“Amerika’s gevaarlijkste manipulatoren” staat er deze week boven het artikel dat New-York correspondent voor Der Spiegel, Philipp Oehmke, schreef over de ‘Alt-Right’ beweging in Amerika. Hij vraagt zich zoals elk links kuddedier als eerste af: ’Wer sind ihre Anführer?’ – wie zijn hun aanvoerders? De ‘aanhangers’ labelt hij ongezien als ‘chauvinisten, internet-trollen, islamhaters, racisten en neonazi’s’. Alleen de ingebunkerde Führer moet nog opgespoord worden, lijkt hij te willen zeggen. Na drie pagina’s tranentrekkende fopjournalistiek, waarin Oehmke niemand zelf spreekt (waardoor het nog best iets had kunnen worden), niets checkt en iedereen erbij sleept, is mij wel duidelijk geworden dat hij een rechtse krokodil onder zijn bed heeft. Dat, of de ‘Alt-Right’ beweging moet en zal de vorm aannemen van wat het linkse-fascisme/communisme/marxisme (vul maar in) al in volle wasdom is – ter afleiding.
Even wat achtergrond. Het is al sinds de Amerikaanse presidentsverkiezing zo dat de media – zeggen ze – een verklaring zoeken voor Trumps overwinning – voor de anti-establishment beweging die verantwoordelijk zou zijn voor het verspreiden van de geruchten over Hillary Clintons gezondheidstoestand, voor het ‘demoraliseren van de Democraten’ en het mobiliseren van a-politieke Amerikanen op om de ‘oranje clown’ te gaan stemmen. Maar ze zoeken nog altijd geen échte verklaring, die echt niet zo moeilijk te vinden, maar blijkbaar wel pijnlijk is. En niet zonder consequenties voor henzelf. Die kramp is overal zichtbaar, maar in dit artikel over de ‘Alt-right’ voelde ik letterlijk de versleten hoop overslaan in ongecontroleerde woede. De woede die definitief afscheid neemt van introspectie en een heel ander gebied betreedt.
In de bio van Philipp Oehmke onderaan het stuk staat: ‘het zijn leuke mensen (van Alt-right, red.) om mee te feesten hoor, maar je moet niet over politiek met ze praten’. Leuke mensen? Het waren toch neonazi’s? Zelfs ik feest niet met neonazi’s – wat zegt dit over Oehmke? Ik zie dit trouwens vaker. Links dat het goed kan vinden met rechts. Maar na het bier en de grappen vindt hun onechte zelf vooroordelen alsnog voldoende, een prima professionele basis voor onderzoeksjournalistiek en de makkelijkste route naar de gewenste conclusie. Of zoals een CNN-redacteur het op verborgen camera deze week zei over het nepnieuws rond Rusland: ‘Ethics are adorable, hahaha, but this is business’.
Het is zakelijk. En rancune. Het druipt van de pagina’s. De eerste zin: ‘Natuurlijk woont hij in een Trump-hotel’ – over Milo Yiannopoulos, en: ’Yiannopoulos zegt dat hij 12 miljoen dollar ingezameld heeft’ (who cares als je het zelf niet uitgezocht hebt) en ‘in datzelfde hotel heeft Milo zijn hatespeech geschreven over feministe Linda Sarsour ‘(u weet wel, die vrouw die de VS verrijkt met agressieve pro-sharia retoriek en laster jegens Ayaan Hirshi Ali en alle ex-moslims) – alsof hij de plek aanwijst van waaruit de schutter John F. Kennedy doodschoot. Hij moet het kwijt blijkbaar.
Dan begint zijn analyse.
“Wat Yiannopoulos en iedereen in de Alt-right verbindt is de overtuiging dat de heersende media – de New York Times, de Washington Post, CNN en NBC – vooringenomen aan de linker kant staan en gemeenschappelijk met de academische wereld optrekken om de Amerikaanse samenleving in een dictatuur van goede smaak en minderheidsrechten te veranderen.”
