Terwijl heel Holland bakt en boeren weer op zoek zijn naar vrouwen en de sussende televisie als ladingen comfortfood aan ons wordt voorgeschoteld, word ik steeds onrustiger. Ik word misselijk van de suikerzoete sprookjeswereld waar we dagelijks op getrakteerd worden, het glazuur springt van mijn tanden als ik zie hoe krampachtig Nederland wil vasthouden aan grootmoeders veilige jaren vijftig.
Ondertussen spreekt de Shariah Police in Wuppertal jonge moslims aan op hun ‘losbandige’ gedrag en het luisteren naar ‘wereldse’ muziek en wordt iemand met een keppeltje in de Schilderswijk voor ‘vuile kankerjood’ uitgemaakt en van z’n sokken gereden. Antisemitisme tiert welig in onze achtertuin..
Overdrijf ik? Waarom zouden we onze tijd niet verdrijven met luchtig amusement?
Het leven is al zwaar genoeg en altijd al geweest!
Ik ben bang. Bang voor oorlog en onvrijheid. Bang voor de toekomst van mijn kinderen, banger dan ik ooit in mijn leven voor dreiging ben geweest. Nog banger word ik als ik lees en zie dat mensen zich afsluiten voor deze angst en wegkijken om zichzelf te beschermen.
Blindheid is uitstel van executie. Als je je ogen sluit hoef je niks te zien, alleen dat wat je kunt verhapstukken.
Als je geen onthoofdingen ziet, zijn ze er niet. Als je de verminkingen en verkrachtingen van miljoenen meisjes niet ziet, zijn ze er niet. We zijn liever geschokt over het plaatsen van gruwelijke foto’s in een krant dan over wat we op die gruwelijke foto’s zien: dat de mens wreed kan zijn en meedogenloos, dat is de harde waarheid. Blijkbaar zijn we zo egocentrisch dat we pas ophouden struisvogel te zijn als ons het mes op de keel wordt gezet, letterlijk. Maar de grote wereld is klein geworden en ver weg is om de hoek. We zijn liever blind, maar de ogen moeten open, juist nu.
Ik zou willen dat we onszelf niet als slachtoffer zien van de verschrikkingen in de wereld. Dat we ophouden met jammeren over dingen die voor ons zo erg zijn en rot. Dat we het grote perspectief zien en feiten durven benoemen. Dat we zien en niet wegduiken, handelen en niet wegduiken. Dat we ons niet verliezen in ons eigen hachje en onze eigen futiliteiten. Dat we ophouden onszelf te overtuigen te leven in de Goed-Nieuws-Show, omdat dat gewoon niet zo is.
Dat we lef tonen door angst heen, impopulair durven zijn en ongemakkelijke waarheden durven aannemen. Dat we het gevaar van Islamitisch extremisme zien en onderkennen, dat bejegening zonder pardon vraagt om een antwoord zonder pardon en dat dat niet alleen de verantwoordelijkheid van Amerika is.
Dat mensen die meer reden hebben om bang te zijn dan wij, moeten kunnen rekenen op ons, zoals wij dat ook zouden willen als het omgekeerd was. Dat we niet met poppen moeten blijven spelen in onze eigen blije kleuterschool, terwijl de ware religieuze fanatici aan onze deuren rammelen.
