Ja, ik ben de eerste om Klaas Dijkhoff (VVD) te beschouwen als, met afstand, de meest irritante politicus in Den Haag, maar op het punt van de kinderpardonaffaire vind ik dat hij zijn rug bewonderenswaardig recht heeft gehouden.
Ga er maar aan. Staat er plots een schrale BN’er voor je neus die bijkans om het leven smeekt van het jongetje dat hij voor de gelegenheid heeft meegetorst. Zelfs een naar Nederlandse BN’er-maatstaven uiterst weerzinwekkend staaltje emoporn.
Waarom weerzinwekkend?
Ervan uitgaande dat Tim Hofman geen totaal leeghoofd is (ik weet, een gewaagde veronderstelling) moet hij op voorhand hebben geweten dat het emotionele pleidooi niets zou opleveren voor het kind behalve het aanblazen van hernieuwde maar vergeefse hoop op een toekomstig verblijf.
Wat het bezoekje wél opleverde? Een snelle bevrediging van de rechtvaardigheidsbehoefte aan de kant van Hofman, en het bestendigen van het beeld bij de kijker dat Grote Boze Politici Heel Erg Gemeen Zijn.
Met beide uitkomsten is iedereen behalve het betrokken kind geholpen.
Overigens is politiek Den Haag in zekere zin zélf verantwoordelijk voor de gekoesterde hoop nadat men eerder onder druk van de publieke opinie een eenmalig pardon uitvaardigde voor twee uitgewezen Armeense tieners.
Laat onverlet dat het beleid zoals het er nu bijstaat in de praktijk gewoon niet menswaardig uitpakt. Het proces duurt allemaal véél te lang, waardoor de kinderen in het ongewis blijven over hun lot. Eén mogelijkheid is de huidige regelgeving gewoon vervangen door een algeheel kinderpardon, met andere woorden met de hand over je hart strijken voor alle in Nederland verblijvende kinderen, maar in dat geval is het onvermijdelijk dat je dan aan de grens in het vervolg juist minder barmhartig te werk moet gaan. Evengoed traanopwekkend en onrechtvaardig, tenzij je het standpunt inneemt dat het kinderpardon ook van kracht moet zijn op toekomstige instroom, maar dat is nu eenmaal niet de volkswil die op het ogenblik juist een strenger immigratiebeleid voorstaat.
Dijkhoff moest in dit geval dus zijn rug wel rechthouden. Elk zachtmoediger optreden zou slechts hoop hebben verstrekt aan kinderen die in dit stadium vooral gebaat zijn bij helderheid omtrent hun eigen situatie. Waar zij nadrukkelijk niet bij gebaat zijn, zijn de goedbedoelde maar impotente rechtvaardigheidsvisioenen van een bevlogen BN’er die had moeten weten dat een politicus nu eenmaal niet in de luxepositie verkeert om bij elke gevloeide traan beleid bij te stellen. En ook al zou de verantwoordelijke bewindspersoon ook hier over zijn hart strijken teneinde de publieke verontwaardiging eenmalig tegemoet te komen, dan heeft dit slechts tot gevolg dat een honderd kinderhartjes in de toekomst hoopvol gaan kloppen om vervolgens de deur keihard in het gezicht gesmeten te krijgen.