Ik denk dat ‘trickster’ Milo het niet beter had kunnen zeggen. Of meer dan de helft van de Amerikaanse bevolking eigenlijk. Als een geïndoctrineerde, hongerige Coyote uit ‘Roadrunner‘ probeert Oehmke hier iets te laten beklijven. Door te beginnen met ‘racist’ en ‘neonazi’ en ‘islamhaters’ had hij zijn vallen uitgezet: touwen over de weg, een plas motorolie in de bocht – in de hoop dat de waarheid over links, in dit laatste citaat, aan ‘rechts’ toegeschreven kan worden. Dat hij Roadrunner, de – op de eeuwigheid beschouwd – onmogelijke buit, kan vangen en verorberen. Een normale studie naar extreem-rechts is in deze tijd daarom volstrekt onmogelijk geworden, zoals ook hier al bleek.
“De ‘Alt-Right’ heeft alles wat een beweging nodig heeft: eigen symbolen, mythen, martelaren, geschiedenis en zelfs een eigen vocabulaire”, zegt Oehmke. Waar blijkt dat uit? Hij staaft niets met voorbeelden. Welk vocabulaire? Ik weet toevallig wel dat het buiten de gevangenismuren van bepaald links enorm veel g-krachten kost om onder de hedendaagse newspeak uit te komen, om er omheen te werken, om geen ‘verbinding’, ‘nuance’, ‘privilige’, ‘hate’, ‘fobie’, ‘tolerantie’ en ‘vrede’ te zeggen in de verkeerde betekenis van het woord, aangezien alles wat een beetje mooi klinkt (maar derde wereldoorlog betekent) semantisch geïnfiltreerd is door regressief links.
Maar de hele reden dat ik ‘aangevoerd’ werd om over dit stuk te schrijven is vanwege Dave Rubin. Want Yiannopoulos was slechts de opwarmer, de etalagepop. Rubin, dat is de ‘wolf in schaapskleren’, een ‘illusionist’ aldus Oehmke. Ook Rubin heeft hij niet gesproken, maar hij beschrijft een event op YouTube waar Rubin met jonge mensen in gesprek raakt als ‘heel eng’, waar in ‘code’ zou worden gepraat. Hij haalt zelfs Rubins partner erbij die van Italiaanse koffie houdt (moet de lezer hier een fascistische link leggen?). Wie de betreffende video terugkijkt op YouTube ziet normale jonge mensen vanuit allerlei politieke richtingen over vrijheid van meningsuiting praten. Vrijuit, open. Maar het framen gaat door. Rubin ‘lijkt wel open’ zegt Oehmke, ‘maar is niet echt geïnteresseerd’. De uitnodiging van twee ex-moslims in zijn populaire online tv-programma was dan ook verdacht omdat het daarmee ‘een normale talkshow lijkt’, schrijft Oehmke.
Deze redenatie zou op planeet Aarde verwarrend zijn, want nu zegt Oehmke eigenlijk dat alleen wanneer je gelovige moslims uitnodigt het in orde is om over religie te praten, want normaal. Het artikel in der Spiegel is ‘een schande‘ genoemd in de Duitse media. Maar het is meer dan dat. Het nieuwe politieke activisme van journalisten doet niet onder voor dat van regressief, anti-fascistisch links, dat tot alles bereid is om de vrijheid van meningsuiting op te doeken. Populaire YouTube kanalen, zoals dat van Dave Rubin, die een stem geven aan mensen die zich niet vertegenwoordigd voelen in de media, worden op politieke wijze aangevallen. Voor hun geldt, hoe meer mensen ter rechterzijde, maar ook ‘linkse dissidenten’ zoals Rubin (die namelijk gewoon een liberal is die zelf kan nadenken) tot de ‘Alt-Right’ gerekend zullen worden – hoe makkelijker adverteerders verleid kunnen worden om tot een boycot over te gaan. Dát is de ‘studie’ naar de Alt-right tegenwoordig.
