Hij kijkt je glimlachend aan en heeft een grote politiepet op. Even denk je dat het een grap is, maar nee: dit is een twitterende politieagent. Arnoud Grootenboer verhaalt over zijn bezigheden in de wijk Bospolder-Oost in Rotterdam. Hij praat met een verslaafde man, komt een gezin tegen dat geen verblijfsvergunning heeft en hoort een moeder zeggen dat de agent verantwoordelijk is voor de opvoeding van haar kinderen. En ga zo maar door.
Arnoud werd onlangs op een congres over sociale media en de politie geïdentificeerd als de op drie na meest gevolgde politieagent van Nederland. Hij had toen al 1.020 followers, maar inmiddels zijn het er 1.252. Op diezelfde conferentie bleek dat inmiddels 258 agenten de weg naar Twitter hebben gevonden. De Tilburgse hoogleraar Pieter Tops kwam meteen uitleggen wat de voordelen zijn van sociale media voor de politie.
Transparantie en hulp
Wat zijn de voordelen van twitterende politieagenten? Het lijken me er twee: het werk van politiemensen wordt transparanter en politiemensen zouden van burgers tips kunnen krijgen om criminelen in de kraag te vatten, overlast tegen te gaan of andere kwesties op te lossen. Kortere communicatielijnen zijn helemaal van deze tijd, en volgens de Groningse burgemeester Peter Rehwinkel geeft Twitter burgers zelfs een veiliger gevoel.
Bij nadere beschouwing vallen die voordelen tegen. De politie moet de orde handhaven, en twittert nu welke zaken wel, en daarmee ook welke niet worden aangepakt. Waarom moeten burgers daar de hele dag van op de hoogte worden gesteld? De enige reden is dat burgers kennelijk niet voldoende kunnen zien wat de politie aan handhaving en opsporing doet. Daarom moeten deze activiteiten via Twitter extra worden benadrukt.
En hulp aan de politie? De informatie die agenten in 140 tekens kunnen geven is op voorhand marginaal. Het zal vrijwel altijd onvoldoende zijn voor burgers om goed te kunnen helpen. En als ze helpen zal hun tip meer dan 140 tekens vragen. Blijken andere communicatiemiddelen toch veel belangrijker.
Boeven vangen
De vraag is daarmee: hoe is het mogelijk dat hooggeplaatsten als burgemeester Peter Rehwinkel en hoogleraar Pieter Tops publiekelijk dit soort marginale onzin toejuichen? De reden ligt voor de hand: je visie op politie 2.0 hangt vooral af van je woonplaats. Als je in goede wijken woont – zoals burgemeesters en hoogleraren – is het heel leuk om te lezen wat politieagenten online allemaal doen, want dat voelt heel lekker. “Zie je wel, de politie is heel goed bezig! Ze ontvangen nu zelfs tips via Twitter! Leve sociale media!”
Maar als je in wijken woont waar de criminaliteit schering en inslag is, waar je ‘ s avonds niet over straat durft en drugskoeriers je op de stoep voor je sokken rijden, is de kans veel minder groot dat Twitter nuttig is en een veilig gevoel geeft. Er is dan zoveel criminaliteit alom aanwezig, dat het ridicuul is om te stellen dat de politie via Twitter tips nodig heeft om die criminaliteit op het spoor te komen. En het is al helemaal onzinnig dat een wijkagent dan als politiejournalist verslag doet van alle delicten die via Twitter wel publiekelijk geconstateerd kunnen worden, maar nauwelijks worden opgelost. Kijk de pakkans er maar eens op na.
Niemand zal beweren dat Twitter nooit tot een bruikbare tip leidt, maar de vraag is natuurlijk: staat die ene tip in enige relatie tot de tijdsinvestering? Misschien toch gewoon boeven vangen, heren en dames politie?
Chris Aalberts schreef met Maurits Kreijveld Veel gekwetter, weinig wol over de inzet van sociale media door overheden, politici en burgers (www.politiek20.nl)
