Verkrachting en geweld jegens vrouwen is onacceptabel en mag niet worden getolereerd in een beschaafde samenleving. Vechten daartegen is nooit ‘klaar’, ’minder belangrijk’ of ‘zinloos’ en onze overheid moet daders achter slot en grendel gooien. De huidige jacht op onacceptabel seksueel gedrag loopt echter volledig uit de hand. Niet alleen grensoverschrijdend gedrag (variërend van staren aan de bar tot verkrachting) wordt breed uitgemeten en besmeurd met schuld en schaamte, maar vooral het idee van mannelijkheid zelf.
Dat eerste kan in theorie iets ten goede keren (hoewel ‘bewijs’ iets triviaals is geworden en ‘get a life‘ een te schaars advies), dat tweede is een fundamenteel verkeerde afslag. Maar het gebeurt. Het sociale contract tussen mannen en vrouwen wordt voor onze ogen herschreven, en het voelt als een haastklus, een moetje, ik lees zelfs ‘een revolutie’. De maatschappij is ‘te mannelijk’, weg met het patriarchaat, erken nou eindelijk eens het ‘inherent gewelddadige karakter van elke man!’ Zoals we ook ‘racisme’ moeten erkennen met het mes op de keel.
Over #metoo is al het nodige gezegd. Reden voor deze column is de interventie van Papa-Staat. Deze week kondigde – in de geest van feminist Justin Trudeau – de Franse president Emmanuel Macron – ‘vanwege de schandalen rondom Harvey Weinstein’ – versneld wetgeving aan die ‘op gender gebaseerde beledigingen’, strafbaar gaat stellen. ‘We moeten een deal sluiten’, zei hij. Daarmee verwijzend naar het hogere doel: seksuele harmonie. Eindelijk! Vrouwen hoeven verder geen aangifte meer te doen, maar mogen online klagen. Er komt een speciale buslijn die vrouwen tijdens het uitgaan ophaalt en weer thuis brengt, en sowieso: ‘schuld en schaamte moeten nu maar eens van kamp wisselen’, aldus Macron.
Een opmerkelijke off-key uitspraak die mijlenver afstaat van waar het in de rest van zijn speech over lijkt te gaan: seksueel geweld stoppen – van beide kanten toch? Nee, Macron zegt in feite dat er in het verleden altijd schuld en schaamte lag bij vrouwen, en dat die rekening vereffend moeten worden. Dit is het recreëren van de geschiedenis ter faveure van een correcte, volmaakte toekomst. Dit is het gif van sociaal constructivisme aan het werk.
De wurg-deal is dat de man zijn handtekening moet zetten onder een contract waarin wordt gebroken met traditionele rollenpatronen – gebaseerd op cultuur en biologische verschillen. Waarin de grillige, onvoorspelbare werkelijkheid als zodanig op zijn conto komt en waarin hij instemt met het construct dat man en vrouw nu echt gelijk zijn, onder de voorwaarde dat de scheurtjes in die leugen voor zijn rekening komen. Wat hij daarmee wint mag duidelijk zijn: niets.
Hiernaar wordt al decennialang verlangd door feministen. Al in 1991 schreef feministe Camille Paglia in haar essay ‘Rape and Modern Sex War’ dat ‘vrouwen niet weten wat ze willen, dat feminisme ze geen seksueel geluk heeft gebracht’ en dat ’academische feministen verdwaald zijn in de mist van sociaal constructivisme’. Paglia vond dat we niet de inrichting van de maatschappij verantwoordelijk moesten maken voor verkrachting, omdat de maatschappij (het huwelijk, educatie, broers en vaders die verkrachters met pek en veren verjagen) de vrouw juist beschermt. En niet te vergeten de vrouw zichzelf. Als een man iets over je borsten zegt: ’Deal with it. On the spot. Say: “Shut up, you jerk. And crawl back to the barnyard where you belong!” Cijfers tonen dat dit vaak afdoende is.
Maar nee, weg met mondigheid en échte gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen. Mannen moeten als kleine kinderen hun ‘rol overdenken’. Ook mannen als Trudeau en Macron tooien zich met deze ongeloofwaardige (en onaantrekkelijke) onbestemdheid. Wat mannen behalve nadenken moeten doén wordt nergens duidelijk. Vrouwen doen nu even niets, is het signaal. Huilen is ook weer in. Ze hoeven zelfs niet meer naar de gevangenis, nooit’, vindt The Washington Post. Want ‘vrouwen, die maar 7 procent van de gevangenispopulatie uitmaken worden disproportioneel geraakt door een systeem dat is ingericht op mannen’.
Ik wil de pret voor ons vrouwen niet drukken, maar je kunt nooit macht ‘terug pakken’ op basis van leugens, verzinsels en het ‘wisselen van kampen’. Je kunt helemaal niet afpakken wat in beginsel niet van jou was. Dat wel doen is kinderlijk op zijn minst en totalitair op het laatst. Je ziet nu overal waar social constructivisme om zich heen grijpt dat harmonie juist verdwijnt. Je ziet dat de aanklachten op speciale zwarte lijsten voor vrouwen variëren van ‘ongemakkelijke lunches met de baas’ tot verkrachting. En dat de mannen op die lijst zich niet kunnen verdedigen. Je ziet dat de vrouwen het laatste woord hebben, dus ook over evidente misbruikers. Zo zagen we hoe Katja Schuurman kon shoppen tussen wie zij wel als dader aanmerkt en wie niet. Wat heeft dit nog met het bestrijden van seksueel geweld te maken? De echte ‘jerk‘ is hier de vrouw hoor.
