De snotaap is twintig. Misschien tweeëntwintig. Kijkt naar het bericht op mijn iPhone en zegt: “Dit bericht klopt niet. Dit gaat u niet aan.” Oke. Diep ademhalen. Nog een keer. Mijn Turks is niet goed, maar er komt een bericht binnen op mijn Turkse iPhone van Turkcell, de lokale KPN, het bedrijf waar hij voor werkt en die gast zegt zonder op of om te kijken: “Dit bericht klopt niet.” Ik sta in een Turkcell winkel. Ik kan wel huilen. Het is net negen uur.
“Luister, ik krijg een bericht, waarop staat dat mijn iphone op 30 juni buiten werking zal treden. Dat het imei nummer één getal verschilt maakt niet uit. Ik kom hier naar jou om mij uit te leggen wat ik moet doen en jij zegt ‘dit bericht gaat u niet aan’. Dat klopt niet.”
Drie collega’s onder wie nog een broekie en een iets oudere vetzak, zwijgen. Ook het meisje achter de balie dat deze snotaap erbij haalde, zwijgt. Je zou maar iets moeten doen voor een klant, voor een Europese klant die slecht Turks spreekt. Voor een Europese klant op wie jij, verkoper, seizoensarbeider met je middelbare school diploma – if at all – neerkijkt, omdat de klant een euroTurk is. Gespuis. Een armoedzaaier. Ik voel me zoals een allochtoon in Nederland zich moet voelen en dan nog minder. Ik haat Turken, o mijn god wat háát ik Turken. Van dit slag. Weinig mensen die mij van arrogantie kunnen beschuldigen maar ik ga er nu drie ‘vrienden’ bijkrijgen. Ik voel het aan alles.
De snotaap zucht. “U heeft een bericht gekregen dat niet voor u bestemd was dus u heeft geen probleem.” Ik kijk hem aan en vervloek mezelf maar hem nog harder. En zijn kansloze collega’s ook. Als je een telefoon uit Europa meebrengt naar Turkije en je stopt er een Turkse sim kaart in, dan moet je die telefoon laten registreren. Kost 50 euro, een soort visum voor je telefoon. Dat is de theorie, die kent hij en die ken ik. Maar de vraag is HOE ik dat visum verkrijg. Het is overduidelijk dat mijn telefoon een buitenlandse is en snotaap wijst me de deur. “Ik wil mijn telefoon registreren. Jij moet mij helpen.” Hij zucht: “Nee, u moet een betaling doen bij de ‘Mali’. Dat u niet weet wat de ‘Mali’ is, ja daar kan ik ook niets aan doen.” Alle drie de collega’s zwijgen. Ze kijken niet eens de andere kant uit. Leuk hoor buitenlandertje pesten. “WAT. IS. DE. MALI?” schreeuw ik inmiddels getergd uit. Het geld brand in mijn zak. Ik wil gewoon bétálen! Die telefoon moet het blijven doen. Ik sta in een fokking telefoonwinkel, zo’n gast moet dat toch begrijp en?! “U moet u niet zo opwinden,” zegt snopaap. Fokking Turkcell telefoon verkoper. Cehennemde geber. Hepiniz. Klote Turk.
