Donald Trump eist een drugstest voorafgaand aan het derde debat tussen hem en Hillary Clinton. Het PR-team rondom Trump roept dat Clinton er bij het tweede debat bijstond alsof ze zwaar onder de medicijnen zat.
Zo’n beschuldiging heeft bijna altijd effect. De televisiekijker zal bij het volgende debat scherper kijken naar het gedrag van Clinton. Dat alleen al is winst. Bovendien kan Clinton nooit het juiste antwoord geven op de vraag van Trump om een drugstest te doen. Als ze niet akkoord gaat met een test zal het team van Trump haar omschrijven als een gevaarlijke, labiele en medicijnverslaafde gek. Als ze akkoord gaat met de test zal ze het verwijt krijgen mee te gaan in de gekte van Trump. En bovendien zal team Trump meteen na het debat roeptoeteren dat ze het aanzienlijk minder deed omdat ze duidelijk haar medicijnen niet had ingenomen.
Kortom, Clinton kan niet winnen. Toch zou ik haar aanraden niet mee te gaan in de waanzin van een presidentskandidaat die duidelijk met zijn rug tegen de muur staat. De vernedering van een drugstest kun je je niet laten aanleunen als toekomstige president.
Overigens kan een drugstest een uitermate effectief middel blijken te zijn. De Republikein Richard Nixon was in 1960 ongetwijfeld president van Amerika geworden als het publiek had geweten dat John F. Kennedy bij dokter Max ‘Dr. feelgood’ Jacobson tientallen malen een cocktail kreeg ingespoten van amfetamine, dierenhormonen, beenmerg, enzymen, menselijke placenta, pijnstillers, steroïden en multivitamines.
