Morgen ben ik jarig, en eerlijk gezegd: ik kijk er voor het eerst niet naar uit. Het begin van het verval is in zicht en daarmee het daaropvolgend einde. Saillant detail: ik word 23. En ik ben niet de enige die jong is en zich oud voelt. De paradox van een generatie ‘oude’ twintigers ontleed.
Iets wat heel erg groot is geworden onder mij en mijn leeftijdsgenoten, naast het heel erg druk hebben, is het ongefundeerde idee dat wij ons heel erg oud voelen. Nostalgisch worden kinderfoto’s op Facebook geplaatst, teruggedacht aan een tijd toen er nog buiten werd gespeeld, flippo’s verzameld en we nog geen idee hadden dat de baard van Sinterklaas opgeplakt was. Alles was beter, want simpeler. Ik herinner me een scene uit Fretz 2025, waarin een geliefde van Jonathan Fretz zich zorgen maakt over haar uiterlijk. Ze is nog geen dertig of zelfs nog geen 25, en meent een rimpel te zien. Waar komt die nostalgie, weemoed en dat Peter Pan syndroom toch vandaan die ons overvallen?
Karel van ‘t Reve schreef het al (in: Was vroeger alles beter?, leestip!): het is onzin dat de wereld minder aangenaam wordt naarmate je ouder wordt. Het leven wordt minder leuk naarmate je ouder wordt en daarom denk je dat de wereld er op achter uit gaat. Politici logen altijd tegen ons, onze boodschappen werden altijd duurder en je verbeeld je slechts dat dat vroeger niet het geval was. Pijnlijk maar daarom niet minder waar: het ligt aan jou. Ook jij bent weerloos jegens de tand des tijds en zal (afstuderen,) een baan moeten zoeken en aan al het andere drama moeten geloven waar een twentysomethings mee geconfronteerd wordt. En dat zuigt. Stierenballen. Want: kiezen betekent het uitsluiten van andere opties.
En dat steekt, vaker dan ons lief is. We worden in het dagelijks leven geconfronteerd met zorgeloze tieners. Hand in hand haast misselijkmakende kalverliefde, nog geen benul van liefdesverdriet, dates met te lange stiltes en dat ongemakkelijke moment als je er achter komt dat die held of droomvrouw de ex is van een vriend(in) en derhalve verboden terrein is. Ver van de arbeidsmarkt zijn ze verwijderd en druk bezig met iets onbenulligs als een profielwerkstuk. De gelukkigen zonder benul, een illustratie dat kennis geen premisse is voor geluk.
Dat is dan ook waarom mijn generatie zich oud voelt. Er trekt een generatie voorbij die de kansen nog kan benutten of missen. Zich nog thuis waant in onze stamkroeg, waar we het niet meer cool vinden dat de uitsmijter onze naam kent. Het is een generatie die we willen zijn en tegelijkertijd vervloeken. Daarmee lijkt het raadsel ontrafeld van deze generatie twintigers: we zijn gelijk aan alle vorige generaties, al zijn we te jong om te spreken over ‘de jeugd van tegenwoordig’ als we het hebben over die vervelende tieners.
