Na het applaus voor de kankerpatiënt is er het applaus voor das zwakke geslacht dat moeite heeft haar ontlasting te doen in die paar urinoirs, pardon ‘openbare toiletten’, die Amsterdam rijk is. Het schijnt een hele klus te zijn voor vrouwen om gewoon hun pis te laten lopen zoals mannen dat kunnen. Alsof het gedegen kennis van natuurkundige en wiskundige waarheden vereist om gewoon boven een of ander gat je kut open te zetten en je blaas te legen.
Nee, vooral de angst voor schaamte onder het vrouwvolk is nog immer groot. ‘Straks kunnen mensen mijn kukeleku zien’, zo tekende de SJW van dienst onlangs op uit de mond van een lid (no pun intended) van het zwakke geslacht in het ultra-linkse blaadje Parool. Ze zijn dus niet alleen bang voor de schaamte maar ook bang voor de steeds intensiever patrouillerende taal- en fatsoenspolitie en durven niet alleen hun kut niet te laten zien maar weigeren het inmiddels ook om uit te spreken. Alsof je helemaal geen kut meer hebt als je het maar niet meer noemt.
‘Mevrouw mag ik u neuken?’
‘Nee sorry, dat gaat helaas niet meer lukken, ik heb alleen nog maar een kukeleku.’
‘Mevrouw mag ik dan uw kukeleku zien?’
Misschien kunnen we ons allereerst afvragen waar het toch mis is gegaan dat vrouwen behalve bang voor pure menselijke eigenschappen als het hebben van een kut en het nodig moeten pissen na het innemen van grote hoeveelheden alcohol ook bang zijn geworden voor slechts het benoemen van menselijke eigenschappen. Al zou het me niet verbazen dat het werkelijk gebruikte woord gewoon ‘vagijn’ of ‘kutje’ was en de fatsoenlijke moraalnazi’s van het Parool daar hun eigen censuurversie van de biologische waarheid aan hebben gegeven. Bij couranten die weigeren ‘Bijlmer’ te schrijven en in plaats daarvan ‘Zuid-Oost’ schrijven en die nieuwe woorden zoeken, en vinden, voor alledaagse termen als ‘blank’ en ‘allochtoon’ kun je eigenlijk niet paranoïde genoeg zijn.
Hoe dan ook, de angst voor alles wat ook maar in de buurt komt van schaamte is even levend als eenzaamheid en doodsangst. Was de vrouw vroeger nog in staat gewoon te hurken achter een auto om haar noodzakelijke behoefte te doen of, heel hip, te gaan staan hannesen met een of ander recyclebaar plastuitje op een al even hip recyclebaar festivalletje, tegenwoordig lijkt ook de pissende vrouw een icoon te zijn geworden van de voortschrijdende moralistische verbods- en schaamtecultuur die zich de laatste jaren in rap tempo als een puriteins virus heeft verspreid, waarvan de ziekelijke symptomen zich inmiddels manifesteren bij een complete generatie.
Waarschijnlijk is de gedachte dat iemand een blik, hoe kort dan ook, kan werpen op een ‘kukeleku’ heden ten dage ook al een onderdeel van rape culture, seksisme, objectificering en het is bovendien, vooral dat, een zuivere bevestiging van het biologische onderscheid tussen man en vrouw. Hoe meer vrouwen hun kut laten zien hoe lastiger het voor de agressieve genderdrambrigades wordt om hun evangelie van de nieuwe heilcultuur der genderneutrale maatschappij te verspreiden.
Maar dit even als aanloop naar het komende media-offensief voor een nieuw slachtofferschap (V) der wildpisweigerende vrouwen die de impact van de #zeghet-campagne ruim zal overtreffen.
Geen medium zal dit ultieme moment aan zich voorbij laten gaan immers. Klagende mensen die laten weten door de maatschappij te worden achtergesteld zijn sowieso al koren op de molen van de ideologisch georiënteerde Nederlandse media, als het ook nog huilende vrouwen zijn, die zich bovendien menen te moeten uiten middels een zoveelste cliché ‘ludieke’ Facebook-actie en dito evenement waarbij de woorden ‘lauwe pis’ toch goed zijn getroffen, kan de onderzoeksjournalistiek, het dagelijkse nieuws en noodzakelijke achtergronden met kritische beschouwingen convenient on hold.
