Is dat aardig, ergens aanzitten en er dan later wat lelijks over zeggen? En waarom werd ik anderzijds door veel collegae ter verantwoording geroepen dat ik het Correspondents’ Dinner bezocht, en waarom zelfs gemaand thuis te blijven? Het antwoord op beide vragen luidt: ik bezoek evenementen, mensen, plaatsen en gebeurt daar iets interessants, dan schrijf ik daar over. Toch een beetje de basisomschrijving van het beroep ‘journalist’ of ‘columnist’, dunkt mij. Dus het kan me niet schelen, en dat was redelijk uniek bij het Correspondents’ Dinner want alles kon iedereen heel veel schelen. Meer journalistieke buzz in de Amsterdamse Beurs van Berlage dan voor de onderste steen van MH17, wat een spektakel!
De obsceniteit van een roedel journalisten, waakhonden van de macht, die zich lieten gebruiken door een door schandalen geplaagde Teflonpremier, voor een gelikte PR-stunt, zal iedereen duidelijk zijn. Iedereen met enig gevoel voor verhoudingen in een gezonde democratie, tenminste. Maar wat vooral opvallend was, was de Boekenballisering van het diner: waar op het Boekenbal schrijvers een minderheid vormen tussen de soapsterretjes, PR-types, acteurs en quizmasters, was het op het Correspondents’ Dinner niet anders. Een BN-er feestje waar journalisten de minderheid vormden. Daarbij, de meeste redacteuren van met name televisieprogramma’s doen weliswaar het journalistieke handwerk, maar zijn zelf niet bekend. Des te meer aandacht voor types als Gordon en ene Enzo Knol, ik had nooit van de beste man gehoord maar hij schijnt een Youtube-beroemdheid te zijn.
Ach, BN-ers, het kon me niet schelen.
Verder kon dus alles iedereen wat schelen, want wat zinderde de prachtige zaal van statusangst. Geen tweegesprek werd gevoerd zonder dat de ogen van beide deelnemers over de schouder van de ander de menigte afspeurden, op zoek naar een beroemder, interessanter persoon om mee te praten. Mai Spijkers paradeerde Eus langs de tafels, handenschuddend en getapte praatjes makend. Jort Kelder arriveerde opzichtig met Eva Jinek, die op haar beurt weer haar eigen babbelshow volkirde over het geweldige feestje dat zij ijlings had moeten verlaten als Assepoester het bal, voor haar talkshow. Haar glazen glimlach aan de arm van Jort had zij achtergelaten op de trappen van de Beurs, voor de roddelpers. Maar eenmaal binnen had hij enkel oog voor ex-vriendin Lauren Verster, het gefluister gonsde.
Ik roddel niet hoor, want het kan me niet schelen.
Ik versla wat er gebeurde, en wat er gebeurde was dat iedereen alles wat kon schelen. Twan Huys maakte onbedoeld de beste grap van de avond (waarover zo meteen meer), hij praatte de aanwezigen door de procedure heen, wanneer er gefilmd zou worden en dat het leuk zou zijn als we ook voor het Metropole-orkest zouden klappen. Daar moet je zo’n crowd wel aan herinneren, want op zich hoeven ze niks van het Metropole-orkest, ze willen er niet mee op de foto, ze kunnen er geen leuk nieuwtje van loskrijgen, het orkest helpt ze niet aan een schnabbel of aan promotie voor hun nieuwe film/serie/boek/single. Dat orkest kan gewoon echt wat en treedt op dus mensen, het is fideel als u applaudisseert ook al hoeft u er verder niet mee te slijmen. Zo zei Twan het natuurlijk niet maarja, dat was wel wat het impliceerde.
Dat is mijn interpretatie, zeg ik er volledigheidshalve bij, ik doe verslag dus dan moet je netjes zeggen wat er feitelijk gebeurde en wat je er zelf van vond. Is belangrijk, op een journalistendiner.
