In het Spaanse land van roetveeg Piet en Sints grote postzak vol ‘vergeet mij niet’,
Komt niet ieders brief goed door,
Of jullie sturen niets, zijn druk met iets,
Daar heeft Sint deze TPO-plek voor.
Sint denkt dan aan Jan, uit Koog aan de Zaan,
wiens brief door weer en wind,
gewoon de juiste weg niet vindt.
Verkeerd adres, geen achternaam,
Jan hoort niets terug, zo kan het gaan.
Of blonde Geertjes brief, uit politiek Den ‘Haat’,
die – al jaren op een dodenlijst – nooit een adresje achterlaat.
Hij wenst ons wel een goeie boottocht en een prettig feest,
maar nog nooit is Geertje bij Sint op schoot geweest.
Of M. uit Zaandam, die met haar 75 jaar,
de supermarkt niet meer in wil,
‘daar doet de jeugd zo raar’.
‘Ze zeggen dat het pubergedrag is’, schrijft ze, ‘maar ik houd het hier niet uit.
Geeft u ze alsjeblieft de roe, en roep dan over en sluit!’
Ze wil graag anoniem blijven, schrijft ze, want ‘dingen zeggen is fout’,
dan laat de buurt haar stikken, ‘terwijl ik ben al oud’.
Dan de cartoonisten, ‘rechtse’ cabaretiers en columnisten,
mensen die dagelijks verwensingen krijgen en proberen zich niet te laten kisten.
Die geen puf en zin meer hebben om Sint telkenmale te vragen,
of de mensen misschien dit jaar even wat minder willen belagen.
Ach, hier heeft Sint nog oude brieven, hij heeft ze nog bewaard,
van de vermoorde Theo en Pim, die verlanglijstjes heeft Sint gespaard.
‘Verandering’ stond er op, ‘vrijheid’ en ‘een lieve leuke vriend’.
Dat waren nog eens mensen die dat wel hadden verdiend.
Wat een verschil zeg, met die andere brieven van ijdele, linkse vlegels,
als het geen e-mails zijn, zitten ze altijd volgeplakt met gesubsidieerde zegels.
Hun lijstjes vol met meer-meer- meer, het gaat over alle grenzen,
over spullen die ze niet echt nodig hebben,
maar anderen ook niet wensen.
En Sint las Sylvana’s dikke brieven, die stijf van ressentiment,
mij een slavenhandelaar noemen, een onbehoorlijke vent.
Een vrouw die zonder iets te kunnen, laat staan echt iets van vrijheid te missen,
naar heldenstatus hengelt met kattig kissebissen.
Een cadeau dat wil ze niet, want ze is graag principieel.
Dat het maar een trucje is zegt nog te weinig mensen veel.
Want nu ook zij bedreigd wordt, is het weer heerlijk gewoon,
dan heeft beveiliging weer ‘niets met islam te maken’, de dreiging is weer schoon.
Een 37-jarige man uit Kudelstaart, kijk zo zien ze het weer graag.
Een zondebok met een laag IQ, daarmee loopt het niet zo’n vaart.
Dat brandt niet in open wonden, knaagt niet aan ons geweten,
want nu een witte jongen eng doet, kunnen we dat andere weer vergeten.
Lieve Nederlander, u wordt gefopt met de morele bonbon van solidair,
Sylvana is niet te vertrouwen, ’t is een femme ordinaire.
Haar zwarte kleur een instrument, haar collega’s zijn net evenzo,
ze verkneukelen zich bij uw goedertierenheid, dát is hun cadeau.
Ideologie noemt Sylvana het – racisme bij tokkies bestrijden,
langs de lat van voorspelbaarheid kritiek en inhoud knap vermijden.
Maar racismebestrijding en identity politics,
zijn er alleen om elk tegengeluid te kunnen smoren,
om een moderne inquisitie op te richten, waar alleen deugende mensen horen.
En stel nou toch, dacht Sint, als er een paar racisten eindigen in het gevang,
dat verandert niets aan ook maar iéts, of het feit dat Sylvana thuishoort achter het behang.
Want two wrongs don’t make a right, Sint verstaat zijn spreuken,
Met al die ophef over filmpjes en gestoorde gekken,
gaat DENK u gewoon verneuken.
De Nederlandse TV is de SM-kelder waar dit dag in dag uit gebeurt,
waar elk redelijk geluid als een persoonlijke afgang wordt gekleurd.
‘Gelijke monniken’, werd er gezegd,
‘ook aandacht voor beveiliging Sylvana’,
terwijl de bejegening en beveiliging van islamcritici,
dát is pas een drama.
Zo jubelt Nederland handig over de SJW-, racisme en islamcriticus heen,
terwijl die lopen pas echt gevaar,
daar is geen lelijk filmpje voor nodig,
het klimaat is er al naar.
Voor racistisch worden uitgemaakt, een islamofoob of gewoon: slecht,
terwijl zo iemand wél voor gelijke (vrouwen)rechten strijdt, en voor de vrijheid vecht.
Sylvana zou – net als bij Sint op schoot,
het nog geen seconde uithouden in die sociale goot.
De goot van Ayaan Hirsi Ali bijvoorbeeld, zij woont in een gepantserd huis.
Er kan geen bazooka doorheen, schreef ze, het is slapen in een kluis.
Haar sociale leven is een rebus, want anders is ze dood.
Net als bij Salman Rushdie, en als je me niet gelooft,
kijk maar naar de redactie,
van dat ‘racistische krantje’ in Parijs,
oh nee, die liggen in hun graven,
hun leven had geen prijs.
Wie waakt over die mensen, die Sint niet eens durven te schrijven,
die -onbekend bij Pauw en NOS- altijd over hun schouder moeten kijken?
Die sociaal ge-outcast stilletjes lijden onder het weten,
dat hun uitingen wordt belemmerd slechts omdat ze kritisch heten?
Die ophef maken uit waarheid, in plaats van waarheid uit een leugen, die alles geven en niets
nemen, laat staan zich op aandacht verheugen?
Want oh, verheugen deed Sylvana zich, over dit mooie lot,
De bedreigingen, hoe naar ook, zijn de mooiste parels in ’t complot.
Sint doet niet graag lelijk, en jullie Nederlanders ook niet bovendien,
maar het wordt echt tijd dat jullie de waarheid eens gaan zien.
Groet,
Sint en Piet
