Het heeft me bijna zestig jaar gekost, bijna zestig jaar ben ik naïef, idealistisch en hoopvol geweest, nu zal ik het los moeten laten en trek ik de conclusie dat de wereld slecht is en niet het beste met zichzelf voor heeft. We zitten midden in zeer gevaarlijke tijden, zien allemaal de donkerste wolken boven ons samenpakken en ik stel vast dat velen van ons er van genieten en dat escalatie gewenst is.
Iets dat negatief en destructief is heeft altijd meer aandacht en waardering gekregen dan iets dat positief en constructief is. Ik weet nog goed dat Ischa Meijer als recensent een carrière bouwde op bakken vol gitzwarte ellende die hij blijmoedig uitstortte over de theaterwereld. Het gaf hem ogenblikkelijk de aandacht waar hij naar snakte.
Zo werd ik na een optreden in Pauw, waar ik opkwam voor het bestaansrecht van de PVV, geconfronteerd met veel aandacht: haat uit het ene kamp en adoratie uit het andere. Op beide ging ik in, naïef en idealistisch, en deed ik mijn best het extremisme aan beide kanten met nuancering het hoofd te bieden. Ik vroeg om een gesprek over de haat en sprak het extremisme aan de andere kant respectvol tegen. Om na twee weken tot de conclusie te komen dat veel haters willen blijven haten en dat flink wat van hen die mij adoreerden snel maakten dat ze weg kwamen.
Nuancering was namelijk aan beide zijden absoluut niet de bedoeling.
Het geldt ook voor de talkshows. Wat ze van me willen zijn gepeperde uitspraken, hoe meer haat zaaiend hoe beter. Het gaat immers om de kijkcijfers, om de sensatie. Wat er dan verder met de wereld gebeurt, het zal ze worst wezen. Daar zijn ze niet voor. Ik heb gesmeekt om een uitzending die wederzijds begrip zou kunnen kweken, die zou laten zien dat 90 procent van zowel de allochtonen als van de PVV’ers vredelievende mensen zijn die het beste met iedereen voor hebben en absoluut bereid zijn tot water bij de wijn.
Geen interesse.
Ook in de politiek zo heb ik ervaren, gaat het om het spelletje en niet om het welzijn van het land. Polderen, bouwen, denkbeelden, toekomstvisie, niemand wil er iets van horen. Het gaat er om wie het meeste macht vergaart en dan niet om daar iets mee te doen, maar om het vergaren zelf, om het winnen van de andere partijen.
De conclusie is, ik kan er niks anders van maken: de wereld is slecht en de mensen willen bloed zien.
Niet gaan lopen klagen als het straks echt mis gaat, het was een keuze.