Je moet er ook niet aan denken natuurlijk, als redacteur dagelijks met echte problemen bezig te moeten zijn, ter meerdere eer en glorie van de naar waarheid en eerlijkheid verlangende burger, terwijl je het medium dat je ter beschikking staat ook kunt inzetten voor wéér een nieuw deugoffensief, voor wéér een nieuwe groep slachtoffers, terwijl de bedankjes, lauwerkransen, likes en slijmerige complimentjes die steevast voorafgaan aan dat mes in je rug geheel op jouw conto komen. Kom daar maar eens om bij het, ik noem maar wat, kritisch ondervragen van de politie als, na het per ongeluk gas geven door een diabetespatiënt, blijkt dat alle beveiligingscamera’s (alle 32) in pre-set modus staan.
Nee, beter trek je je dan het lot aan van verwende Amsterdamse meisjes die, uit diepe frustratie op jonge leeftijd nooit een pony cadeau te hebben gekregen en dankzij het chronisch achterwege blijven van werkelijk welke lul dan ook die de inmiddels woestijndroge kukeleku graag in wil, dan maar op zoek gaan naar een nieuwe methode voor de ooit beloofde 15 minuten roem, de gegarandeerde eenmalige bijzit bij Pauw en, als kroon op het slachtofferschap, het interview in de zaterdag-bijlage van Volkskrant. Schrijf er een leuk blogje over en Loes Reijmer wil er ook nog wel zo’n olijke maar prikkelende column aan wagen.
Om nog maar te zwijgen over het zalvende anonieme commentaar door de NRC-hoofdredactie die ook heus vindt dat vrouwen in Nederland anno 2017 heel ernstig worden gediscrimineerd, en onderdrukt door het patriarchaat, waardoor er nog steeds, bewust natuurlijk, geen vrouwvriendelijke wildplasplekken zijn (laat staan genderneutrale afpis-safespaces waar vrannen en mevreeren (xe) in alle rust zonder schaamte (discriminatie! Schaamte veroorzaken is ook een micro-agressie!) hun behoefte kunnen doen zonder te worden gediscrimineerd door die ene geamuseerde toeschouwer die opeens heel wat anders uit de onderbroek tevoorschijn zag komen dan viel te verwachten op grond van het uiterlijk van de openbaarpisser in kwestie.
Let op mijn woorden, dit schrijnende leed dat te weinig openbare toiletten voor vrouwen heet gaat straks tijdens de de campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen hoge ogen gooien bij de Amsterdamse linkse partijen (wat ze vrijwel allemaal zijn, op uitzondering van eenmanszetel CDA). Het is zelfs niet ondenkbaar dat de nieuwe burgemeester van Amsterdam Femke Halsema er persoonlijk voor zal gaan zorgen dat openbare toiletten voor vrouwen het speerpunt zullen worden voor het Amsterdamse gemeentebeleid, zoals eerder knellende thema’s en hete hangijzers als de M/V-aanduiding op paspoorten en gemeenteformulieren of het al dan niet genderneutraal worden aangesproken door gemeente-ambtenaren door fatsoenlijke en verbindende druk vanuit D66 en GroenLinks hoog op de Amsterdamse prioriteitenlijst terecht zijn gekomen. In elk geval hoger, heel veel hoger, oneindig veel hoger, met lichtjaren verschil, dan secundaire probleemerettes als gruwelijke liquidaties met automatische aanvalswapens op klaarlichte dag of een immer uitdijende top 100 400 600 1000 van zware allochtone draaideurcriminelen. Maakbaarheid is ook maar weinig meer dan de juiste prioriteiten stellen.
We mogen ons, kortom, meer dan gelukkig prijzen met het onophoudelijke activisme van immer roomblanke aan de UvA verkerende jongens en meisjes die door hun ludieke acties, opgeknot haar, baard als voelsprieten van de ziel en unieke hippe brillen voor grotere Bambi-ogen om je echt eens lekker mee te onderscheiden van de andere types met unieke hippe brillen en knotjes, keer op keer op keer op keer de echt grote problemen van terminaal zieke stad Disneyland Amsterdam op de kaart weten te zetten.
