Zuchtmomentje. Huilmomentje. Lekker voor op de donderdagmiddag, heerlijk voor de weblogs en de internets. Stukje over de Dutch Bloggies, altijd leuk. Feit: Dutch Bloggies wil maar niet kapot. Al tien jaar geselt deze parade van zelfbevlekkende inteeltslachtoffers de weblogs, meestal uitgesproken als “blooogooosfeer”, met hun correcte, blije, toppiejoppie gezellige uitreiking van WC-eend awards voor laagvoorhoofdige WC-eenden met vrijzinnige kokervisie. Jaar in jaar uit trekt een bonte stoet van dwaze factota, puisterige randdebielen en communicatiemossels met beeldschermdecolleté en Viva-kapsel naar een vies subsidiezaaltje in de Haagse binnenstad om zichzelf eens stevig te feliciteren met de door hun behaalde Bloggie, een soort van gouden dildo voor degene die het hele jaar zo genuanceerd, klef, braaf en gelikt mogelijk heeft geblogd.
Als je het ziet denk je: “Ohjee, een Vara-feestje”, maar dat is het niet. Het is een feestje voor mensen die of bij de Vara hebben gewerkt of daar graag zouden werken. Daarom bloggen ze al jaren zoals Marjolein Bastin tekent. Sterk maar toch sociaal. Immer verschillig, vaak met een “guitige stevige knipoog naar de werkelijkheid”. Een bermbom met een smiley: een guitige knipoog naar de werkelijkheid.
Salou
Enfin, tirades over dit trieste fenomeen, dit Salou van het webloggen, het hbo van de bloo-goo-sfeer, heb ik al te veel gehouden. Scheppen stront en bakken zuur heb ik inmiddels uitgestort over die oekelige acolieten in hun paarse strakke broekjes en hun pokdalige kraterkoppen met BKB-academy-bril. Maar niks helpt. Tien jaar lang vindt dit al plaats en elk jaar wordt het erger.
Begon het ooit als meeting voor nerds uit een nieuwe cult-subcultuur die heel handig waren met html 1.0, tegenwoordig komt zelfs het ANP kirrend en gillend in hun koude handjes klaar als ze kunnen vermelden dat een subsite van een of ander marketingbureau dat qua uitstraling het meest doet denken aan een Vinexwijk tijdens een winteravond zomaar een heuse Bloggie heeft gewonnen. Echt, het is een plaag. Een virus dat zich pijlsnel deelt en immuun is voor elke vorm van bestrijding. De Dutch Bloggies is een uitgezaaide kwaadaardige tumor die hardop lacht om chemotherapie en bestraling door radioactieve isotopen. Alhoewel, alles blijkt eindig, alles gaat ooit verrot als het leven en de liefde, dus ook die D66-fopawards van de Bloggies.
Libelle-shit
Dit jaar is écht de laatste, beloven ze ons (met “ze” bedoel ik “de juryvoorzitter” en zijn 44 fatsoensrovers uit Amsterdam-West die op de een of andere manier altijd weer heel serieus menen dat ze de “Oscar voor de weblogs” moeten uitreiken) maar zeker weten doe je dat dus nooit. Net als bij kanker moet het land minstens vijf jaar Dutch Bloggies (hahaha, die Engelstalige naam voor een Nederlandse prijs!) vrij zijn om zeker te kunnen weten dat het nu echt voorgoed verleden tijd is.
Dat is het nu in elk geval nog niet want om de tragiek van het tragische tranendal dat Bloggen buiten je beeldscherm heet nog tragischer te maken, heeft het samenraapsel van gezaghebbende moreel exhibitionisten dat de Dutch Bloggies organiseert, besloten een “weblogaward van het decennium” uit te reiken. That’s right. Alle guitige Libelle-shit en andere voor elke lezer van jong tot oud geschikte luimstukjes die de afgelopen jaren door lekker gekke huismoedertjes met paars haar, online macrameeërs en de 25-jarige geriatrisch patiënten van GeenCommentaar.nl als zwerfvuil online zijn geflikkerd, maakt kans op een Extra Grote Gouden Zetpil om mee naar huis te nemen. “Hier, als dank voor het voortzetten van de trieste geestdodende aard van het Nederlands calvinisme, zonder jullie hadden we dat virus nooit online gehad. Het waren tien keigezellige en knotsgekke jaren, meisjes”.
Shockblogger
Herejezus Christus, waarom heeft u ons verlaten? Want wie zijn de genomineerden? Wim de Bie, dan dat proleterige knusse type van Maanisch.com die katten punnikt en haar eigen vriendje P. uit de te dure tophypotheekkoopwoning heeft geblogd, Martine de Jong (al sinds een maand of, pak hem beet, vijf bekend door Recensiekoning.nl) en Dominique Weesie “een shockblogger”, aldus Vpro-lid en Vara-gids Erwin Blom, tevens jurylid.
