten worden. Maar gaat nooit gebeuren.
En zoals in elke relatie zijn er nog tal van andere dingen die niet om de hond gaan, maar om wat er fundamenteel mis is gegaan, in het onderwijs, in de media, in de politiek, over frustraties en onverwerkte emoties, over angst en afgunst. Regressief links blijft maar doen alsof het om de hond gaat, en rechts in reactie daarop net zo goed, maar dat is al lang niet meer zo. Blijf niet bij elkaar voor de hond. Dr. Phil zou het niet willen.
