Sylvana Simons wordt bejubeld en verguisd. Ze wordt letterlijk uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is. En steeds gaat dat met veel heftige emotie gepaard. Van voorstanders en tegenstanders.
Sowieso is al dat emotionele een beetje ridicuul. Ook in de journalistiek spreekt men regelmatig van heftige emoties, waar dat nergens op slaat. Rutte woedend om weigering vakbeweging! Om maar iets te noemen. Wat moeten we ons daar bij voorstellen? Geschreeuw, gevloek, gestampvoet? Een premier die van pure onbeheerste frustratie met een honkbalknuppel de ruiten van het torentje kapot slaat?
Feelings are facts, heb ik wel eens gehoord. Ik ben het daar niet mee eens. Gevoelens komen op en verdwijnen weer, feiten blijven. Laten we het land maar niet met gevoelens regeren. Lijkt me niet verstandig.
In het geval van Sylvana Simons zijn er ook feiten die de hele verhitte discussie in wezen lam leggen. Zij en haar collega’s van DENK claimen op te komen voor de enigszins of iets meer gekleurde medemens die geen of minder kans krijgt in het bedrijfsleven. Dat is mooi en niet onterecht. Want het is ongetwijfeld waar. Ik zou als werkgever namelijk ook eerder een Jan of Kees aannemen dan een Ahmed of Hassan.
Gewoon, omdat je dan iets meer weet wat je in huis haalt.
Tenzij Ahmed of Hassan zo fucking goed in zijn werk is, dat ie veel geld voor me kan verdienen. Want laten we even wel wezen, het enige waar het bedrijfsleven op uit is, is het maken van winst. Daar gaat het om. En als Hassan beter is dan Kees, dan wordt Hassan ingehuurd en niet Kees. Zo simpel is het.
Het bedrijfsleven discrimineert niet op geloof, geslacht of huidskleur, maar op competentie. Op resultaat. Op winstgevendheid.
Al die emoties van Sylvana en haar tegenstanders brengen ons alleen maar van in de drup naar in de regen. Hoe heftiger het oploopt, hoe meer kopschuw het bedrijfsleven wordt. Stel je voor dat je iemand aanneemt die zijn werk niet blijkt aan te kunnen? Als het een Jan of een Kees is, is dat niet zo’n probleem, maar is het een Ahmed of een Hassan, dan loop je gevaar. Straks wordt er nog geroepen dat je ‘m ontslagen hebt omdat ie een kleurtje heeft!?
Hou eens op, Twitteraars en Facebookers, Sylvana is geen golddigger, geen kutwijf, geen vijand, maar ook geen heldin, geen Martin Luther King en geen Messias. Zij legt de vinger op een wond die bestaat, maar het is misschien geen helende vinger. Dat is de tragiek. Hoe meer de polarisatie toeneemt, hoe verder we van een oplossing verwijderd raken en hoe dichter we komen bij een eventuele heftige escalatie.
Voor mij blijft het heel simpel. Veel Nederlanders die zelf of wier ouders niet van hier zijn hebben een probleem op de arbeidsmarkt. Dat is bijna altijd alleen maar omdat de groep als geheel in het nog grotere geheel een slechte reputatie heeft.
Sylvana en de jongens van DENK lijken vooralsnog die reputatie niet veel goed te doen. Wat jammer is. Want natuurlijk moet er een politieke partij zijn die opkomt voor het wel en wee van dat grote deel van onze bevolking. De democratie is nog altijd de democratie.
En emotie is alleen maar emotie.
Indrukwekkende vrouw, die Sylvana. Jammer dat ze zo radicaal is. Of zou ze, net als Trump, eerst de aandacht trekken met extremisme, om daarna in de kamer gewoon hard aan het werk te gaan?
We hopen het van harte. Toch?