In elk geval zijn de kaartenbakredactrices van talkshows (meestal blank, blond, haar in knotje en met unieke hippe bril voor grotere Bambi-ogen) eeuwig dankbaar voor that gift that keeps on giving. Zo ben je nog op zoek naar BN’ers en politici die uitgebreid, sans gene, sans ironie, over hun kat willen komen babbelen, zo wordt de thema-uitzending over het leed dat wildplassen voor verwende meisjes in Amsterdam heet je in de schoot geworpen. En het publiek smult onophoudelijk.
Ja het publiek, dat klapt de handjes blauw, als zenuwzieke zeehonden die niet meer kunnen stoppen met hun stupide kunstje, hopend en wachtend op de beloning in de vorm van een haring, vandaar ook dat ze zo graag gaan staan klappen voor een kankerpatiënt, het is een pure reflex, een dwangmatige beweging van de pols- en vingerspieren, aangestuurd door oeroude maar aangeleerde mechanismen. En met het applaus kwamen de kijkcijfers en met de kijkcijfers kwamen de zendercoördinators en netmanagers en die lachten tevreden terwijl ze hun buikjes rond aten op kosten van de belastingbetaler, onder het zielige motto ‘verbinding leggen in de samenleving’.
Toch, je vraagt je af: als er dan zo nodig verzet moet zijn tegen de oneerlijke verdeling van openbare toiletten in Disneyland Amsterdam (te weten: drie stuks voor mannen, waarvan één ‘defect’, en nul stuks voor vrouwen op een stad van meer dan 800.000 inwoners), waar blijft dan dat verzet? Iets met pis en overlast en stank en druipende kutten, hoe moeilijk kan het vormgeven van je woede nog zijn?
Maar nee, het wordt weer ‘ludiek’, het brave burgermansprotest voor de middelmaat, inclusief een leuke #hashtag-campagne (#zeikhet) en natuurlijk een boekcontract bij een hippe uitgeverij waarin diverse auteurs (V), en een het (X), op schelmenromanesque wijze uitdrukking geven aan de strijd tegen oneerlijk pisbakbeleid waarmee de coming of age in De Grote Stad onlosmakelijk is verbonden maar zo doeltreffend wordt beschreven door deze grote literaire talenten waarvan we in de toekomst nog zoveel zullen horen. Met een beetje mazzel is er ook wel ergens een CPNB-persmedewerker met kutnijd te vinden die dergelijks vullis wenst te censureren (‘Maar echt alleen op eigen persoonlijke Twitter-titel hoor!’) en de gratis marketing komt weer naar je toe die zomer. Reken vooral op columnposities in het Parool, tafeldame-baantjes bij DWDD en duetten voor vluchtelingen die ook moeite hebben met wildpissen samen met Claudia de Breij.
Het is allemaal zo voorspelbaar, zo reukloos, zo vrij van ammoniak en ranzige vlekken. Die eeuwige brave ludiekheid met die eeuwige brave cliché-bordjes van recyclebaar karton, zonder ook maar een spoor van oprechte woede, zonder passie, zonder lef.
Lafjes demonstreren op een aangewezen veldje, maar wel gewoon lekker je plas ophouden tot je thuis bent, want als we allemaal de golden shower opendraaien achter een geparkeerde auto komt er natuurlijk niets terecht van deze maatschappij want ‘zo hebben we dat niet afgesproken met z’n allen, het gaat om fatsoen, en anders kom ik het wel even voordoen, fatsoen, en je schedel intrappen. Dood aan de pisbakongelijkheid! Maar handen af van hoofddoekjes en de islam, want dat is een vrije keuze en emancipatie!’
Kukeleku!
De avond valt. Zachtjes trekt de gezapigheid blaren en draagt de wind een geur van verstikking en bederf over de grachten. Er ligt een ziel te rotten maar ‘t ruikt niet naar pis. Rook het maar naar pis.
