Ooit schreef ik stukjes voor de VPRO Gids en stelde de redactie eens voor aandacht te besteden aan S. ‘Aan wie?’ klonk het aan de andere kant van de lijn. Misschien sprak ik niet duidelijk genoeg of was de lijn gestoord, maar ik moest toch even uitleggen dat de journalist S. al jaren de EU-correspondent van de VPRO-radio in Brussel en Straatsburg was. De redactie zag in dat het inderdaad hoog tijd was dat deze medewerker in het zonnetje werd gezet. In maart 2011 ging ik naar Antwerpen, woonplaats van de Belg S. Ik zou met hem naar Straatsburg rijden en hem onderweg over zijn werk interviewen. Zoals bekend, verhuist het Europarlement iedere maand in een geldverslindende operatie voor vier dagen van Brussel naar Straatsburg. Kwestie van Franse machtspolitiek. Frankrijk wil laten voelen dat alle Europese landen weliswaar gelijk zijn, maar sommige Europese landen net iets minder gelijk dan andere. En gelijk heeft Frankrijk, want alleen voor macht bestaat respect in de politiek. Raison d’État.
S. woonde in Antwerpen-Zuid (‘op Zuid’) en we stapten in zijn Peugeot stationcar. Hij reed Zuid-Europees sportief en dat nam mij voor hem in. Ondertussen vertelde hij over zijn passie voor de Europese Unie. Hij was niet blind voor de onvolkomenheden van de EU, maar volgens hem waren dat ‘weeffoutjes’; de EU was ‘a work in progress’ en ‘een goederentrein die niet meer te stoppen is’. En hoewel hij zichzelf zonder omhaal links noemde, citeerde hij met bijna voelbare wellust de leider van de liberale fractie in het Europarlement en zelfverklaarde anti-nationalist Guy Verhofstadt die stelde dat een parlement, dus ook het Europese, de macht niet krijgt, maar deze neemt. Het nationalisme in Europa deed hij in een achteloze bijzin af met ‘die kleine landjes met hun kleine cultuurtjes’. Hij vergeleek Geert Wilders eerder met wijlen Jörg Haider dan met Filip Dewinter of Jean-Marie Le Pen omdat hij zich afzet tegen een elite die elkaar de bal zou toespelen. Volgens hem was dit eerder een kenmerk van het fascisme dan van het nationalisme.
Terwijl ik S.’ lofzangen op de Europese Unie met mijn cassetterecorder voor de VPRO Gids opnam – waarin ze onder de titel Met S. naar Straatsburg werden gepubliceerd – reden we Luxemburg binnen waar het aantal auto’s met EUR-nummerborden op de snelweg toenam; onderdeel van de maandelijkse karavaan van Brussel naar Straatburg. Zowel de Peugeot als wij hadden dorst gekregen en we stopten bij een tankstation. Na getankt te hebben gingen we op zoek naar een parkeerplaats. Dat was niet makkelijk, want het parkeerterrein was stampvol. Dat was altijd zo tijdens de verhuizing naar Straatsburg, vertelde S. Daar zag hij echter een bekende lopen: Françoise Petit, persvoorlichtster van de CDA-fractie in het Europarlement. Ze was op weg naar haar Golf en beloofde haar parkeerplaats bezet houden tot S. deze kon overnemen. Om daar sneller te komen besloot hij tegen de rijrichting in te rijden. ‘Nood breekt wet,’ zei S. die kort tevoren nog met zoveel enthousiasme over de EU-wetgeving had gesproken. Hij arriveerde bij de parkeerplaats, waarna Petit met haar Golf wegreed en hij haar plek begon in te nemen. Maar op dat moment dook een jonge, blonde vrouw voor zijn motorkap op; met gespreide armen en een blote navel onder haar korte truitje. Het was de bestuurster van een Belgische SUV die uit de goede rijrichting was gekomen en op dezelfde plek wilde parkeren. ‘Ach mevrouw, komaan!’ riep S. uit zijn portierraam. ‘Nee meneer,’ riep ze terug, ‘u komt uit de verkeerde richting!’ Ze wilde niet opzij gaan en om haar onder druk te zetten haalde S. zijn voet van het rempedaal en liet de Peugeot tot vlak voor haar knieën doorrollen, maar ze liet zich niet intimideren.
Toen dook het roodaangelopen gezicht van een Belgische bijna-bejaarde bij S.’ portierraam op. ‘U ging mijn dochter aanrijden!’ brieste hij. ‘Ik ga u op uw smoel kloppen!’ S. hield hem met een uitgestoken wijsvinger op afstand: ‘Meneer, dit is verkeersagressie!’ De vader van de SUV-bestuurster, zelf uit een BMW 7-serie gestapt, hield het toch maar bij woorden: ‘Verkeersagressie! Wat u doet is verkeersagressie!’ Nu kwam de moeder van de SUV-bestuurster erbij met een nerveuze Ierse setter aan een riem. De SUV-bestuurster zag dat de zaak uit de hand dreigde te lopen en kwam tussenbeide. S. maakte hier gebruik van door de parkeerplaats definitief in te nemen. Toen we uitstapten nam de vader voor de vorm nog een dreigende houding aan terwijl de SUV-bestuurster hem vasthield: ‘Papa, niet doen!’ De vader zag in dat hij het verloren had van de elkaar de bal toespelende elite. ‘Ik heb nog nooit op vuiligheid geslagen, maar als mijn schoonzoon er was geweest dan had hij u uit uw wagen gesleurd,’ zei hij machteloos. ‘Denk toch aan uw gezondheid, meneer,’ zei S. Terwijl we naar het wegrestaurant liepen zei hij: ‘Typische Limburger. En dat voor een parkéérplaats!’
In vier jaar kan veel veranderen. S. is uit het zicht verdwenen. Er is nog gerechtigheid in Europa.
