We schrijven voorjaar 2012. Studio 22 is afgeladen en er kijken op dat moment dik 2,5 miljoen mensen live mee naar So You Think You Can Freek. RTL heeft er werk van gemaakt. De led-schermen om het podium heen tonen een foto van Freek die met zijn vinger naar het publiek wijst. Freek glimlacht op de foto. Overal mooi licht, het publiek is warm. Men heeft er zin in. Heel Nederland heeft er zin in. Want na de conference die Freek op 1 januari eerder dat jaar gaf wist men één ding zeker: dit. nooit. meer. Freek stemde in. Hij was op, er moest een nieuwe Freek komen. Het was nodig. John de Mol ging het regelen, en snel.
Martijn Krabbé vertelt dat de lijnen nog maar even open zijn: “U kunt nu nog maar even stemmen op die laatste vier. Wie heeft het in zich om de nieuwe Freek te worden? Wie mag dit jaar die zure oudejaarsconference doen, wie heeft het in zich zijn publiek constant terecht te wijzen? U bepaalt!” De camera gaat langs de finalisten. Naast elkaar staan Sara Kroos, Jan Jaap van der Wal, Dolf Jansen en Maarten Van Rossem. Die laatste per toeval: “Het begon als grap…”, verklaarde hij eerder die week in De Telegraaf. Jansen knijpt zachtjes in de handen van Sara Kroos, die in de camera een ludiek duimpje opsteekt. Jan Jaap bijt op zijn lip. Het ziet er gek uit.
Niet zo Freek
Krabbé kondigt een instart aan: “Laten we nog even kijken naar wie deze vier finalisten achter zich hebben gelaten.” In een bijna vier minuten durende instart, begeleid door emotionele muziek, zien we hoe Guzman de competitie voortijdig verlaat om wéér naar Thailand te vertrekken. Hans Teeuwen die tijdens zijn auditie poept op het desk van de jury (Claudia de Breij, Cees Corvinus, Mercita Coronel en natuurlijk Freek). Hans moest naar huis. Theo Maassen schopte het tot de live-shows, maar “was gewoon niet zo Freek”. Guido Weijers, kwartfinales. “Heeft niet de scherpe blik die een Freek hoort te hebben”, aldus De Breij. Het publiek thuis stemde daar mee in. Men ziet ook Beau van Erven Dorens die onder het mom van De Wereld van Beau guerrilla-stijl tóch mee tracht te doen (“Preventieve Diskwalificatie”). Mislukt. En als klapper zien we Youp van ’t Hek. Halve finale naar huis. Youp brak: “Ik heb er toch zeker het hardst voor gewerkt? Toch? Hebben jullie mijn huis wel eens gezien?”
Rode draad
Terwijl de mensen thuis stemmen praat Krabbé naar de volgende instart. Eentje over de vier finalisten en hoe het programma voor hun verliep. Sara Kroos die twee keer huilend van het podium rende, omdat ze het niet meer trok. Jan Jaap die constant “Goed verhaal, de humor komt later wel” te horen kreeg. Dolf Jansen, waar weinig aan te corrigeren viel (“Zelfs een echt Freek-postuur”), en dan Maarten van Rossem. Maarten die Er Is Leven Na De Dood zo prachtig vertolkte. Opeens. We zien hoe de vier finalisten workshops ‘Vingerwijzen’ krijgen, hoe ze leren die befaamde rode draad door hun shows te weven, en de symboliek daarvan. Hoe Freek dat altijd deed. En dan leren de vier hoe je om moet gaan met falen: wat als er geen publiek meer komt? Hoe je dan bijvoorbeeld kan zeggen dat de show voor select publiek is bedoeld. Sara die iets opleeft. Jan Jaap die de informatie gretig opneemt.
En de winnaar is…
De stemmen zijn binnen. De spanning in de zaal is bijna tastbaar. Er werd dan wel weinig gelachen door het programma heen, maar spannend is het zeker. “En de winnaar… van SYTYCF… is…” Het vertrokken gezicht van Freek in beeld. Jan Jaap die “Fchiet nou maar op” mompelt. Een huilende Sara. Terug naar Krabbé. “…wegens totaal gebrek aan humor… JAN JAAP VAN DER WAL!” De zaal ontploft. Overal confetti. Van Rossem mompelt iets. “Mehmehmeh.” “FEDANKT LIEVE KIJKERF”, roept Jan Jaap. Dolf rent van het podium, Sara huilt. Wij ook. Amsterdam niet. Daar bleef het nog lang feest langs de grachten.
Tim heeft zelf meegedaan aan So You Think You Can Blog. Het resultaat is HIER te zien.
Foto CC: event.shots
