Momenteel is de Amerikaanse president bezig met Trump the Holy Tour, waarin hij richting Mekka vloog op weg naar Riyad, Jeruzalem aandeed (van waaruit ik dit schrijf), Bethlehem bezocht en vervolgens Rome doet.
Wanneer je één talent moet aanwijzen waar de Amerikaanse president mee gezegend is, dan is het wel de gave om te framen. Te branden. Voor aanvang van zijn politieke carrière waren het met name z’n eigen torens en die van anderen waar in grote gouden letters het predikaat Trump op werd geplakt. In de strijd om het Witte Huis typeerde de toen kandidaat specifieke tegenstanders als low energy (Jeb) en crooked (Hillary). Recent labelde hij Comey, de ontslagen baas van de FBI, als showboat. Allemaal zeer vermakelijk, maar ook effectief. En nu, met zo’n rondje langs heilige velden, geeft Trump wederom blijk van zijn talent als marketeer.
Tijdens z’n speech in Saoedi-Arabië drukte Trump de oemma, de wereldgemeenschap van moslims, op het hart agressieve broeders uit hun midden te drijven, uit de moskeeën, uit hun landen, uit de wereld. ‘Drive them out!’ Eerder vandaag bestempelde hij islamitische terroristen die aanslagen plegen als losers, in een toespraak gehouden in aanwezigheid van de Palestijnse leider Abbas. Verfrissend heldere taal. Abbas vertrok geen spier. Op de West Bank worden de terroristen uit eigen kring, die bij aanslagen Israëlische burgers hebben gedood, als helden vereerd. Er is dus nog een lange weg te gaan.
Maar Trump, die ook graag z’n eigen merk van meer eer en glorie voorziet, droomt hardop van de ‘Ultimate Deal’, vrede tussen Israël en de Palestijnen. Als hij met z’n team een uitweg weet te vinden voor het conflict tussen Israël en de Palestijnen is z’n kostje gekocht als staatsman van de eeuw. Zelf heeft hij er alle vertrouwen in dat het hem gaat lukken: ‘We will get it done.’ Hiermee kan hij iedereen versteld doen staan. Wordt Trump de moeder van alle merken. Er zijn al Nobelprijzen verkwist aan heren die suggereerden dat ze eruit waren.
Trump bakt zoete broodjes met Arabische leiders en schudt innig handen met Bibi en Sara Netanyahu. Het is één grote balanceeract. Om in circustermen te blijven: welk konijn tovert Trump straks uit de hoge hoed? Hij gaat prat op zijn onvoorspelbaarheid. Dat biedt kansen. Een klein wonder is wat het Heilige Land nodig heeft, wil er vrede komen.
De meeste mensen staren zich blind op de tweestatenoplossing. Maar de Palestijnen zijn onderling tot op het bot verdeeld. Het concept ‘Palestijns volk’, als een homogene groep Arabieren die zich onderscheidt van andere Arabieren uit de regio, is pas geïntroduceerd in de jaren zestig van de vorige eeuw. Tribale twisten maken dat de Palestijnen zich niet bepaald als eensgezind volk presenteren. Fatah, aan het roer op de West Bank, en Hamas, baas in Gaza, gunnen elkaar niet het licht in de ogen. Maar ook bínnen de West Bank rommelt het. De huidige president, Abbas, democratisch verkozen in 2005, heeft zich genegen getoond ook nadat zijn termijn afliep aan te blijven. Er is te veel onrust om nieuwe verkiezingen uit te kunnen schrijven.
Al eeuwen voelen de individuele Arabieren in Palestina zich meer verbonden met hun eigen clan dan met een de lokaliteit-overstijgende (nationale) identiteit. Dit feit bracht de Israëlische arabist Mordechai Kedar ertoe te pleiten voor het creëren van de Palestijnse Emiraten. Iedere clan verwerft daarbij beperkte autonomie over eigen gebied. Resultaat: zo’n acht vredig coëxisterende stadstaten, in de geest van de Verenigde Arabische Emiraten. Sommige Palestijnse key players hebben Kedar – uiteraard op fluistertoon – al toevertrouwd zijn visie te delen.
Een cluster kleine, militair relatief zwakke buren is ook heel wat minder bedreigend voor de Joodse Staat dan een geconsolideerde Palestijnse natie, next door, waarin iedereen het eigenlijk maar over één ding eens is: dat Israël niet deugt. De onafhankelijke units uit het Plan Kedar kunnen prima economisch floreren, kijk naar Lichtenstein en Monaco, maar koesteren waarschijnlijk geen militaire ambities, want daarvoor zijn ze, ieder op zich, toch echt te klein. Zo wordt de West Bank, bijna ongemerkt, een gedemilitariseerde zone. Geen vijandelijk leger op luttele kilometers van Tel Aviv of Ben Gurion Airport. Dit alles zonder dat de Palestijnen gezichtsverlies lijden. Lokale politiekorpsen waarborgen met gepaste trots law & order, zoals de PA dat nu ook al doet in Area A op de West Bank. De komende decennia bewaakt een sterke UN-macht de stabiliteit, zorgt ervoor dat iedereen zich aan de spelregels houdt, tot de wederzijdse haat is bekoeld. Dat kan wat tijd nemen.
Biedt het Plan Kedar een opening om de impasse in het Palestijns-Israëlische conflict te doorbreken? Zo ja, dan heet deze oplossing vanaf morgen Plan Trump. Van Kedar mag het.