Enfin die grap van Twan dus, want wat ik net zei was heel droevig dus u had het grappige nog van mij tegoed, was dat hij zei dat ‘we’ nog op wat mensen wachtten, want Matthijs van Nieuwkerk was er nog niet. “Er is nog ergens een lege tafel, denk ik”, zei Twan intens verloren. Dat was onbedaarlijk grappig want inderdaad, het ging natuurlijk niet om de MinPres of om Dolf Jansen, en ook niet om al die journalisten en BN-volk, we waren zo met ons allen een omgevallen kaartenbak van alle talkshows, een vleesgeworden rolodex van Hilversum, en dan die gapende lege tafel. Allemaal waren we tafeldames en -heren van de media-navel van Nederland, de babbelshows, DWDD, Matthijs!
Ik at een heerlijke cheviche en verder kon het mij niet schelen.
Nina Brink is echt een piepklein mevrouwtje trouwens. Heel klein. Had ik niet verwacht, ik vond haar opeens schattig. En Han Peekel was er, dat was toevallig want ik vroeg me van de week af of hij nog leefde maar was te lui om het te googlen, en daar had ik mijn antwoord. Een redactiecollega van Powned photobombde Jan Slagter, hij had het niet door en gelukkig maar, want dat had ie vast weer helemaal niet leuk gevonden. Kun je er goed bij hebben op een feestje, Jan.
Nouja de grapjes, u hebt er al overal, in alle media, alles over kunnen lezen dus het zal verder wel, zullen we dat gedeelte skippen alhier? Want ik wil even door naar het moment van de avond dat me WEL wat kon schelen, namelijk de staande ovatie voor Rutte. Als de man ons nou echt had weggeblazen met stuiterende gierLOL. Als hij onvermoed de liefdesbaby van Hans Teeuwen en Ricky Gervais was gebleken. Als hij ons had overrompeld met een keur aan snoeiharde grappen over het totale verzaken van de pers ten aanzien van zijn beleid en persoon. Als hij een smorgåsbord aan whoop-assery en p0wn had opgediend. Als hij ons spiegels had voorgehouden van NASA-makelij, en die waren dan nóg niet groot genoeg om onze dikke ikken in te vatten, en ook dát had hij ons pijnlijk maar onweerstaanbaar geestig ingepeperd. Ja dán.
Maar nu wisten ze het allemaal, al die beroemde handjes die even ophielden elkaar te schudden, teneinde driftig te klappen. Al die beroemde bipsen die uit de stoelen oprezen. Al die beroemde knieën die zich strekten, ondanks de bewezen slapte ervan. Ze wisten allemaal dat De Staande Ovatie in feite een knieval was. Maar ja, als iedereen knielt kan men alsnog iedereen recht in de ogen kijken he. Dus dan valt het niet op.
Ik bleef zitten en dacht aan Marsellus Wallace, die in Pulp Fiction profbokser Butch omkoopt om in de vijfde ronde KO te gaan. “The night of the fight, you may feel a slight sting. That’s pride fucking with you. Fuck pride. Pride only hurts, it never helps.” Ik voelde geen sting, want ik stond niet stom te klappen, maar echt fier was ik ook niet op mezelf. En ik betwijfelde of alle ovationisten een slight sting voelden, of dat ze het allang hadden geaccepteerd, dat hun pride het al jaren had opgegeven met ze te fucken in het warme rolodexbad waarin we wachtten op Matthijs enzo.
Enfin, dat kon me dus wel schelen, uiteindelijk, maar daar mocht ik niet te zwaar aan tillen, werd mij later duidelijk. Zo veel mensen zeiden in reactie op mijn beduusd-zure geweeklaag over De Ovatie: “Ah joh, een uurtje even geen kritische toestanden en pers versus macht enzo, dat kan toch wel. Morgen is ieder weer in zijn rol.” Ik keek naar Humberto die een selfie nam met Rutte, en nam mij voor om iedere keer als een collega (een collega he, van een niet-journo kon het me dus niet schelen) dat zei, een DWDD-meisje dood te bijten.
Maar toen zag ik dat het best leuke meisjes waren allemaal en bleek één van de redacteuren ook nog een mijnheer te zijn waar ik mee ben opgegroeid. “Hee nouja JIJ hier?” Twintig jaar niet gezien, enorm leuk even bijgepraat. Dus toen was ik wel soort van ingekapseld. Ik voelde een slight sting.
