De verkiezingen in maart 2017 gaan in feite over de vraag: hoe zien we onze realiteit? In dat opzicht lijkt Nederland komend half jaar op een psychiatrische instelling, waar een groep patiënten verblijft, die collectief behandeld moet worden in de hoop dat ze weer grip krijgen op de realiteit zoals we die nou eenmaal hebben afgesproken met elkaar.
Als het aan Mark Rutte ligt en zijn VVD dan zijn we ‘TeamNL’ en gaan we uitsluitend positief de toekomst tegemoet: “Ik heb er zin in en voel een enorme drive om verder te gaan met Nederland”. Rutte ziet niet zozeer problemen maar uitdagingen die je ook kan weglachen als ze even niet goed uitkomen. Het volk wordt afgedekt via de Toppers en Albert Verlinde en oude-jongens-krentenbrood-contacten met het bedrijfsleven staan garant voor een bovenlaag die zichzelf beschermt en in stand houdt. De geregisseerde stalen vrolijkheid is een psychiatrische dwangbuis en vraagteken of twijfel is een teken van zwakte.
Het zal geen toeval zijn dat de campagne vlak na de Olympische Spelen bij wijze van spreken vanuit het Holland Heineken House van start is gegaan. Iedereen nog gemarineerd in slecht bier en dat oranjegevoel willen we graag vasthouden. Dat kan vanaf nu dus gelukkig met de VVD!
Terug naar de realiteit: in welke maatschappij leven we eigenlijk? Zijn we überhaupt in staat om een gemeenschappelijke werkelijkheid vast te stellen en durven we samen naar een realistische toekomst te kijken? Voor sommigen bestaat de maatschappij uit middelmanagement, de file, de tennisbaan, hippe festivals, een incidentele burn-out vanwege keuzestress en “Oh shit, mijn favoriete granola is uitverkocht”. Voor anderen ziet onze samenleving er een stuk grimmiger uit: willekeurige synagogen en Joodse scholen in het land die bewaakt moeten worden, psychiatrische patiënten die vanwege lukrake bezuinigingen op straat dolen en als ‘verwarde personen’ worden opgejaagd, mijn homovrienden die bepaalde wijken niet meer durven te betreden door gebrek aan tolerantie, de eenzaamheid en verwaarlozing van onze ouderen. In het algemeen: grote groepen mensen die zich niet meer veilig en gehoord voelen en al een tijd geleden zijn afgehaakt.
De corporale aftrap van TeamNL staat in schril contrast met het inmiddels beruchte A4tje van Geert Wilders waarin hij de hoofdlijnen van het partijprogramma van de PVV uit de doeken doet. Met dit pamflet heeft hij het establishment definitief van zich vervreemd, want het is door zijn rigoureuze pennenstreken nu niet meer bon ton om tijdens een vrijmi borrel jezelf als ‘malle rebel’ tegenover je collega’s te positioneren door te zeggen dat je ‘toch overweegt om PVV te stemmen’.
Op Geenstijl schrijft Van Rossem: “Er zijn zoveel mensen die balanceren op de rand tussen boosheid en teleurstelling. Als je die twijfelaars een kans wil geven om zich aan je te binden, dan moet je de politieke policor op inhoud bestrijden.”
Een beetje intellectueel tweaken had de rechtse ontevreden flank misschien nog kunnen verleiden om overstag te gaan, maar Geert Wilders heeft met dit A4-tje zijn kansen verspeeld om het establishment of de huidige elite aan zich te binden, aldus van Rossem.
Door de eeuwen heen heeft de elite altijd aan het roer gestaan van de samenleving en werd daar impliciet toe in staat geacht door de onderklasse op basis van afkomst, intellect en bestuurlijke ervaringen. De huidige elite zit anders in de wedstrijd. Realiteitszin legt het af tegen strategische belangen die de realiteit elke denkbare vorm, geur, kleur, klank of smaak kunnen geven. TeamNL wordt aangevoerd door Mark Rutte die elk probleem vakkundig weglacht en Zomergasten zal gebruiken om ons drie uur lang nog meer zand in de ogen te strooien. Propaganda bij de staatsmedia op kosten van de belastingbetaler.
‘Sorry’ zeggen en roepen dat we vooruit moeten kijken kan je misschien doen bij een verloren finale atletiek op de Olympische spelen, maar pertinent niet als je de kiezer hebt bedrogen én als het gaat om de teloorgang van onze zorgvuldig opgebouwde Westerse normen en waarden.
De huidige elite kan zich nog verschansen in haar ivoren torens en is door opleiding en geld in staat om zich te onttrekken aan de problemen waar de onderklasse elke dag mee worstelt. Dan heb je inderdaad de luxe om in maakbaarheid te blijven geloven. Misschien is het daarom wel terecht dat Geert Wilders niet meer in onze huidige elite gelooft.
