Jaja, er is natuurlijk best reden tot klagen. Ik vind het óók een slecht idee dat de decentralisaties van werk (Participatiewet), zorg (Wmo) en jeugd (Jeugdwet) naar de gemeenten in een ijltempo worden uitgevoerd en bovendien worden gekoppeld aan forse bezuinigingen. En het is schandalig dat een kwart van de gemeenten de huishoudelijke hulp helemaal schrapt. Gelukkig mag dat van de rechter helemaal niet. Maar had de 72-jarige mevrouw wier verhaal ik afgelopen week las echt niet eerder kunnen bedenken dat ze haar oude bad moest vervangen door een inloopdouche? Misschien ook niet. Ze is van een generatie die is opgegroeid met het motto ‘maakt u zich geen zorgen, wij zorgen voor u’. Deze senioren dachten te kunnen vertrouwen op vadertje staat, maar dat vadertje beschouwt hen nu als een businesscase. Dat is nieuw, hard en onverwacht, en daar hebben ze zich niet goed op kunnen voorbereiden.
Maar iedereen jonger dan pakweg 65 jaar kan inmiddels weten dat de AOW zal verschralen, de pensioenen (als je al een pensioen hebt) onder druk staan, je huis (als je al een koophuis hebt) niet vanzelfsprekend met winst wordt verkocht. En dat de zorg zoals die nu is, onbetaalbaar wordt. Het vanzelfsprekende recht op voorzieningen is niet meer houdbaar. In plaats daarvan komt de behoefte daaraan: een benadering en behandeling ‘op maat’. Dat ruikt naar luxe: je krijgt precies wat op dat moment bij je past. Maar dat kan dus ook betekenen dat je minder krijgt dan je had, omdat je het niet nodig hebt.
Een ander gevalletje klagen: de budgetpolis. Geloof het of niet, maar als je de allergoedkoopste zorgverzekering afsluit die er is, dan kun je niet meer naar alle gespecialiseerde ziekenhuizen die er zijn. Goh. Waarom denk je eigenlijk dat die polis zo goedkoop is? Dat heeft toch een reden? Of verwacht je in een Lelijke Eend ook airconditioning, verwarmde stoelen, meedraaiende koplampen, een notenhouten dashboard en lederen bekleding? Ik deel de kritiek op de zorgverzekeraars, maar dat betekent niet dat je zelf helemaal niet meer hoeft na te denken.
En dan hebben we nog de studenten die klagen over de vervanging van de basisbeurs door een studielening. Voor de goede orde: ik geloof er helemaal niets van dat dit kabinet het geld dat hiermee wordt bespaard in ‘kwaliteitsverbetering’ gaat steken, want dit kabinet houdt niet van wetenschappers en universiteiten, maar van bedrijven en producten. Dus ja, er wordt jullie geld afgepakt voor wat straks een leugen zal blijken. Daarover mag je mopperen.
Maar de basisbeurs die er was, stelde al helemaal niets voor. Je kon er de huur van een kamer niet eens van betalen. Het is daarom echt onzin om niet te gaan studeren of niet door te studeren omdat je er een paar duizend euro extra bij moet lenen. En als je dan zo’n sukkel bent als deze ‘student’, tja, dan moet je terecht op de blaren zitten. Wat had je dan gedacht? Dat al die werkende jongeren elke ochtend om 7 uur op de steiger staan om jouw gezuip te financieren?
Klagen mogen van mij de mensen die echt helemaal klem zitten. Zoals ernstig chronisch zieken die te weinig zorg en hulp krijgen, zoals (ouders van) kinderen met psychische aandoeningen die geen recht hebben op specialistische zorg. Maar wie een probleem kan zien aankomen en mogelijkheden heeft om ermee te dealen, moet niet zeuren. En geloof me, dan blijft er heus nog genoeg te klagen over.
