Trijntje Oosterhuis piekert er niet over om haar belofte richting de Filipijnen na te komen. De zangeres die gisteren vol bravoure beloofde om “voor elke like op haar sociale media een euro op giro 555 te storten”, komt daar vandaag op terug. De teller staat inmiddels op 259.058 likes, maar de arme kindertjes op de Filipijnen kunnen fluiten naar hun duiten. Nadat haar oproep viraal ging, volgde vanmorgen de post die je wist dat zou komen. Gevolg? Niet drie vingers in de lucht, maar slechts ééntje.
“Ik vind het vreselijk om te zien wat er gebeurt op de Filipijnen. Er zijn duizenden doden gevallen en dat is moeilijk te bevatten. Ik ben zelf moeder van twee kinderen en de beelden raken mij heel erg. Het doet me goed om te zien dat mijn zorg gedeeld wordt en dat mensen in grote getale doneren en liken. De actie is een mooi voorbeeld van dat wanneer je allemaal iets kleins doet, je samen tot iets groots kan komen. Iedereen zal begrijpen dat ik helaas geen 2 ton kan storten, maar ik zal gul geven. Tenslotte gaat het niet om mij, maar om de slachtoffers van de ramp die hun leven opnieuw moeten opbouwen en de hulpverleners die daarbij helpen. #giro555”
Dat laatste narcistische zinnetje bezorgt me kriebels. “Tenslotte gaat het niet om mij”, brrr. Waarom dan zo’n like-actie? Een like-actie is nog verachtelijker dan een sponsorloop of movember, wegens geen energie verspillen en niet epic voor schut staan met je donsharen. Wat is überhaupt het verband tussen een aantal likes en een aantal euro’s? Werkt dat volgens het principe ‘hoe erger jullie het vinden, hoe meer geld ik overmaak’? En waarom moet je reclame maken voor #tvoh en #ladiesofsoul als je intentie enkel is om slachtoffers te helpen?
Het is exact de reden dat ik de bibbers krijg van “Het is hier eigenlijk heel gezellig”-telefoonteams en ‘We are the world’ liedjes. Ik twijfel niet aan het feit dat dergelijke acties uiteindelijk meer geld opleveren voor het goede doel, maar de schijnheiligheid die ervan afdruipt is tenenkrommend. Honderd euro doneren voor een live-minuut tijdens DWDD-primetimetelevisie is namelijk niets meer dan een heel goedkope manier van reclame maken voor jezelf.
Ik vermoed zomaar dat onze Trijn van te voren een bedrag in haar hoofd had zitten dat zij wilde overmaken en ervanuit ging dat zij ongeveer dat aantal likes zou behalen. Opzet mislukt. Maar nu zij alsnog “gul gaat geven”, roept gans het land alsnog “hoera!” en stijgt Trijntje weer op de fatsoensladder-der-goede-mensen. De ‘RESPECT!’ en ‘zij geeft tenminste wat’ reaguurders rollen ondertussen over elkaar heen om haar bij te staan. Elkaar feliciteren is gemakkelijker dan kritisch zijn, nietwaar?
Wie haar billen brandt moet in mijn perceptie gewoon op de blaren zitten. Het had Trijntje Oosterhuis gesierd om het hele bedrag over te maken en te leren van deze naïeve en egoïstische actie. Maar deze optie is een stuk beter voor haarzelf, dat dan weer wel.
