‘Everyone thinks of changing the world, but no one thinks of changing himself.’ – Leo Tolstoy
Behalve misschien een onbewogen Angela Jolie waren ze allemaal tot tranen geroerd, afgelopen nacht in Hollywood bij de Golden Globes. Oprah Winfrey richtte zich in haar inaugurele rede (ze is nu al uitgeroepen tot de volgende Amerikaanse president) op jonge meisjes die voor de tv zaten: “er breekt een nieuwe tijd aan”. En over seksueel misbruikers: “hun tijd is voorbij. Hun. Tijd. Is. Voorbij!” Slachtoffers moeten geloofd worden, net als de media (“die ik in deze tijd meer geloof dan ooit”). Belangrijk is “jouw waarheid”, zei ze. “Een nieuwe dag breekt aan.” Ja, het is Hollywood, maar het is ook de staat van ons.
In stemmig zwart – dat was afgesproken – werden mannelijke agressie, seksisme en ongelijkheid in een extatische uitwisseling van sentimentele gevoelens tussen podium en zaal ter plekke begraven. De mensheid moét bevrijd worden van al deze zaken, “zodat geen enkele vrouw ooit meer hoeft te zeggen Me Too,” aldus Oprah. Met deze morele superkrachten kon het bovendien niet anders dan dat ook Donald Trump en alles wat ‘de nieuwe dag’ nog in de weg stond de aftocht zou blazen.
Deze nucleaire emo-versie van het Westerse ideaal om voor eens en altijd af te rekenen met immoreel gedrag, of eigenlijk: het kwaad zelf (uiteraard alleen die binnen onze eigen verderfelijke cultuur) zodat vrouwen en mannen-die-deze-vrouwen-steunen eindelijk tot hun volle recht kunnen komen, is dezelfde farce die de massamedia dagelijks opvoeren om ons weg te jagen uit elke zinvolle discussie over belangrijke zaken.
Zo was Jort Kelder afgelopen weekeind de geschikte prooi in de jacht op onzuivere meningen en immoreel gedrag. Hij had tegen een bioloog in zijn radioprogramma dr. Kelder & co. gezegd dat ‘vrouwen graag verkracht willen worden (door hem)’. Vermoedelijk was het een stunt voor luistercijfers, maar daar gaat het niet om. De meute kwam gewillig bijeen om de messen te slijpen en met een mond te spreken.
Met het zichtbare genoegen dat kenmerkend is voor mensen die alleen maar morele oordelen vellen als ze een ander kunnen straffen – werd Kelder in alle serieuze ‘kwaliteitskranten’ aan de kudde (waar ze zelf onderdeel van zijn) cadeau gedaan. “Pardon?!” roepen voelde nog nooit zo heerlijk.
Maar ook vrouwen zelf moeten in het gareel blijven om alle bewijzen van hun afhankelijkheid van de man uit te wissen. Zo mocht dieet-goeroe Sonja Bakker niet zeggen dat vrouwen geen ‘fitgirls’ maar ‘rond en zacht horen te zijn‘ en ‘hapjes moeten maken in de keuken’. Ik weet toevallig dat vrouwen niets anders doen en willen dan hapjes maken in de keuken – als ze de kans krijgen. Net als zorgen voor kinderen, thuis en niet zozeer dapper maar eensgezind zijn. Het universum opnieuw inkleuren zal dat allemaal niet veranderen – en ons eerder neurotischer maken dan we al waren.
Nee, Oprah’s sentimentele gezwets waarin ze de baan van de aarde om wil buigen richting een utopie – waarin mannen nooit meer iets raars zullen doen en vrouwen altijd gelijk hebben – (op die heugelijke nieuwe dag) is óók geen boodschap van ‘hoop’. Hoop betekent niets zonder actie en individuele verantwoordelijkheid. Dát is waar jonge meisjes (en jongens) voor de tv behoefte aan hebben. Niet een vijand achter elke boom en gratis deugdzaamheid zoals je geld vindt op straat.
De nieuwe moraliteit is de wraak van de verloren kudde. Het is een boosaardig pact om te straffen – een fenomeen wat altijd al bestaan heeft, maar nu zonder de religieuze motivatie om een goed leven te leiden. Oprah en de politiek correcte kudde zijn zo losgezongen van de werkelijkheid dat ze ‘recht’ op wraak willen en het ‘recht’ om nooit beledigd te worden. Ze hebben zelf geen enkele verantwoordelijkheid. Behalve dat zij die inmiddels wel hebben – voor deze hele oplichterij.
