Lieve internetmensen, dit weekeinde heb ik het internet uitgelezen. Alweer. Dat kan tegenwoordig op een zaterdag en zondagochtend: het internet even doorlezen. En er dan ook meteen weer helemaal klaar mee zijn voor de rest van de week. Op Facebook en Instagram proberen mensen elkaar middels beeldmateriaal te overschreeuwen om te bewijzen wiens leven het meest laid back is, wie er meer oog heeft voor die kleine prachtige details in het dagelijks leven – want ja, je hebt toch maar mooi die vlinder tussen het bloeiende onkruid gespot (#lovemylife) en eigenlijk wiens leven er het meest lijkt op een Nikon-reclame.
Een haast psychotische Emile Ratelbandteske blijheid lijkt zich meester te hebben gemaakt van allemaal strandspringmeisjes, hartslagmeterhardlopers en rondreizende zelfverrijkers met Dalai Lama-quotes.
De eindeloze stroom van dergelijke hapsnapinformatie maakt dat wij allemaal distracted from distraction by distraction zijn.
Deze afleiding zit niet alleen in de doorklikcultuur (‘heej een glittergifje! *klik*, oeh-tieten *klik*) maar met name in de gluurcultuur van ‘wat doet de ander’. Hiermee is er tegelijkertijd een digitale pikorde gecreëerd waar zelfcensuur (niet al te gekke, ongezellige moeilijke dingen zeggen want dat vindt ‘niemand leuk’) ervoor zorgt dat we nu opgescheept zitten met een identieke timeline.
Door het delen van informatie, tot zelfs wat er op je bord zit aan toe, gooi je informatie in het openbaar waardoor mensen daar ook wat van gaan vinden (‘oh gadfuurrrrrrrr, eet jij vlees?’).
Hierdoor ontstaat een soort groepsdictatuur van de meest sociaal acceptabele mening. Je kijkt natuurlijk wel uit – straks raak je nog in een social media-isolement.
Mensen die juist wel expres het tegenovergestelde doen door hun okselhaar te fotograferen, of te praten in CAPSLOCK!!1! hoeven zichzelf ook niets wijs te maken. Ook jullie zijn juist onderdeel van deze grijsgrauwe middelmaat: het gaat natuurlijk om wanhopig opvallen in die digitale pikorde. ‘Kijk mij eens lekker gek en tegendraads zijn’, sommige hebben hier een foto van een groepsgewijze strandsprong voor nodig, anderen hun eigen okselhaar. Het draait om precies hetzelfde: zichzelf en hun eigen wens erkend te worden als dat gene hoe zij zich graag zien.
Het gevolg hiervan is dat we allemaal een stel doodsaaie randdebielen zijn geworden die in een massale groepspsychose van continu sociaal wenselijk gedrag zijn vervallen. Sociale media zijn hiermee de katholieke kerk van het internet: een achterbakse, moralistische schijnwerkelijkheid onder een dun laagje geveinsd geluk.
Want mensen die geen fouten durven te maken (‘nee, tag mij maar niet hoor’), die nooit op hun bek durven te gaan (‘mijn relatie is stuk, ik heb een saaie kutbaan maar woehoe ik ben zo lekker happy met mijzelf, ik ga er spontaan van strandspringen’), die nooit sociaal onwenselijk durven te zijn of over te komen als aangeschoten wild binnen ‘de groep’ – zullen nooit creatief zijn. En zijn daarmee doodsaai, eentonig en een exposé van de burgerlijke middelmaat waar wij in Nederland zo dol op zijn. Lekker gek doen binnen de lijntjes, even kleurrijk als de jaarlijkse Color Run.
Want creativiteit heeft geen zak te maken met de keuze van je kleurfilter voor je hipstamatic, de tinten van je quinoa laten matchen bij je avocadohennepzaadshake, of berekenen vanuit welke hoek je haren het lekkerste dansen, wikipedia doorspitten voor een diepe inspiratie-quote op je wallpaper, of geGooglede woordgrapjes om te tweeten in de hoop dat mensen zien wat voor een bohemian, laid-back, gezond, diepzinnig en tegelijkertijd scherpzinnig grappig persoon je bent.
Creativiteit overschrijdt sociale systeemgrenzen – schuurt, voelt soms onprettig aan, slaat vaak in eerste instantie als een tang op een varken maar vooral: creativiteit bloeit wanneer mensen vooral zichzelf niet zo serieus nemen.
Na het internet voor de zoveelste keer ‘uit’ te hebben gelezen, is het wel mooi geweest met die interessante, leuke, gezellige, gezonde, bohemian, laidback, inspirationele, hippe, hyperbolische hysterica’s.
De gelikte presentatie van middelmatige, grijze, grauwe, saaie en apathische middelmaat en de continue stroom van pathetische honger naar erkenning en digitale aaien over de bol is echt zo 2013.
De tyfus,
Met vriendelijke groet,
Dieuwertje