Welja, noem een baas van een publieke omroep gerust shockblogger. Wat geef het, zolang je je dedain en je onvoorstelbare grote morele zelfvoldaanheid maar als lauwe spuitpoep over die webloggers heen kunt sproeien. Je zou “shockblogger” eens moeten vervangen door “moslim”, moet je dan eens kijken hoe deze paladijnen van het online fatsoen gaan steigeren en hinniken om toch maar mooi de eerste te kunnen zijn die met zijn belerende vingertje wappert. Zo zijn die mensen dus getrouwd, dat hebben ze zo afgesproken in dit land, de rest moeten we gewoon niet willen met zijn allen, ook online niet, kennelijk. Over de rest van de genomineerden zal ik het maar niet hebben, dat ligt te veel voor de hand en is gewoon te makkelijk, om maar eens een kapotgeschreven linkssociaalliberaal argument te gebruiken. Het moet wel een beetje fatsoenlijk blijven, het is hier het internet namelijk, iedereen kan worden gekwetst weet u wel.
Kekke spencer
Oké, nouja, vooruit, heel even eentje dan: Wim de Bie. Een babyboomer die leuk was als helft van het duo Van Kooten & De Bie, op de televisie mind you, en nu al heel lang niets anders kan dan bij Pauw & Witteman tegen het volk freekdejongen dat we niet moeten klagen omdat we het zo goed hebben in dit land. Ja, nee, die heeft de afgelopen tien jaar heul wat bijgedragen aan het webloggen zeg, mede dankzij zijn reeds bestaande bekendheid als satirische babyboomer, of omgekeerd. Maar de kans dat de online generatie daar iets van heeft meegekregen is net zo groot als de kans dat Joop.nl niet stiekem wordt gesponsord door de Vara.
En dat gaat dus allemaal feestelijk worden gevierd in de hofstad (“Gefeliciteerd met mijzelf man! Ja, kerel, jij ook zeg, proficiat! Kekke spencer heb je aan! Jezus nou, jij ook, heel mooi ego zeg. Zal ik je pijpen?”), ik mag hopen met subsidie want daarin is Den Haag altijd een kei geweest, het subsidiëren van artyfarty dragers van moeilijke bril in bezit van bakfiets en teveel wisselgeld die zich graag eens in de kijker spelen om hun communicatiebureautjes weer eens wat extra bekendheid te geven. Iedereen die bij die uitreiking is, is geestelijk dood en verdient de geuzennaam weblogger niet. Webloggers webloggen, likkende CV-ridders die nog nooit meer hebben bereikt dan over hun katten schrijven en digitaal vakken vullen voor een of ander accountantskantoor doen aan gelikte netwerkborrels met hun mede te blanke babyvet semi-babyboomers. Blijf er weg, als het webloggen u lief is.
Smulbosfeest
Maar mag het dan voorgoed afgelopen zijn met deze pogingen van correct gemiddeld zesjesland om ook de weblogs te verzuilen, classificeren, aan banden te leggen, in te delen in zieke stromingen die bij elkaar bedacht zijn door jokers van bureau Motivaction en het door middel van prijzen uitdelen aan mensen die zich zo keurig en netjes hebben gedragen op hun weblogjes dat ze er gratis musicalkaartjes bij krijgen, bij elkaar proberen te houden van de online maatschappij (want je moet niet willen dat mensen meningen gaan verkondigen, daar hebben we immers de duidende NRC-journalisten al voor, die houden zich tenminste nog aan ethische codes en zeggen “Hee bedankt he!” tegen mannen in gele hesjes)? Please? Bitte? Aaah? Dan kunnen webloggers weer webloggen, zonder dat ze bij De Wereld Draait Door hoeven te vertellen hoe masterhard hun positiviteitsblogs gaan komen de komende jaren en zonder dat al die saaie schrijfclubwijvenmeukschrijvers en andere positief-nieuws intercedentes écht het idee krijgen dat wat ze webloggen ook serieus gelezen wordt.
Mocht u toch naar dat offline-online smulbosfeest in Den Haag gaan en zo’n gouden dildo in uw knuistjes geduwd krijgen als dank voor tien jaar de waarheid nuanceren, verdraaien, wegrelativeren en impliciet de PvdA sponsoren, flikker het ding dan uit de taxi op de terugweg. Of zeg het ze gewoon: “HOU HEM MAAR!”.
