Het Amerikaanse PPG verhoogt opnieuw het bod op AkzoNobel. Topman Ton Büchner moet vandaag een zaal vol hongerige aandeelhouders in RAI Amsterdam ervan overtuigen niet met PPG in zee te gaan.
En weer is het zover. Een vijandelijk bod op een kroonjuweel van de Nederlandse industrie. Het Amerikaanse hedgefonds Elliott Management, met een aandelenpakket van 3 procent in AkzoNobel, is de drijvende kracht achter de pogingen om de Raad van Bestuur en de Raad van Commissarissen van AkzoNobel te laten zwichten voor het aanbod van PPG. Het bestuur van de verfgigant houdt nadrukkelijk de boot af omdat lange termijnontwikkelingen en een verantwoord personeelsbeleid te voorkeur genieten. AkzoNobel biedt in Nederland werk aan 5.000 werknemers.
Het Amerikaanse concern PPG staat bekend als een harde saneerder die geen oog heeft voor haar werknemers, maar alleen denkt in termen van aandeelhoudersbelang. Dat is koren op de molen van durfinvesteerder Elliot die zijn miljarden verdient met het direct en indirect opkopen, splitsen, saneren en doorverkopen van bedrijven met maar één doel: een zo hoog mogelijk rendement behalen. Het voortbestaan en de organische groei van een bedrijf zijn volledig ondergeschikt aan de inhaligheid van de grootaandeelhouder. In de ogen van Elliot &Co is het personeel van een onderneming niet meer dan een stelletje nuttige idioten die gedumpt kunnen worden wanneer de aandeelhouderswaarde verzilverd kan worden. PPG en Elliot spelen in dit geval een twee-eentje.
Zo is het ook gegaan met ABN AMRO, waar het hedgefund The Children’s Investment (TCI) de grote motor was achter de opsplitsing van het bankconcern. Deze faliekant mislukte overname heeft geleid tot een ongehoorde kapitaalvernietiging en verlies aan banen. Laten we ook de ondergang van het warenhuisconcern Vroom & Dreesman niet vergeten. Het is een triest voorbeeld hoe het aandeelhouderskapitalisme bedrijven ten gronde richt. Een lot dat ook AkzoNobel uiteindelijk te wachten staat na een vijandelijke overname. Een praktijkvoorbeeld:
Vroom & Dreesman was niet met zijn tijd meegegaan, had de aansluiting op e-commerce gemist en was teveel in het kleurloze middensegment blijven hangen. Maar dat had wel een oorzaak: opeenvolgende eigenaren hadden Vroom & Dreesman financieel leeggezogen door de overnamesom als schuld bij het bedrijf neer te leggen, met hoge rentelasten als gevolg. Daarnaast hadden de eigenaren het onroerend goed van Vroom & Dreesman volledig ten gelde gemaakt, waardoor de filialen in gehuurde panden zaten en de huurlasten zwaar drukten op het rendement van de onderneming. Geen wonder dat het voor Vroom & Dreesman praktisch ondoenlijk was om een fatsoenlijk bedrijfsresultaat te halen en te investeren in de toekomst. Zie daar de malafide praktijken van het aandeelhouderskapitalisme.
Het is ten hemeltergend dat het aandeelhouderskapitalisme, zonder enige scrupules, enorme schade kan toebrengen aan bedrijven en de samenleving, puur voor het eigen gewin. Het mag naïef klinken, maar in essentie belegt een aandeelhouder geld in een onderneming in de hoop op een fatsoenlijk rendement. Niet om op de stoel van de ondernemer te gaan zitten. Een aandeelhouder hoeft immers niet in een bepaalde onderneming te beleggen. Wanneer het beleid hem niet bevalt kan hij zijn aandelen verkopen en elders gaan investeren. Een onderneming kent vele stakeholders, de aandeelhouder is daar slechts een van. Het wordt tijd dat de aandeelhouder zijn plaats gewezen wordt en dat de rechten van aandeelhouders formeel vastgelegd worden, waarbij er geen plaats meer is voor reactionair gedrag.
Dat waardevolle bedrijven verkwanseld kunnen worden door een stelletje roofkapitalisten, puur voor het eigen gewin, daar moet een einde komen. De slachtoffers en verliezers zijn immers het personeel en de samenleving.
